Tavanı izlemekten başka yapacagim birsey yoktu.Sirtimi duvara yaslarken aklima sadece küçükken attığım çığlıklar geliyodu sanki kulaklarim kendini bütün seslere kapatmista sadece ama sadece benim çığlıklarimi duyuyomus gibiydi.Ellerimle kulaklarimi kapattim artik şu lanet olasi sesimi daha fazla duymamak icin ama olmuyo iste gitmiyo susmuyorum bagiriyorum canimdan can gidiyomus gibi gerçi öyle degilmi ben 11 yasinda da bu duvarin dibinde bu sekilde dizimi kendime cekip aglayip kivranirken aklimdan gecen şey de bu degil miydi canimdan can gittigi, birileri beni yarım bırakırken yaptigim sadece çığlık atıp aglamak oldugu icin suclamamismiydim kendimi bunca yil.On dört yasindayken yine ayni olay oldugunda yine bu pozisyonda kendimi bu duvarin dibinde bulmamismiydim ve tum bunlara ragmen odama gelip benden ozur dileyip bana sarilan sevgilime tekrar guvenmemismiydim.Gelip bana sarılıp saçımı oksarken son kez huzurlu hissetmistim belki kollarinda ondan sonraki gün olacaklari bilmeden dizinde uyumustum onum için hickiriklarimi yutarak aglamistim cok üzüldüm sanmasin diye canim cok yandi sanmasin diye ben sol yanimi uzmemek icin kendimi mahvetmisim meğer.Rastgele biryere attigim cantami alarak ahmet abiyi bulmak için harabemden çıktım. Kalbimin tekrar o aciyi yasamamis olmasina mi sevinsem artik duygularimi yasayamiyor olusuma mi uzulsem bilemiyorum sadece aklimda olan seyin intikam olmasi beni bile biraz urkutuyor.
