Jack Darkness [ON HOLD]

5. Ensemble

Voor old time’s sake zat ik naast Tessa op bed in mijn kamer met een bak chinees eten in mijn hand, net als na het schoolreisje naar VAMP, twee jaar geleden. We aten allebei nauwelijks omdat we als vampiers niet teveel mensen voedsel konden verdragen, maar het voelde toch goed, zo te zitten zoals toen. Toen had ik gewoon de hele bak naar binnen gewerkt en het vervolgens uitgekotst omdat ik niet wilde dat zij wist wat ik was, maar nu we ons beide niet hoefden te verschuilen maakte ik die fout niet weer.

   We zaten zwijgend in ons eten te porren, geen van beide wisten we wat we moesten zeggen. We hadden een hoop te bespreken maar ik had zelf niet eens een vaag idee waar ik moest beginnen, en Tess leek hetzelfde probleem te hebben.

   Melody lag in de kamer van Tessa te slapen met haar hondje Lydia, die de hele avond binnen was geweest, in haar armen. Ik had Tess gedwongen haar kamer af te staan want die had het grootste bed. Op dat moment gunde ik Melody niks anders dan het beste.

   Ik had haar zodra we aankwamen de jas uitgetrokken en haar in bed gestopt waar ze prompt, zonder verder een woord te spreken, in slaap was gevallen. Ze had het nodig. Voor een mens was zo’n avond waarschijnlijk behoorlijk zwaar. Ik kon het haar waarschijnlijk niet eens kwalijk nemen als ze in de ochtend niet eens meer wakker zou willen worden.

   “Dus,” begon Tess toen.

“Dus,” stemde ik in. Ze vouwde de kartonnen bak dicht en mikte hem in een vloeiende beweging de prullenbak in die in de hoek van de kamer stond, zes en een halve meter verderop. Netjes.

“Ik haat je nog steeds Jack, maar we hebben op dit moment belangrijkere zaken te bespreken.”

“Zoals?”

“Zoals? Denk even na! Ik heb net een vampier doodgeschoten, oké? Waar denk je dat we over moeten praten?” Ze keek me pissig aan. Vroeger had ze nooit zoveel haat in zich, ze nam altijd alles zichzelf kwalijk. Nu leek het wel alsof ze alles wat ze vroeger op zichzelf gestort had, nu op mij of wie dan ook wilde gooien.

“Dus er is meer dan alleen een doorgedraaide jonge vampier?” Ze zuchtte en knikte.

“Er zijn vampierjagers en hij is hun leider.”

“Wat?” Die had ik niet aan zien komen. Vampierjagers sowieso al, ik wist niet eens dat die bestonden. Maar vampierjagers aangevoerd door een vampier? Dat plaatje klopte gewoon niet.

“Ben je doof of zo? Ik zei, er is een groep vampierjagers, en hij, du Pain, hielp hun. Dat was de reden dat ik hem moest omleggen.”

“Maar dat stond niet in de brief met uitleg. Daarin stond dat hij geld had gejat van iemand, en die iemand had de hit aangevraagd.” Ze rolde met haar ogen.

“Je moet niet alles geloven wat je leest, Jack. De organisatie waar ik voor werk weet niks van vampiers af, de mensen die de hit aangevraagd heeft wel. Ik was zelf al een tijd naar hem opzoek maar had het al opgegeven, maar toen kreeg ik deze brief. Ik vond het al zo vreemd dat erin stond dat hij een ‘prominent in het criminele circuit’ was, maar dat is niet zo gek, de persoon die de hit heeft aangevraagd moest wel een dekmantel gebruiken. Je kan niet zomaar zeggen dat je een hit aanvraagt op een vampier.”

“Hoe heb je hem uiteindelijk dan op weten te sporen?”

“Een belangrijkere vraag is, waarom was ik überhaupt al naar hem op zoek.” Ik keek haar afwachtend aan. “En daarmee komen we terug op de vampierjagers.”

“Je wil al van hen bestaan af,” gokte ik.

“Precies.”

“Hoe?” Ze haalde haar schouders op.