Why, Do I Cry?

Chapter 1

Keanne's Pov

Naigtad ako. Ayoko na. Tama na.
Misarable na ang buhay ko pero bakit hanggan ngayon nandun pa rin ang sakit? Matagal na ang nakakalipas pero sakit pa rin.

Niyakap ko ang mga tuhod ko at sumiksik sa sa kama ko.

"Mommyyy.." Mahina kong sabi. Napahugulgol ako sa tuwing naalala ko ang nakaraan ko na pilit kong kinakalimutan.

Biglang bumukas ang pinto ng silid ko. Mas lalo ako simiksik sa kama ko para lang di ako makita na kung sino man tao dito.

Niyugyog ako. Lalo ako na paiyak.
"Tama na please...." mahina kong sabi. Nanginginig nako sa takot na baka patayin nya ako..

Napalakas ang yugyog sakin.
Mas lalo akong natakot.
"Ahhhhh!" Sigaw ko saad.

"Keanne! Anak, diyos ko! Tahan na.. tahan na..." Pagpapakalma sakin ni mama. Tumayo ako ako at yumakap sakin.

"Ma.. Ang sakit pa rin... Ayoko naaa..." pagsusubong ko sa ina ko.
"Shhhhh. Tahan na.. Kalimutan mo na.." Mahinang sabi ni mama.

Pano ko kakalimutan ang masamang alaala yun? Kung paulit ulit bumalik ang lahat?

Napatay ko ang kapatid ko.. ng di sinasadya...

"PAGBABAYARAN MO TO KEANNE!" Galit na saad nya. Kita ko sa mga mata nya ang galit, pag kamuhi, sakit..

AYOKO NA! PAULIT ULIT ko nalang pinagbayaran ang lahat pero di pa rin sapat mas masakit pa sa taong mahal ko ng nanggaling ang mamasakit na salitang binitawan. Umiyak lang ako habang yakap yakap ang ni mama. Di sa galit sakin si mama kasi alam nyang di ako may kasalanan parehas kaming na rape. Yes I was rape. Pati na ang isang kakambal ko.. pero di ko sinasadya.. sya ang sumalo ng isasaksak sakin pero humarang agad siya.

"Okey ka na ba." Malamig na sabi nya. Di pa tanung dahil alam ko galit pa sya sakin. Tumungo ako bilang sakin sakanya.

"Tsk. Uso papala syo malandi ka ang mababangot." Naiinis na sabi nya.

.
Gusto ko sumigae na 'Oo. Nasasaktan din ako! Akala mo ikaw lang misarable ang buhay.. Ako din.." Pero ayoko magalit pa ang asawa ko. Yes asawa. Pagbabayaran ko ang mga ginawa ko sakanila ng kapatid ko ng di kaylaman ay di ko ginawa, sinadya.

Tumahimik nalang ako. Umalis din si mama bumisita lang ito sa bahay namin para tignan ako.
Nakakalungkot lang kasi si mama lang ang bumibisita sakin. Sila papa at mga kapatid ko di manlang ako tignan. Masakit sakin kasi galit pa sila sakin. Di ko naman sinasadya pero di sila nakinig. Namimiss ko na sila..

"Kumain ka na. Sabi ni mama." Malimig na sabi ng asawa ko.
Tumungo nako bilang sagot sakanya. ayokong saktan nanaman nya ako.

Pumunta nako sa kusina para kumain. Tamad na tamad ako.

Apat na taon na ang lumipas pero di ko pa nakakalimutan ang nangyari samin ng buong pamilya ko. Masakit sakin, Sobra pa. Pinilit kong lamangan si Kishsia sakanya pero sya pa rin.
Lagi nya ako pinagtatabuyan.

Ng matapos nako nailagay ko na sa sink ang pinagkainan ko at hinugasan na.

"Mommmmmmy!!!!!" Malakas na sigaw ng anak namin napalingon ako sa sigaw nito.
"Kleanne, baby." Nakangiti kong saad.
"Mom, Bakit po narito si demon?" Galit na saad ng anak ko. Nanlalaki ang mga mata ko sa sinabi ng anak ko sa ama nya.
Tapos nako mag hugas bg pinggan. Kaya naman pinusan ko ng ang mga kamay ko at pumantay sakanya.

"Kleanne, Bad yan. Iyan ba natutunan mo sa school mo baby? Daddy mo pa rin sya." Pangangaral ba sabi ko.
Nakasimangot na ang anak ko. Ewan ko ba bakit ganun nalang ang galit nya sa daddy nya. Nagbuntong hininga ako kasi di niya tinuturing anak si Kleanne. Masakit bilang ina para sakin.

Tumulo nalang ang luha ko. Agad naman na pinusan ng anak ko.
"Stop crying na mom. Im here." Nakangiti nitomg sabi. Pero alam ko nasasaktan sya mas nasasaktan ako kapag nakikita kong ganito ang anak ko.

Ngumiti ako ng matamis at tumungo bilang sagot.
"But, remember anak. You will love daddy no matter what happen. Okay?" Pangangaral ko sakanya. Sumimangot agad siya pero tumungo agad. Natawa ako sa kinilos ng anak ko abg cute nya talaga.

"Yes mom. But promise me, wag ka na po sad huh?" Tanong na sabi nito sakin. Tumungo ako bilang sagot.

