Geçen gün radyo da çalan bi şarkı hatırlamamı sağladı lanet olası acılarımı.
Buğulu bir sesti bu beni karanlığa teslim eden.Kaçtığım her yerde buldu beni karanlık.
Ben bunları düşünürken etrafta ne olup bittiğini anlamaya da çalışıyordum bir türlü olmuyordu yapamıyordum bir türlü unutamıyorum ihaneti.
Herkes bana bakıyordu galiba sesli düşünmüştüm. Sorun değildi umursamıyordum.
Babaannem her insanın ruhunda bir tutam delilik vardır derdi benimki çook fazla kaçmış sanırım.
Her sabah kahvemi yudumlarken düşünürdüm bunları.
Kendi kendime sınav yapardım ve hep sınıfta kalırdım.
İçimdeki bu çocuğu öldürmek istemiyorum o ölürse ben de ölürüm. Her insan yaşama tutunmak için bir dal arar bana bu dalı o küçücük çocukta buldum.
İnsan içindeki çocuğu sessiz sedasız büyütmeli hayata karşı.
Umutlarla bezemeli hayallerden evinin duvarlarını. Avlusuna sümbüller dikmeli mavi özgürlük renginde.
Ve en son uçurtmalar uçurtmalı gökyüzüne doğru.....
