Jack Darkness [ON HOLD]

6. Andante

Voeten stampten op de grond, allemaal in hetzelfde ritme, terwijl de commandant ‘links, links, links, twee, drie vier,” bleef roepen. Tessa en ik stonden op een militaire basis geheel in uniform, ik met korporaal tweede klas padjes op de schouders, zij met die van soldaat tweede klas omdat ze te jong leek voor een soldaat die al behoorlijk lang met de opleiding klaar was, al had ze in feite wel de rang van sergeant eerste klas gezien het feit dat ze een AIVD agent was geweest. Voor je bij de AIVD aan de bak kan als spion bij de geheime afdeling waar Tess en ik beide bij hadden gezeten wordt je in een jaar door de zwaarste militaire training geragd die de Nederlandse landmacht te bieden heeft, een training waar alleen de uiterste elite terecht komt, een opleiding waar niemand ooit van zal horen, tot ze er specifiek voor geselecteerd worden. Die training volg je samen met soldaten die dus gekozen zijn om bij de Cat-Eye eenheid te komen, wat de absolute hardcore van het leger is, dat is ook de reden dat verder nauwelijks iemand ervan gehoord heeft. De training voor de echte Cat-Eye soldaten duurt officieel drie jaar, maar als potentieel AIVD spion is dat te lang. Daarom wordt voor ons de training ingekort naar een jaar, je wordt bij een groep gezet die al twee jaar training achter de rug heeft, en krijgen wij in de training alles te voorduren waar de anderen drie jaar over mogen doen. Wanneer je daar dan af komt krijg je als AIVD’er meteen de rang van sergeant eerste klas.

   Hoe dan ook, daar stonden we. Baret netjes op het hoofd, alle padjes recht, kisten glanzend als spiegeltjes, kort om alles goed en wel. Ik had al lange tijd geen kisten meer aan gehad maar ze voelden alsof ik nooit iets anders had gedragen. Comfortabel en stevig.

“We hebben Carmen niet laten weten waar we zijn,” mompelde ik naar Tessa terwijl ik strak voor me uit keek naar de mensen die over de kazerne liepen. Het waren niet allemaal marcherende pelotons. Er waren ook groepjes die samen aan het joggen waren, er liepen monteurs rond in overals en her en der waren er wat hogere rangen te zien zoals een uiterst dikke kapitein, om een of andere reden had ik het idee dat die man niet zo makkelijk de conditie proef zou doorstaan, vergezeld door een graatmagere kolonel. 

“Zoals ze zelf al zei, ze weet vaak meer dan soms goed voor haar is. Wat betekend dat ze veel weet. Wat betekend dat ze er ook zo wel achter zal komen waar we uithangen. Geen probleem dus. Daarnaast is er een grote kans dat we morgen voor de avond al terug zijn waardoor je die les van haar alsnog zou krijgen. Hoe dan ook denk ik dat Melody haar wel verteld waar we zijn.” Ik kon het gevoel dat ze er veel te makkelijk over dacht niet onderdrukken. Het waren wel loges van vampierjagers, volgens haar konden die sterke magie gebruiken. Niet iets waar je even naar binnen huppelt, alles kapot slaat en dan weer vrolijk en ongeschonden naar buiten loopt.

“Begrepen, soldaat,” grinnikte ik toch en heel even kon ook zij een korte lach niet onderdrukken, maar toen vertrok haar gezicht en keek ze weer kwaad, zoals altijd.

   We hadden voor Melody en Tessa’s ouders een bericht achtergelaten, dat Tessa wat ‘vampierzaken’ te regelen had, met andere woorden ze zou bloed gaan stelen bij een bloedbank omdat de koelkast leeg was en zij zelf geen officiële transacties met de bloedbank uit mocht voeren. Ze had me verteld dat ze daarbij wel vaker een paar dagen weg bleef, dus mocht dat nu ook gebeuren dan was ze in ieder geval op dat punt gedekt. Op het papiertje voor Melody had ze simpelweg de waarheid neergezet, met het verzoek dit aan niemand te vertellen en gewoon weg te gaan van huis wanneer het de reguliere schooltijden waren, zodat het niet op zou vallen dat ze niet werkelijk een klasgenoot was.

“Goed, en nu op zoek naar degene die weet wanneer we naar de basis in Duitsland vetrekken,” verbrak Tess mijn gedachten gang. Ze had besloten dat dit de beste manier was. Als we als burgers daar heen gingen hadden we punt één geen wapens en punt twee geen vermomming. We zagen het beide niet zitten om gewoon in het zwart de loge binnen te sjokken. Ten eerste zouden we, mochten de mensen ons spotten, binnen de kortste keren aangehouden worden aangezien we ons op militair terrein zouden bevinden. Een grote kans was dat we niet gezien werden of, mochten we wel gezien worden, dan zouden we waarschijnlijk makkelijk kunnen ontkomen. Maar wat dan? We hadden geen wapens om ons vervolgens tegen de eventuele jagers te beschermen. Dit was de beste manier geweest.