Okula ilk girdiğimde herkes bana far görmüş tavşan gibi bakıyordu.Ve onlarin bu bakışları beni üzüyordu.Sınıfta derslere odaklanamıyordum.Aklım babamın annemi ve kendisini vurduğu an aklıma geliyordu.Ve her aklıma gelişinde de hep üzülüyordum.Hocaların bana anlayış göstermelerini bekliyordum.Bugün derste tekrar aklıma geldi ve bu sefer kendimi tutamadım, ağladım."üzülme, ben senin yanındayım"dedi biri yanıma baktım ve SESSIZ bana öyle demişti.SESSIZ.Çok şaşırmıştım.Bu hale sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim.Ama o konusmasaydı biraz ayıp olurdu yani.Ona alıştım bir süre içerisinde.O hep yanımdaydı.Bana destek çıktı, bu süreçte çok yakınlastık.Birde onun adını öğrendim, BURAK.Ama şunu öğrendim ki Burak çok yalnızdı.Annesi ile yaşıyormuş, eve o bakıyormuş.Annesi çalışamıyormuş çünkü annesi yatalakmış.Okul çıkışı bir kafede çalışıyor ve annesine bakıyordu.Yazıkk.Babası desen seri katilmiş.Duyduğumda şaşırmıştım.Mecburdu çalışmaya, annesine bakmaya.Evet, bu kısa sürede hem çok samimi olmuştuk hem de sırdaş olmuştuk.Her geçen gün ona daha çok aşık oluyordum.O sesi, karizması, tatlılığı beni benden alıyordu.Benimle hiç konuşmayan SESSIZ yarın beni yemeğe çağırmıştı.Çok heyecanlıyım.Onunla (Burakla) yemeğe çıkacaktım.Her neyse yarın ola hayrola.Yarın görüşürüz...
