Rehab

''Teşekkürler Meksika! Geldiğiniz için hepinize minnettarım. Tekrar görüşmek üzere.''

Çığlıklar, alkışlar, sesler.. Hepsi birbirine karışmıştı. Sanırım başım dönüyordu, olabilir miydi? Koşarak sahneden indim..

Eddie elime bir havlu tutuşturdu. ''İyi işti,'' dedi. ''Seninle gurur duyuyorum.'' teşekkür niteliğinde gülümsedim. Biyolojik olarak bağımız bulunmamasına rağmen bir insan ancak bu kadar babam olabilirdi. Arkadan bir çığlık duydum, yavaşça arkamı döndüm ''Heyyy! Demi. Bir kaç yakın arkadaşım seninle fotoğraf çektirmek istiyor, sorun olur mu?'' gelen Madison'dı. ''Hayır,'' dedim gülümseyerek. ''On dakikaya kulisteyim.'' Tanıştırayım, küçük kız kardeşim Madison. 10 yaşında ve atlara bayılıyor. Onu asla kıramam. Yani bilirsin, o küçücük, onu korumak için her şeyi yaparım. Dinlenmek için koltuğa oturdum. İç geçirdim. Tanrım, kafamda çok fazla ses var..

Bir kaç dakika sonra Hanna geldi ver her zamanki ses tonuyla -sanki tuvalete yetişmesi gerekiyormuş gibi- ''Yarım saat sonra küçük bir dergi röportajın var. Ardından eve gidebilirsin, sadece bir saatliğine.'' Başımı salladım. Koşar adımlarla Madison ve arkadaşlarının yanına gittim, gözlerindeki heyecanı görünce -yorgun bir halde- gülümsedim. Yaklaşık on fotoğraf, beş imzalı fotoğraf ve on dakikalık bir sohbetin ardından hepsini kucakladım ve kulise dönmek için yürümeye başladım. O sırada Mike'a rastladım, gülümseyerek ''Bugün çok iyiydin. Onlar sana bayılıyor'' diyerek konser alanından dağılan insanların sesini duyabilmemiz için kısa bir süre sustu. ''Teşekkür ederim Mike.'' diyerek tebessüm etti. Tam yanından ayrılıyordum ki ''Gece saat üçte, yeni playlist'i deneyeceğiz.'' dedi. ''Pekala'' diyebildim.

Seri adımlarla kulise doğru yürüdüm, içerisinin tamamen boş olması için bolca dua ettim. Kapıyı hızlıca açtım ve sertçe kapattım. Sonra kendimi bıraktım..