Hayatım tam da istediğim gibi gidiyordu yaşlıydım yaralıydım ve avlanmadan ölmeyi bekliyordum yaşıtlarım çoktan 'avlanılarak' ölmüşlerdi.
Ölüme yaklaştığımı düşünmüştüm ta ki bir gün bir insanın beni yaralayıp yere düşürmesiyle kaderimi anladım 'seçme şansı' gibi bir hakkımız yoktu. Direnebildiğim kadar direndim insanın yaklaştığını işitiyordum yaklaşıyordu içim nefretle doldu böğürmek istiyordum lanet etmek insanların ölüşünü izlemek bu düşünceler beynime akıyordu ta ki o insanın hayır canavarın beynimi uçurmasıyla bu düşünceler değersiz ruhumla uçup gitti ve hayatım aciz bir şekilde son buldu.
