Ontvoerd

1.

Langzaam borstelde ik mijn lange bruine haren. Nog steeds niet dezelfde lengte als eerst, maar het begon er weer op te lijken. Zachte golvende krullen, vielen langs mijn bleke huid. In het spiegelbeeld keken mijn twee bruine bambi-ogen met een beetje mascara en een klein lijntje eyeliner me bangig aan. Ik probeerde altijd zo zelfverzekerd mogelijk over te komen, vroeger lukte dit nog wel, maar het afgelopen jaar was deze houding waar ik zo lang aan gewerkt had, in een klap verdwenen. Mijn zwarte skinny-jeans, witte allstars, wit topje met een blauw vest, of toch beter die rode? Nee, blauw staat beter bij mijn haar. Maakte mijn outfit voor vandaag compleet. O'nee, accessoires, die vergeet ik altijd. Snel pakte ik mijn kettinkje die ik van mijn oma had gekregen, gouden knopjes, of nee toch pareltjes, en een gouden ringetje. "Sooph, kom je? We waren vorige keer ook al aan de late kant!", riep mijn moeder onderaan het trap gat. "Ja! Ik kom er aan! Ga maar vast zitten!" zei ik, terwijl ik zat te klooien met het achterkantje van mijn oorbel. Ik hoorde haar voetstappen weglopen en kreeg even een glimlach op mijn gezicht. Ze is echt een geweldige moeder, ze is mijn moeder en beste vriendin in één. Snel pakte in mijn jas tussen mijn stapel kleren van de grond vandaan. Iedere keer neem ik me weer voor om hem op te ruimen, en iedere keer mislukt het plan weer. O'ja, opschieten, ik rende de trap af, de voordeur uit naar buiten waar de auto stond, een zwarte Volvo. Wat ben ik blij dat we niet meer die grijze Opel hebben zeg, ik krijg al de rillingen als ik er aan denk. Zoals gevraagd zat mama al achter het stuur en glimlachte naar me. Ik stapte in en we reden weg.

"Over 200 meter bestemming bereikt," zei de tomtom. Gelukkig maar, het duurt altijd zo lang om naar de praktijk te rijden. Ik stapte uit en mijn moeder volgde me. We liepen over het grindpad naar de voordeur, liepen de praktijk binnen, hingen onze jas op en gingen in de wachtkamer zitten. Ik zat op de zachte zandbruine bank een beetje om me heen te kijken terwijl mijn moeder tegenover me op een zwart leren stoel de Linda zat te lezen. Het was rustig vandaag viel me op, meestal zat het helemaal vol. De rieten mandjes die normaal voor de helft maar vol zitten, zijn vandaag helemaal vol. Ook hangen de schilderijen voor de verandering een keer recht aan de muur in plaats van scheef zoals ze altijd hingen. "SophieKrijgsma?" Hoorde ik een bekende stem zeggen, het was Natasha. Ze stond in de deur opening met een van haar kleurrijke gewaden aan en haar haar verwilderd lang haar gezicht. Het bleef een gek mens, maar wat vond ik haar toch geweldig. Mijn moeder en ik stonden op en liepen naar binnen.

"Zo, Sophie. Hoe gaat het met je?" vroeg Natasha aan me terwijl ze een gebaar maakte of ik een kopje thee wilde. Ik knikte als antwoord op het kopje thee en twijfelde over mijn antwoord op de daadwerkelijke vraag. Dat het goed ging kon ik niet zeggen, dat het beter ging dat wel. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik overal waar ik ben weer meegenomen kan worden en het drama weer opnieuw begint, dus dat het echt goed ging kon ik nou niet zeggen nee. Ik kon er wel al beter over praten, maar alsnog vertelde ik sommige delen van het verhaal liever niet, om te verkomen dat ik in huilen uitbarst. Dus ik haalde maar mijn schouders op. "Het is beter als je er over praat lieverd." zei mijn moeder bemoedigend, "Je moeder heeft gelijk Sophie, anders zul je het nooit echt goed leren te verwerken." voegde Natascha nog even toe. Ja hèhè, dat weet ik ook wel, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dacht ik bij mezelf. "Misschien is het een goed idee het hele gebeuren nog een keertje na te gaan, dit zal even moeilijk worden, en het zal wat langer duren, maar hoe vaker je het verteld, hoe beter je er mee om zult leren gaan. En als het even niet meer lukt, niet opkroppen hè, gooi alle emotie er maar lekker uit." Natasha was van beroep kinderpsychologe, niet dat ik een echt kind meer ben maar ik voel me goed bij haar manieren van doen. Net als dit, ze bracht het niet in van die hele moeilijke woorden, ik snapte het gewoon en begreep ook waarom ik dit zou moeten doen. Alhoewel ik wel even door moest laten dringen wat ze net gezegd had. Dit was niet zomaar iets, het hele verhaal vertellen zou zijn dat ik alle emoties weer moest her beleven. Ik liet het even bezinken, terwijl mijn moeder en Natasha me afwachtend aankeken. Na enkele minuten, begon ik mijn verhaal.