De mystieke wereld

4. De mystieke wereld

4. De mystieke wereld

Al snel verschijnt er een cirkel die licht geeft op de deur en gaat hij open. Mijn ogen worden verblind door het felle licht dat vanachter de deur heen komt. Ik aarzel om naar binnen te gaan, maar al snel beslis ik het toch te doen. "Je hebt hier zo lang naar liggen zoeken, nu je het hebt. Durf je niet naar binnen te gaan? Komaan Ott!" Spreek ik mezelf moed in.

Als ik in de wereld ben sta ik verbijsterd hoe groot het hier lijkt, ik ga een trap af en kom op een groot grasveld te staan dat omringd is door een bos. Het straalt hier en het is hier lekker warm, het lijkt wel een exotische vakantiebestemming, als Yannick dit allemaal ziet wordt hij misschien wel gek of hij herinnert zich meer van die bewuste avond.

Ik besluit om er van te profiteren dat ik hier ben geraakt, dus ik kijk in het rond. Ik loop recht voor me het bos in en kom niet veel later op een kleine ronde open plek terecht. Er staat een grote steen in het midden en er licht een glazen bol op. Als je naar de bol kijkt, lijkt het of er binnen in van alles beweegt. Ik zie water en vuur binnenin de bol. Op het moment dat ik de bol aan wil raken roept een stem :"Dat zou ik niet doen, als ik jou was!"

Ik kijk in het rond, maar ik zie niemand. Heeft er iemand gezien dat ik hierheen ben gekomen? Ik herken de stem niet, dat stelt me ook helemaal niet gerust. "Kom hierheen, richting die koppel!" zegt de stem.

Ik kijk in het rond en dan zie ik de bewuste koppel, Het is een koppel die gemaakt is van een soort boom. Ik loop er heen en dan zie ik een man. Hij lijkt op Jurgen, maar hij is het niet.

"Dag jongeheer Watermaen, wat een eer u te mogen verwelkomen in de mystieke wereld." zegt de stem.

"Hoe ken je mijn naam? Ik heb u nog nooit gezien of ontmoet!" antwoord ik bedenkelijk.

"Laat ik mezelf kort even voorstellen. Ik ben Neuw, de broer van Jurgen en de man van Juta. Mar heeft me jaren geleden hier in de koepel opgesloten omdat hij vond dat ik een gevaar dreigde. Nu zit ik hier al jaren vast en de tijd begint te korten."

"Die tijd begint te korten?" herhaal ik zijn laatste zin.

"Laat ik het zo uitleggen. Een boom heeft vier elementen nodig om te overleven, haal daar eentje van weg en het wordt al veel moeilijker voor hem. Neem er twee weg en de boom sterft, haal ze alle vier weg en de boom verdwijnt onmiddellijk."

De uitleg blijft zich herhalen in mijn hoofd, maar plots wordt het allemaal duidelijk. Waarom wij hier zijn, waarom ze onze elementen afnemen. Mijn gedachten worden verstoord door een geheimzinnig lachje van Neuw.

"Denk maar niet dat het je zal lukken! Ik zal er alles aandoen om dit te voorkomen." Zeg ik zelfverzekerd ook weet ik dat ik niets tegen hen kan doen. Ik weet zelf niet eens hoe ik hier terug weg geraak.

Ik kan de confrontatie met Neuw niet langer aan en loop weg. Maar waar heen? Al snel realiseer ik mij dat ik de weg kwijt ben.

Ik neem mijn gsm in de hand en bel naar Yannick. Al snel hoor ik het volgende :"U heeft geen bereik, u kunt dus ook niet bellen!"

"Potverdorie!", roep ik in mijn hoofd, ik loop en dwarrel hier maar wat rond. Al snel besef ik dat ik hier niet weg geraak. Ik kom terug op de plaats waar Neuw gevangen zit. Zou ik hem om hulp vragen, maar nog voor dat ik daar een antwoord op heb, roept hij al :"Meneer Watermaen, bent u er nog steeds of kan u me gewoon niet meer missen?"

"Hahaha, u bent hier echt de grappigste. Misschien verklaard dat waarom u hier ook alleen bent!", antwoord ik geërgerd.

"Ik wil jou wel graag helpen, alleen kan je mij wel vertrouwen? Uiteindelijk wil ik iets van jou en jou iets van mij."

"Zeg me gewoon waar ik heen moet."

"En wat krijg ik daarvoor in de plaats?"

