My Brother's Best Friend 《Voltooid》#Netties2016

Hoofdstuk 29

[Jade POV]

Een week later zaten de jongens, Nikki en ik op de bank naar een film te kijken. Het was al best laat en ik was super moe.

'Komt Melanie morgen weer langs?' vroeg Mitch. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe.

'Hoezo?'

'Gewoon. Geen reden'. Hij wendde zijn blik af en keek weer naar de televisie. Ik glimlachte naar hem en focuste weer op de film. Plots ging Oliver's telefoon af.

'Het is het ziekenhuis!' riep hij luid. Iedereen ging op het puntje van de bank zitten en keek naar Oliver die door de kamer ijsbeerde. Oliver nam enthousiast de telefoon op.

'Is hij wakker?!' schreeuwde hij. Ik werd meteen een stuk vrolijker en gaf Nikki een knuffel.

'Wat?' zei Oliver geschokt. Ik liet Nikki los en liep naar Oliver toe. Ik ging op mijn tenen staan en probeerde het gesprek mee te luisteren.

'Oké, ja we komen eraan' zei Oliver. Hij hing op en keek ons aan. 'Er is iemand bij Luke geweest'. Mijn ogen werden groot en mijn mond viel open.

'Wat? Wie? Is hij oké?' vroeg ik.

'Dat wilden ze niet zeggen, maar ze willen dat we nu langskomen'. Geschokt bleef ik staan. 'Jade, kom je' zei Oliver rustig. Ik knikte en volgde de rest naar de auto. Ik ging samen met Nikki helemaal achterin zitten en ik pakte haar hand vast. Voorzichtig kneep ze erin. Dit zou nog een lange avond worden.

Niet veel later kwamen we aan bij het ziekenhuis. We renden naar binnen en werden in de wachtkamer gezet.

'Waarom mogen we niet naar hem toe' riep ik gepanikeerd. Oliver trok me mee op een bank.

'Rustig, Jade. Met dit gestress los je helemaal niets op' zei hij rustig. Ik ging op het puntje van de bank zitten en mijn been begon snel te trillen.

'Jade' zuchtte Oliver. Hij legde zijn hand op mijn been om het trillen tegen te gaan. Vreemd genoeg kalmeerde ik hierdoor. Het kalme gevoel duurde maar voor even, want de deur van de wachtkamer ging open en Luke's arts stond in de deuropening.

'Goedenavond iedereen' begon hij. 'Kunnen jullie me even volgen?'. Snel stonden we op en volgden de arts naar een klein kamertje. 'Neem plaats' zei hij terwijl hij wees naar de stoelen voor het bureautje. Zenuwachtig ging ik zitten en ik blies bijna al mijn adem in één keer uit.

'We hebben jullie laten komen om jullie in te lichten over Luke's huidige situatie. Het gaat niet goed met hem' vertelde de arts rustig.

'Ma-maar u zei vorige week...' stotterde ik.

'Hij was inderdaad niet in levensgevaar en ik had verwacht dat hij weer bijna wakker zou worden, maar er is iets mis gegaan'.

'Wat!' riep ik.

'Jade, laat de arme man uitpraten' zei Tom. De arts kuchte een keertje en ging weer verder.

'Een paar uur geleden is er een man langsgekomen en hij vertelde ons dat hij Luke's vader was. Hij had zich gelegitimeerd en vertelt dat hij op vakantie was geweest en direct terug kwam toen hij het nieuws hoorde. Zoals jullie misschien al weten, laten wij alleen familie bij de patiënt en dat was hij. Als wij van tevoren geweten hadden wat hij zou gaan doen, hadden we natuurlijk een halt toegeroepen'. Ik keek de arts vragend aan, maar besloot hem niet weer te onderbreken.

