The Dragongirl (op pauze)

Hoofdstuk 3

“Shesha!” Hoorde ik Orochi roepen. Ineens was ik weer terug uit mijn dromen, in de werkelijkheid. De werkelijkheid waarin ik met Orochi zou moeten trouwen. De werkelijkheid waarin Orochi zat, die nu achter mij aan vloog. “Shesha, wacht nou even!” Stug vloog ik door. “Alsjeblieft Shesha.” Klonk het nu wanhopig achter mij. Daar schrok ik even van. Orochi die mij wanhopig smeekte om te wachten. Bij die gedachte moest ik lachen en daardoor ging ik langzamer vliegen. Dat had ik niet moeten doen, want daardoor kon Orochi mij inhalen. “Dank je.” Hijgde hij. “Shesha, het spijt me. Echt waar, ik…” Begon hij “Echt Orochi, het is al goed. Jij haat mij, ik haat jou. Jij pest mij voor de lol en jouw ouders willen dat wij volgend jaar gaan trouwen. Dat is nou echt waar ik hel mijn leven van gedroomd heb.” Zei ik sarcastisch. Daardoor was hij even zijn concentratie kwijt en daar maakte ik maar al te graag gebruik van. Als zuivere vuurdraak was hij snel, maar niet snel genoeg om een onyxdraak in te kunnen halen. Ik vloog het bos in, ging van links naar rechts. Ik dook ook een ven in en weer uit. Alles om mijn geur te verbergen, zodat Orochi niet wist waar ik heen ging. Rustig vloog ik naar mijn algemene schuilplaats. Zodra ik daar was klapte ik mijn vleugels in. Langzaam veranderde ik in mijn mensenvorm. Dat was een van de best bewaarde geheimen van de draken van deze tijd. We konden ons mengen tussen de mensen, zonder dat deze dat door hebben. Als je heel goed naar ons kijkt kun je zien dat we anders zijn. Dit was dan ook de reden dat draken alleen nog maar in mythes voorkomen. Mensen weten niet dat wij gewoon tussen ze leven. We hebben dan wel een hardere en iets warmere huid dan mensen, maar dit was nog nooit door iemand opgevallen. Ook zat er op onze rug een bobbel. Dat was de plek waar we onze vleugels verborgen. Daarom zag  je ons noot met (doorschijnende) T-shirtjes lopen.  Ik liep mijn schuilplaats in. Het was een oude grot. In de loop der tijd had ik er mijn plaatsje van gemaakt door er kussens neer te leggen en lampen neer te zetten. Ik ging op de kussens zitten. Zodra ik zat begon ik te huilen.  Ik dacht aan alles wat er vandaag gebeurd was. Toen dacht ik aan school en daardoor begon ik nog harder te huilen. Net toen ik bijna gestopt was, dacht ik aan Orochi en dat ik over een jaar met hem zou moeten trouwen. Daardoor begon ik weer te huilen. Ik had nooit gedacht dat ik om Orochi moest huilen. En toch deed ik het nu.