"In plaats hiervan ga ik niet wegvluchten van dit alles! Ik zou het jullie heel moeilijk kunnen maken, als ik hier vertrek dan kunnen jullie ook niet verder. Dan is al jullie moeite nu al voor niets geweest! Jullie zijn er bijna, maar zonder Lien en mij staan jullie nergens!", zeg ik zelfverzekerd.

"Okay, ik zal je helpen. Maar zorg er voor dat ik dit mij niet beklaag!"

"Waarom zou je je dat moeten beklagen?"

"Zie je die twee grote bomen rechts van je?"

Ik kijk naar rechts en vanaf ik ze zie, bevestig ik het met een knikje.

"Daar moet je tussen en dan de hele tijd rechtendoor, vanzelf kom je uit aan de trap en de mystieke deur!"

Als hij dat laatste zegt, vertrek ik meteen. Als ik aan de deur kom, leg ik weer mijn hand op de deur. Als ik buiten kom zie ik dat het al donder is geworden.

Al snel dringt het tot mij door, ik kijk snel op mijn horloge en zie dat het al half negen is. Ik ben de afspraak met Lien helemaal vergeten. Ik loop richting de jongenskamer, als ik daar binnen kom zie ik Yannick zitten. "Waar is Lien?", vraag ik hem.

"Ik weet niet waar ze is, de laatste keer dat ik haar zag, was ze niet blij."

De moed zakt al in mijn schoenen en op dat moment wordt er op de deur geklopt.

"Ja", roept Yannick.

Als de deur open gaat, zie ik het gezicht van Yanayca. Ze kijkt me bezorgd aan en ik zie aan haar gezicht dat het helemaal niet goed zit.

"Ott, ik denk dat je beter eens naar Lien gaat, ze is in alle staten nu je haar hebt laten zitten.", verteld ze me.

Plots valt de euro voor Yannick ook en springt hij recht, komt voor me staan en zegt :"Waarom heb je haar laten zitten?"

"Ik heb haar niet laten zitten, Ik moet je dat allemaal nog uitleggen. Maar is was verdwaald in de mystieke wereld."

"De mystieke wereld?", roept hij door heel de kamer :"Hoe ben je daar binnen gekomen? Waarom heb je mij niet meegenomen, waarom heb je me niets verteld?"

"Het is allemaal zo snel gegaan Yannick, maar ik vertel het je allemaal nog wel! Ik ga eerst naar Lien om het weer bij te leggen!"

Op het moment dat ik de deur wil uitstappen, komt Yanayca naar mij, geeft mij een knuffel en fluistert in mijn oor :"Succes Ott, ik hoop dat het goed komt. Ze is zo teleurgesteld omdat ze er echt heeft naar uitgekeken en omdat ze je mag."

Als ik voor de meisjeskamer hun deur sta, haal ik nog eens diep adem. Ik adem in en uit, ik doe dit een paar minuten en dan staat plots Juta achter mij. "Ott, waar as jij tijdens het eten?", vraagt ze mij.

"heuuu, ik was bezig voor school met een klasgenoot. Ik wist niet dat het zolang ging duren, ik ben de tijd ook helemaal uit het oog verloren en dan stelde zijn mama voor om snel een hapje mee te eten.", verzin ik snel als excuus.

"En je had me niets kunnen laten weten? Snel even een berichtje of een belletje naar mij?"

"Sorry, dat was ik helemaal vergeten. Ik zal er proberen op letten de volgende keer als het gebeurt.", zeg ik oprecht.

Ze lacht en het lijkt dat ze me gelooft. Ze gaat dan door naar haar eigen kamer en op dat moment, ben ik sterk genoeg om op de deur te kloppen.

"LAAT MIJ GERUST!", wordt er vanachter de deur door Lien geroepen.

"Lien ik ben het! Ik wil eens met je praten."

Al snel wordt de deur open gedaan en mag ik naar binnen komen. Ze heeft een mooi wit jurkje aan en als ik naar haar gezicht kijk zie ik dat haar make- up helemaal is uitgelopen van wenen.

Ze gaat terug op haar bed liggen en ze zegt niets,ze staat maar naar me en ik weet ook niet meer wat zeggen. De woorden die ikdaarnet in mijn hoofd heb gehaald toen ik voor de deur stond, zijn helemaalverdwenen. Ik sta hier met mijn mond vol tanden en ik weet als ik hier nu nietde juiste woorden bovenhaal, dat ik het bij haar voor altijd mag vergeten.