Toprağın Kızı

1. Bölüm ●○● Eve Dönüş

Hikayenin diğer bölümleri Dreame Kitap sitesi ile yapılan sözleşmeden dolayı kaldırılmıştır. Hikayemizin devamını okumak isteyen arkadaşlar Dreame Kitap uygulamasını indirerek oradan okyanus0624 kullanici adı ile kitaba ulaşabilirler.

~~~~~

Medya da Doğaç yer almakta...

Ölümle yaşam arasında sıkışmışcasına gözlerimi tavana dikip bir ceset gibi boşluğa bakıyordum.

Binbir hayallerle geldiğim bu ülke , beni bağrına bastı sanırken , üvey bir ana misali kolumdan tutup sokağa fırlatmıştı acımasızca. İçimdeki koca boşluğu doldurmasını beklediğim adam şuan okul yönetimiyle kıçını kurtarmak için uğraşırken, benden en ufak bir haberi bile olduğunu zannetmiyordum.

Halamın sessizce odanın kapısında durduğunu , bana seslendiğinde anladım. Belli ki o da tıpkı benim gibi büyük bir muallak içerisindeydi. Sonuçta ailemi benden çok daha iyi tanıyordu.

"Defne. "

Adımı temkinlice fısıldadığında onun da benim kadar tedirgin olduğunun farkındaydım.

Usulca başımı çevirip, gözlerimi yıllardır Amerika'da yalnız yaşayan halama diktim.

Ona göre bir kurtuluş olan bu şehir benim için de aynı anlamı taşıyordu. Kenar mahalleden çıkış biletimdi halam benim. Yıllardır süre gelen mahalle baskısının benim tarafımdan kırılan zincirinin bir halkası gibiydi. Aslında bu zincirin ilk halkası yıllar önce onun tarafından kırılmıştı. Ben sadece o kırılma noktasının sonraki evresini üstlenmiştim.

"Hadi kızım vakit geldi. "

Tembel hareketlerle yerimden doğrulduğumda ne üzerimdeki kıyafetler ne de nasıl göründüğümün bir önemi vardı. Benim için , bu noktadan sonra sonun başlangıcıydı artık. Ayaklarım beni geri geri götürse de artık yapacak hiç bir şeyim yoktu.

Seçeneklerim vardı ama ben ateşi seçmiştim. Başıma geleceklerin farkında olmama rağmen en tehlikeli seçeneği tercih etmiştim. Pervane böceğinin ateşe olan aşkıydı benim durumum. Yanacağımı bile bile ateşe uçmuştum. Hocama aşık olup onunla yaşamamam gereken bir aşk yaşamıştım. Yasak olduğunu bile bile , ben de Havva gibi yasak meyvaya elimi uzatmıştım. Kendimle beraber Adem'imi de bu cehennemin içine sürükleyen yine bendim.

Her insanın yoluna devam etmesi için seçnekleri vardır. Fakat biz öyle tuhaf varlıklarız ki , bizim için en tehlikeli olanını seçer sonra da neden bunlar benim başıma geliyor diye isyan ederiz.

Ne ironi ama...

Yıllardır yaşadığım bu odaya öyle çok anı sığdırmıştım ki başımı çevirip odanın içine göz gezdirdiğimde, yüreğimde oluşan sıkışmaya engel olamadım. İçimden kendime binlerce küfür savururken tek bir an bile haksızlık yaptığımı düşünmüyordum. Ellerimle bana sunulanı paramparça etmiştim. Sonuna kadar kendime ettiğim küfürleri hak ediyordum.

Yaşadığım mahallede doğru düzgün okuyan olmadığı halde babam beni lise için halamın yanına göndereceğini söylediğinde mutluluktan evin içinde attığım şen kahkahalarım herkesi sağır etmişti. Her ne kadar abimler ısrarla babama hata yaptığını söyleseler de o hiç kimsenin sözünü dinlememiş ve beni Amerika'ya yollamıştı. Öyle mutluydum ki resmen ayaklarım yerden kesilmişti. Mahalledeki herkesin bana hasetle bakmalarını görüp daha da keyifleniyordum.