It's okay, I'm here

Rozdział 1

Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Myślałem, że tylko moje serce bije tak szybko kiedy jesteśmy razem. Myślałem też, że moje uczucia nigdy nie zostaną odwzajemnione... Najgorsze jest to, że się myliłem... i to w obu tych przypadkach...

[2 tygodnie wcześniej]

*Chanyeol*

Ostatni dzień wakacji. Ostatnie chwile z przyjaciółmi, ale trzeba się z nich cieszyć, bo później może być już za późno, a czasu niestety nie da się cofnąć. Dlatego siedzę teraz na jednej z seulskich plaży razem z Sehunem i Luhanem moimi najlepszymi przyjaciółmi.

-Channn, polej mi soju.

- Co tam bełkoczesz Sehun?

-Mowię żżżebyś pollał mi ssoju.

-Oho! Temu panu już dziękujemy - śmieje się Luhan, a ja razem z nim

-Sehun ty już dzisiaj nie pijesz. Nie mam zamiaru wlec twojej zachlanej dupy do domu i tłumaczyć twojej matce dlaczego jej idealny synek się upił. Znowu.

-Nie pierdsoll tylkoo lejj.

-Hunnie już wystarczy, naprawdę.

-Poddaję się! - krzyczy Sehun i opiera się o ramie Luhana

-No moje panie, trzeba się zbierać - mówi Chanyeol

-Już? Która godzina?

-Dochodzi trzecia, odwieziesz tego pijaka Lu?

-Nie ma problemu, ale chyba zostanie u mnie, bo nie mam zamiaru użerać się z jego matką. Ona jest przerażająca!

-To dobry pomysł. Pomogę ci go zanieść do samochodu

- Okay. Ej Sehun wstawaj! - krzyczy Lu i próbuje postawić go na nogi.

Sehun wstał jakby nigdy nic, nawet się nie zachwiał i zarzucił Luhanowi ręce na szyję.

-Lulu! Ohhh Lulu! Kocham cię tak bardzooo - i w tym momencie Sehun przycisnął swoje mokre od soju wargi do ust Luhana.

-Ja pierdole Sehun co ty kurwa wyprawiasz? - krzyczę i odrywam go od Luhana, który stoi i nawet nie mruga. Widzę, że zdziwił się tak samo jak ja.

-Ja? Całuje mojegoo najlepszsego przyjciela. - mówi powstrzymując chihot

-To super, a teraz do wozu! - i niemalże wlekę go do auta - Luhan idziesz?!

-Tak, tak, już! - słysząc jego kroki odrobinę się uspokajam.

-Wszystko w porządku? - pytam kiedy już nasza pijacka księżniczka zasnęła na tylnym siedzeniu.

-Tak. Jest okay. - Widzę, że kłamię, ale nie będę drążył tematu. Od dawna wiedziałem, że Luhanowi podoba się Hunnie, tak samo jak wiedziałem też o tym, że jest gejem i ten pocałunek pewnie zupełnie zbił go z tropu.

-Dobrze. W takim razie jedźcie ostrożnie. Całe szczęście, że pił tylko Sehun, bo nie chciałbym go wieźć autobusem.

-No to byłoby mega słabe. Napisze jak dojadę. Cześć.

- No to do zobaczenia - ruszyłem w stronę swojego samochodu i już miałem wsiadać kiedy zamarłem. Zobaczyłem chłopaka, którego twarz od zawsze prześladuje mnie w nocy tylko, że teraz wydaje się jakby starszy. Jego włosy są różowe, a nie czarne jak smoła i jest wyższy, ale jego twarz... To ta sama dziecięca twarz odwiedzająca mnie w snach od 10 lat. Nie wiem co mam robić, przecież nie podejdę do niego i nie powiem, że codziennie od 10 lat śni mi się po nocach, bo pomyślałby, że uciekłem ze szpitala psychiatrycznego, dlatego wsiadam do samochodu i zwyczajnie odjeżdżam.

Może tylko mi się przywidziało? Bo w końcu jest po trzeciej w nocy i nie spałem od 30 godzin więc, to możliwe. Tak. Na pewno mi się przywidziało.

Nie zdążyłem się obejrzeć, a już byłem w domu i wchodziłem przez okno do swojego pokoju. Nawet nie fatygowałem się myciem zębów, po prostu rzuciłem się na łóżko i zasnąłem.

Znowu śni mi się on. Tylko, że teraz jego włosy są różowe i ma na sobie to samo ubranie, w którym widziałem go na plaży.

-Ohhh Channie, w końcu mnie znalazłeś. Mam nadzieje, że tym razem mnie nie opuścisz. - powiedział chłopak z różowymi włosami

Byłem przekonany, że to co wydarzyło się na plaży było jakąś zwykłą halucynacją wywołaną brakiem snu i stresem, ale teraz wiem, że już niczego nie mogę być pewien.

_______________________________________________

Cześć!

Jest to mój pierwszy ff. Nie mam pojęcia czy jest dobry czy też nie. I jeżeli ktoś go przeczyta i chciałby, żebym kontynuowała to niech napisze komentarz.

Ta piosenka mega pomogła mi w tworzeniu.

(idk czemu ale na maxa boję się tutaj publikować cokolwiek)

ps. za błędy z góry przepraszam!