Artık aglamaktan gözlerim mosmor olmuştu.Annemi ve babamı çok özlüyordum.Abim ne kadar kendini güçlü göstermeye çalışsada biliyordum.O da en az benim kadar içi acıyordu.Abimle bir gün oturduk konuştuk."Bize kim sahip çıkacak?"
Bu sorunun cevabını arıyorduk.Varlıklı bir aileyiz.Ama malesef babam ama acamlarla konuşmuyordu.Bunun sebebi ise
'Birgün babam çok zor durumda kalmış ama hiçbir amcam babama yardım etmemişti ve babama yalan atmışlardı.'
Babam da bu yüzden onlarla konuşmuyordu.Ama bizim durumumuz iyiye çıkınca biz de onlara sırtımızı döndük.Bu sebeple amcalar olmazdı.Halamız zaten yok.Tek çare teyzemdi.Teyzemi çok seviyorum.O çok ıyi birisi.Bize sahip çıkabilirdi.Teyzemde karar verdik ve odama çıktım.Bir an odamın kapısı çaldı.Ben ağlıyordum.Hemen gözyaşlarımı silip "Evet" dedim.
İçeri teyzem girdi.O da zaten bize sahip çıkmak istiyormuş.Buna sevindim.Bir süre sonra teyzem bizim eve taşındı.Teyzem evli degildi ve evli olmadığından o buraya taşındı.Herşey güzel gidiyordu.Ama annemin ve babamın bende bıraktıkları yara izi silinmemişti ve silinmeyecekti.Babam ve annemin ölümünden zaman geçti.Okula gidecektim.Ama bu süre içerisinde derslerden çok geri kalmıştım.
Artık mecbur, okula gidecektim.