"KEANNE!"
Nataranta agad ako. Itinago ko sa likod ang anak ko.
Ng makapasok ang asawa ko sa kusina ay lumakad siya. Galit lang ang nakikita ko sa mga mata nya. Di ko maiwasan ang kabahan pero itinago ko ito. Malamig ang titig ko sa kanya.

"BAKIT ANG TAGAL MONG KUMAIN?! KANINA PA KITA HINAHANAP!" Sigaw nito sakin. Malamig na titig lang ang binigay ko.
"Papakainin ko pa ang anak ko." Malamig kong sabi. Sa totoo lang kinakabahan ako lalo na nandito ang anak ko.

Nagbuntong hininga ito at tumingin sakin.
"Sige, Paghain mo na rin ako." Sagot naman nito.

Kumuha nako ng makakain nila at nilapag ko sa kanila ang pagkain. Nagsimula na silang kumain pero tahimik lang tumabi ako sa anak ko at sinubuan.

"Mommy, ako na po." Ngiti nitong giit sakin. Nagbuntong hininga ako matalino ang anak ko kaya alam nito kung ano ang tensyon samin ng daddy nyaa.

Ng matapos ay niligpit ko na ang pinagkainan nila at hinugasan ang plato nila. Pagtapos ay pinusan ko na ang lamesa.

Nagulat ako ng biglang may yumakap sakin sa likod. Di ako makagalaw. Naramdam ko nalang sinisiksik nito ang ulo nya sa leeg ko.

"I'm so sorry, Anita.." Okey na sana. Pero may karugtong pang pangalan ng kakambal ko, oo nga pala magkamukha lang kami siguro pinagkqmalan nanaman nya ako. Nagbuntong hininga ulit ako, Binitawan ko ang hawak kong basahan. Pumikit ako kasi ramdam ko ang sakit sa sinabi nito. Anita Santiago..

Bigla naman tumulo ang luha ko. Ang sakit lang kasi hanggan ngayon si anita pa rin. Minsan naiinggit ako sa kakambal ko kahit alam ko na wala na ito. Anita naman na sakin na pero bakit patuloy kang minamahal ng taong mahal ko rin?

"Greyson.. Im so sorry" Hikbi ko sabi. Bigla nalang niyang binitawan ang pag kakayakap nya sakin at lumayo ng kaunti pero nakatalikod pa rin ako sakanya.

"Di ko sinasadya yung nangyari. Sana ako nqlang ang namatay keysa si Anita.." Nanginginig kong sabi. Humarap ako sakanya. Pero sa pagharap ko nakita ko abg sakit, galit nararamdaman nya para sakin.
"Nirape kami. Maniwala ka. Di ko ginusto ang nangyari. Naging mahina ako, ako dapat mapapatay di ang kapatid ko. Pero sana ako nalang. Di na siya." Hikbi kong sabi. Ang sakit sobra pa. Pinagpatuloy ko ang sasabihin ko.

"Kung.. kung alam ko lang na mapapatay siya sana ako nalang ang nasaksak di nalang sya. At kung alam kong kasalan ko kasi niyaya ko syang maglakad umuwi. Patawad.." Sabi ko. Tumungo ako at umiyak lang ng umiyak.

Inangat nya ang ulo ko gamit ng mga kamay nyang mahigpit ang pagkakapisil sakin. Sasaktan nanaman nya ako. Bigla akong kinabahan.

"Alam mo ba na gusto kitang patayin sa nangyari pero inisip ko kaylangan mo pang magbayad sa lahat ng sakit na ramdaman ko. Gusto kita patayin pero pinipigilan ko." Matidiin nyang sabi sakin. Nasasaktan ako, Tumulo ang mga luha ko na kanina pa nagmamatyag.

Nagsalita na ko.
"Please, wag. Maawa ka sa anak ko." Hikbi kong sabi.
"Ano masakit ba? Alam mo ba gaano kasakit ang nararamdam ko ngayon? Mas masakit sa nararamdaman ko!" Sigaw nyang sabi sakin. Bakit kaylangan ko maramdaman ang lahat ng to? Di na ba ako sasaya? Sana kamabal ako nalang ang namatay hindi lang ikaw idi sana masaya ka na ngayon kasama mo si Greyson.

sinuntok nya ako sa tyan. Napahawak ka agad ako sa tyan ko. Sinabunutan nya pa ako. Umiiyak na talaga ako.

"Bitawan ang mommy ko! Masama ka talaga! Sana pala di nalang ikaw ang naging daddy ko! Bad ka bad!" Sigaw ng anak ko sa anak nya. Binitawan naman nya agad ang pagkahawak nya buhok ko. Napaluhod ako sa sakit. Natigilan ang asawa ko at natulala.
"Salbahe ka! Masama ka! I hate you for hurting my mommy!" Umiiyak na sabi ni Kleanne.

Hinaplos ko qng pisnge ng anak ko, "Baby..." Naiiyak kong sabi. Matalino talaga ang anak ko.

"Im.. Im so sorry anak.." Di ako makahinga ng maayos ng matanggap nya anak nya sa wakas. Saya, lungkot ang nararamdam ko.

"I hate you!" Galit na sigaw ng anak ko. Niyakap ko ang anak ko. Umiyak lang sya ng umiyak. Umalis na kaagad ang asawa ko ng maronig ang sinabi ng anak ko.