'De man heeft aan een aantal buisjes gezeten en er een soort gif in gespoten. Onze artsen doen nu alles wat ze kunnen om zijn leven te redden'. Mijn ogen schoten vol en mijn onderlip begon te trillen. Oliver zag het aankomen en sloot zijn armen om me heen. Iedereen was stil en geschokt. Minuten tikten weg waarin niemand iets zei.

'Assistentie, assistentie!' klonk er uit de portofoon van de arts. De arts stond snel op en sprintte het kamertje uit.

'Zou hij naar Luke gaan?' vroeg ik zacht aan Oliver.

'Ik weet het niet, Jade'. We bleven de hele nacht in het kamertje zitten, hopend op goed nieuws van de arts. Ik gaapte en moest vaak met mijn ogen knipperen om nog wakker te blijven.

'Ga slapen' fluisterde Oliver in mijn oor. Ik wilde graag protesteren, maar het lukte me echt niet meer. Voor ik het wist, sloot ik mijn ogen en viel ik in een lange droomloze slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker in hetzelfde kamertje. Om me heen lag de rest nog te slapen. Iedereen sliep nog, behalve Oliver. Hij zat in het andere hoekje van de kamer en staarde met bloeddoorlopen ogen naar de muur. Op mijn knieën kroop ik naar Oliver toe.

'Gaat het? Is er al nieuws?' vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd. Ik wist niet op welke van mijn twee vragen hij antwoord gaf.

'Ze hebben me vannacht gevraagd om naar de bewakingsbeelden te kijken' fluisterde hij zacht. Ik keek naar hem en hield zijn hand vast.

'Waarom?'

'Ik moest kijken of het echt je vader was, die het gif toediende'.

'En was het mijn vader?'. Hij knikte.

'Die klootzak probeerde zijn eigen zoon te vermoorden' spotte hij. 'Het ziekenhuis heeft hem aangeklaagd bij de politie, maar we weten allebei dat die mensen er niets aan doen'. Ik wist even niet wat ik moest zeggen, maar Oliver doorbrak de stilte.

'Het is allemaal mijn schuld' fluisterde hij in zichzelf.

'Het is zeker niet jouw schuld, Oliver. Het is de schuld van mijn vader. Wacht, hij is mijn vader niet meer. Vanaf nu noem ik hem Peter. Het is niet jouw schuld'. Oliver knikte treurig. Hij zat er helemaal doorheen. De deur van het kamertje ging zacht open.

'Jullie mogen nu bij hem. We hebben gedaan wat we konden, maar hij is nog niet helemaal buiten levensgevaar' zei de arts. Ik stond voorzichtig op en maakte de nog slapende mensen wakker. Samen liepen we naar Luke's oude kamer. Hij zag er nog bijna hetzelfde uit, alleen was hij iets bleker en had hij meer bloeduitstortingen. Ik liep naar zijn bed en hield zijn hand vast.

'Hee Luke' fluisterde ik met tranen in mijn ogen. 'Ga alsjeblieft niet dood'. Ik voelde een hand op mijn schouder en zag dat Mitch het ook erg moeilijk had. Ik maakte wat ruimte voor Nikki, die haar tranen niet meer tegen kon houden. Het brak me zo erg om haar zo te zien. Ik keek vanaf mijn krukje naar Nikki die Luke vertelde over de baby.

Luke wordt wakker alsjeblieft...

[A/N]

Het hoofdstuk is een klein beetje korter dan normaal, sorry daarvoor. Ik wil @lauras2512 super erg bedanken voor het helpen met mijn writers block! Zonder jou had ik dit hoofdstuk niet kunnen schrijven! Give her some love!

Het volgende hoofdstuk komt snel. Ik heb al een paar plannen!

News flash! Ik heb bijna 90K views voor dit verhaal! Bij de 100K views wil ik graag iets speciaals voor jullie doen, dus zeg maar wat jullie willen. Willen jullie een Q&A of een verhaallijn-wedstrijd of een omslag/cover-wedstrijd of weten jullie zelf iets beters? Tell me!

Dikke kus,

ClementineCarson