The Dragongirl (op pauze)

Hoofdstuk 2

Het was bijna een jaar geleden, toen bleek dat ik een onyxdraak was. Dat was een hele gebeurtenis in de kolonie. Een onyxdraak is de zeldzaamste draak in de drakengemeenschap. Ik ben de eerste onyxdraak in de kolonie sinds 300 jaar. Mijn ouders vertelden mij toen iets waar  ik helemaal niet blij mee was. Ze verwachtten dat ik zou moeten trouwen met de zoon van de ‘koloniebaas’. Nu komt het leukste nieuws, want je raadt nooit wie dat is. Juist ja, Orochi. Orochi, de jongen die mij op school altijd liep te vervelen. Om de doodsimpele reden dat hij iemand wou vervelen en ik toevallig in de buurt stond. Vandaag had ik te horen gekregen dat ik inderdaad met Orochi zou moeten trouwen. Ik was nog maar 16 maar dat was voor deze mensen geen probleem. Als de enige onyxdraak mocht ik mijn leven niet meer zelf bepalen. Alles werd voor mij beslist. De hele kolonie zag mij als hun bezit. En dan moest uitgerekend ík met Orochi trouwen. Ik. Alles wat Orochi wou, kreeg hij. Meisjes wierpen zich aan zijn voeten om alleen maar een knipoog van hem te krijgen. En daar maakte hij maar al te graag gebruik van. Ik was de enige die niet bij die meisjes hoorde. Ik was ‘anders’, mijn hele leven al. Niemand keek naar mij om. De enige die dat wel deden waren mijn ouders en Tatsuo. Tatsuo was de enige die voor mij opkwam. Vooral op school. Hij behoedde mij altijd voor de grappen van Orochi en zijn vrienden. Zo kwam hij vorige week naar me toe om te zeggen dat iemand kauwgom op mijn vaste plek had geplakt en dat ik dus beter ergens anders kon gaan zitten. “Anders loop je de hele dag met kauwgom op je kont rond.” Tatsuo was echt een schat. Hoewel hij een van de vrienden van Orochi was, hielp hij me altijd. Het kwam dan ook door hem dat ik meestal niet in die flauwe grappen van de Orochi-bende trapte.