Adopted by RicKian

2.

Pov Sybel
'Uhm.... als dat mag?' Uhm ja tuurlijk. Ik trek eerst mijn shirt uit. Hun ogen worden groot, dikke schrammen van nagels, blauwe plekken van ellebogen, en grote, open wonden van schoenen. Ik trek snel mijn shirt weer aan en trek dit keer mijn broek een stukje naar beneden. Ook hier zitten krassen, open wonden en blauwe plekken. Zonder iets te zeggen rent Remko naar binnen. Ik trek mijn broek op en zak ineen als een drilpudding die net een aardbeving heeft meegemaakt, trek mijn benen strak tegen me aan en begin te huilen. Tobias en Anne komen naast me zitten en dan voel ik 4 armen om me heen. 'We moeten hier echt iets aan gaan doen, Sybel.' Verschrikt kijk ik op naar Tobias. Snel knik ik en duw mijn hoofd weer tussen mijn benen. Ik voel hoe ik opgetild wordt en naar binnen wordt gedragen. Pas als ik neergezet wordt durf ik te kijken waar we zijn, in het kantoor van Mr. Adams. 'Tobias, wat is er?' 'Sybel wordt gepest en mishandeld.' Mr. Adams kijkt me aan en snel duw ik mijn hoofd tegen Anne aan. 'Het is oké meid.' wordt er in mijn oor gefluisterd. 'En door wie wordt ze dat dan, Tobias?' 'Rebecca en haar groepje. Toch Sybel?' Ik knik snel. 'Is het al erg geworden?' 'Geworden? Heb je haar wonden al gezien?!' 'Uhm... nee daarom vraag ik dit. Sybel, mag ik de wonden zien.' Ik trek mijn shirt omhoog en zie Mr. Adams naar mijn buik kijken. Snel doe ik mijn shirt weer naar beneden. 'Ik zal het er met Rebecca en de andere meiden over gaan hebben.' 'Dankuwel, meneer.' We lopen met zijn drieën het kantoortje weer uit. Waar is Remko? 'Geen idee. Kom  we gaan hem zoeken.' 'Ik ga terug naar Isabel, tor straks.' Ik zwaai naar Anne en wordt meteen door Tobias meegetrokken naar boven. Fijn, nu kunnen we leuk een lange gang door. 'Wat heb jij Sybel aangedaan?!' Ik ren naar de deur en Tobias -die aan de andere kant van de gang was- komt naar me toe. We horen Remko schreeuwen. Tobias kijkt voorzichtig door de deur en duwt hem dan helemaal open. Hij loopt naar binnen en ik blijf als een kuikentje zonder moeder staan. 'Je kan het wel.' Ik loop naar binnen. 'Wat moet je, varkentje?' Ik moet niks, maar jij moet stoppen met mij te mishandelen. 'Ha, mishandelen, geloof je het zelf, zo erg is het nou ook weer niet.' 'Heb je haar wonden al eens gezien?' En ja, ik geloof het zelf ja. 'Nee ik heb je wonden niet gezien, mag ik ze zien.' Ik kijk bang naar Tobias die naar mij knikt. Ik trek langzaam mijn shirt uit. 'Ja, laat ze zien, maar doe niet alsof je aan het strippen bent.' Een traan loopt over mijn wang. 'Jij moet je bek houden. Sybel, doe maar rustig aan.' Ik veeg mijn traan weg en trek mijn shirt uit. Rebecca schrikt even en slikt. 'H'heb ik dat gedaan?' Ik knik en trek mijn shirt weer aan. 'Vind je het gek dat Sybel zo kwetsbaar is, kijk wat je jaar hebt aangedaag!' 'Omg Sybel het spijt me zo erg! Ik wist niet dat ik je zo erg had mishandeld! Het spijt me echt!' Ik loop weg en hoor 2 paar voetstappen achter me aan komen. Voorzichtig loop ik naar het kantoor van Mr. Adams en klop de deur. 'Ik ben even bezig.' Als hij ziet dat ik het ben laat hij me binnen komen. Ik heb het haar verteld. 'Goedzo meid, ik ben trots op je.' 'Wat heb je wie verteld?' Ik kijk op en zie de 2 jonge jongens zitten. 'Wil je het zelf vertellen?' vraagt Tobias die inmiddels achter me is gaan staan. Ik knik. 1 meid, Rebecca, pestte en mishandelde me, samen met Mette en Liza. Ze had geen idee hoe erg ze mij beschadigd had, daarom ben ik net met Tobias en Remko naar ze toegegaan om mijn wonden te laten zien. Ze was sprakenloos en opeens was ze geen Bitchie Rebecca meer, maar een Bezorgde, zachtaardige meid. Ze geloofde haar ogen niet, en neemt het zichzelf erg kwalijk wat ze heeft aangericht. Ik voel een arm en glimlach naar Tobias. 'Wauw, wat heftig.' 'Knap dat je dit zomaar aan 2 vreemden durft te vertellen.' Dankjewel. 'Willen jullie nu de kamer verlaten, dan kan ik deze adoptie verder afronden.' Ik knik en we lopen door naar de gang en gaan daar met zijn drieën op de grond zitten. Anne komt naar ons toe rennen en gaat naast Remko zitten. 'En?' Ze voelt zich schuldig, gelukkig. We kletsen wat over Rebecca en we merken geeneens dat de deur opengaat. 'Sybel?' Ik schrik en ga snel rectstaan. Ja, Mr. Adams? 'Je wordt geadopteerd.'

798 woorden :)