Nightenfall

Μέρος Πρώτο (Παρόν) : Κεφάλαιο 1 - Steven

Το ήξερε πως τέτοιο ενθουσιασμό είχε να νιώσει από μικρό παιδί, από τότε που του είχαν χαρίσει το πρώτο του φυτολόγιο με σκοπό να το γεμίσει με όσα άνθη μπορούσε να βρει. Χαμογελώντας με τη σκέψη αυτή, εστίασε την προσοχή του στα γαλαζοπράσινα νερά που τα διαπερνούσε το πλοίο αφήνοντας λευκούς αφρούς πίσω. Δεν είχε μείνει πολύ ακόμα, ήδη μπορούσε να δει το νησί να αχνοφαίνεται μπροστά του. Αν κι έδειχνε σαν μια σταγόνα στον ωκεανό τώρα, ο ίδιος γνώριζε πως το Nightenfall ήταν περίπου 1000 τετραγωνικά χιλιόμετρα κι έμοιαζε γεωλογικά πολύ με τη Χαβάη. Αν και το Nightenfall δεν ήταν ούτε καν στον ίδιο ωκεανό με τη Χαβάη, ούτε βέβαια είχε το μέγεθός της, είχε αρκετά κοινά μαζί της: ήταν εξωτικό, ηφαιστειογενές, με ήπιο κλίμα κι αρκετές βροχές. Επίσης, κι αυτό ήταν ένα σύμπλεγμα νησιών, τριών κατά την ακρίβεια, δύο μικρών, ενδιάμεσα των οποίων βασίλευε το μεγαλύτερο. Ουσιαστικά, δηλαδή, το Nightenfall δεν είχε καθαρή εδαφική έκταση 1000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, καθώς η θάλασσα που το έκοβε στα τρία αποτελούσε το μεγαλύτερο τμήμα του.

Ο Steven τα γνώριζε όλα αυτά μονάχα από τρίτους. Άλλωστε λίγοι ήταν αυτοί που είχαν δει το νησί, καθώς απαγορευόταν ο τουρισμός, δεν υπήρχε μόνιμος πληθυσμός και οι επιστημονικές μελέτες ήταν λίγες κι ελλιπείς. Το Nightenfall προστατευόταν αυστηρά λόγω του φυσικού του πλούτου κι έτσι ο Steven προσμονούσε να δει το Nightenfall με τα ίδια του τα μάτια ακόμα περισσότερο. Όλοι έλεγαν πως το νησί ήταν σκέτος παράδεισος, αποκομμένο από κάθε τι ανθρώπινο, καθώς βρισκόταν στο κέντρο του Ατλαντικού ωκεανού, μίλια μακριά από ηπείρους και στερεά γη. Αυτό αυτομάτως σήμαινε μοναδικό φυσικό και ζωικό πλούτο κι ο Steven, ως φυσιολόγος, δε θα μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να λείπει από την εξευρεύνηση του νησιού. Άλλωστε είχε αγωνιστεί τόσους μήνες να πάρει την έγκριση από το Υπουργείο, δε θα έκανε πίσω τώρα που τα είχε καταφέρει. Κι ας είχε αφήσει πίσω τη γυναίκα του, την κόρη του με το μόλις ενός έτους γιο της, μία σίγουρη δουλειά και μία στέγη. Το ενδεχόμενο να μελετήσει πραγματικά ενδιαφέροντα είδη του προκαλούσε έκσταση.

"Κύριε Anderson, μήπως θα θέλατε να τηλεφωνήσετε; Το κινητό μου μόλις βρήκε σήμα κι αμφιβάλλω αν θα είμαστε τυχεροί να ξαναβρεί όταν φτάσουμε στο νησί", μία γυναικεία φωνή τον έκανε να γυρίσει να αντικρίσει ένα ζευγάρι εκφραστικά, μελί μάτια. Αν και συχαινόταν να του μιλάνε στον πληθυντικό -πράγμα που του θύμιζε πως είχε κλείσει πλέον τα πενήντα- χάρισε ένα ευγενικό χαμόγελο στο κορίτσι.
"Τίποτε ανθρώπινο δε φτάνει εκεί πέρα. Αυτό δεν είναι που το κάνει ξεχωριστό;" ρώτησε χωρίς να περιμένει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Είχε ήδη ξαναγυρίσει το κεφάλι ελαφρώς αγναντεύοντας όσο μακριά μπορούσε να φτάσει η ματιά του. Όλα μπλε και πράσινα, ουρανός, θάλασσα και μια κηλίδα χώμα ίσα ίσα να φαίνεται! "Σ'ευχαριστώ για την πληροφορία, βέβαια, Katherine. Δε συμπαθώ ιδιαίτερα τα τηλέφωνα, γενικά ό,τι έχει να κάνει με την τεχνολογία. Παραείναι κλισέ για έναν φυσιολόγο, σωστά;" Ζάρωσε τα φρύδια του κάνοντας μία προσπάθεια να κάνει μία αστεία γκριμάτσα. Το γάργαρο γέλιο της κοπέλας επιβεβαίωσε πως ήταν επιτυχής.
"Το ίδιο κλισέ θα έλεγα πως υπάρχει και για τους αρχαιολόγους. Αρκετά άδικο θα έλεγα, συναρπάζομαι με τις νέες εφευρέσεις, όσο και με τις αρχαίες!" Η κοπέλα πλησίασε τον Steven κι ακούμπησε τους αγκώνες της στην κουπαστή. Έτσι όπως κοίταζε στο βάθος του ωκεανού, με τα πυρόξανθα μαλλιά να ανεμίζουν, φαινόταν πολύ εντυπωσιακή. Άλλο ένα κλισέ που καταρριπτόταν για τους αρχαιολόγους. Προτίμησε, ωστόσο, να μη το αναφέρει.
"Πιστεύεις θα βρεις καμία αρχαία εφεύρεση στο Nightenfall ή θα αρκεστείς στις νέες που δε θα λειτουργούν καν εκεί;" τη ρώτησε λοξοκοιτώντας το κινητό της κοπέλας που, τόσο παράταιρα για εκείνον, βρισκόταν ακόμα στο χέρι της. Ξαφνικά ένα λαμπρό χαμόγελο στόλισε το πρόσωπό της.