Coś, co trudno nazwać poezją

Ołowiany żołnierzyk

Witaj, zagubiony pośrodku szachownicy
Biało-czarny pionku.
Gdzie byłeś cały ten czas?
Znowu błąkałeś się po kątach
Jak zapomniany kawałek układanki?
A może schroninie znalazłeś
W pudełku z zepsutymi zabawkami?
Opowiadaj, jak to jest, być innym niż wszyscy?
Czasami płakać nad martwymi żołnierzami wrogiego oddziału?
Iść w odwrotną stronę niż wszystkie figury w chińczyku?
Którym tak śpieszno jest do domków, do braci i rodziców?
Jak to jest, być wrzucanym do jednego worka
Z tymi, którymi gardzisz, lecz musisz pozostać?
Zastanawiać się nad słusznością rozkazów
Nieomylnego króla?
Mów prędko, bo widzisz,
Zbyt bardzo się śpieszę,
Żeby rozczulać się nad jakimś tam ołowianym żołnierzem.

Wiersz wysłany i nagrodzony na tegorocznym gminnym konkursie literackim, żeby nie było ;)