Kaçış Yok

İçim Mi ?

Soğuk şehrimin yıkık dökük evlerinde yaşayan korkuyu besleyen yalnızlığım.Hor görülen mutluluğumun bütün hareketlerini izleyip her an katili olmak için bekler.

Korkumla uçsuz bucaksız vadilerin çölleşmesini zevkle izleyerek ve kimliğimizi sorgulayarak yürüyordum yine.Tek dert ortağım olma özelliğine sahip olan tek gerçeğim iş başına geçmişti.Seviyordum onunla olmayı,tartışmayı.

Dar sokaklarımdan geçerken köşe başlarında bekçi misali bekleyen gölgeler saldırganlıkta bir pitbull görüntüsü vermekte gecikmiyor.Aralarından sıyrılmak kolay olmasada orayı geçerek diğerlerinin arasına daldım.İnsan.Her yerde insan yüzleri var.Kimi yıllarca görmeye alıştığım kimi ise yolda yürürken aniden gözüme takılan insanlara ait.Yavaşça hepsi bana döndü.Farkedilmek istediğim son şeydi.Biri yavaşça bana doğru iki adım attı sonra diğerleri de onu tekrarlayıp bana doğru yaklaşmaya başladılar.Yanıma yaklaştıkça sanki onlar büyüyor ben ise küçülüyordum.Benim geriye doğru büyük bir adım atmamla boynumda sıcak bir nefes duymam bir oldu.O andan hatırladığım tek şey neşemin bana düşmanca "Sen beni öldürmek için korkuyla işbirliği yaptın.Beni yavaş yavaş eziyet ederek öldürdün.Şimdi sıra sende sen de yavaş yavaş eriyeceksin."diye fısıldaması oldu.