Als je alleen bent

[Hoofdstuk 3]

Mijn wekker ging af en met een wild gebaar drukte ik 'm uit om mijn moeder niet wakker te maken. Ik liet mezelf terug op bed vallen om wakker te worden en om van de lichte schrik te bekomen. 'Eindelijk, maandag!', schoot er door mijn hoofd. Ik opende mijn ogen voor de tweede keer en keek in het felle zonlicht. Vandaag was het maandag, vandaag ging ik weer naar school. Ik sloeg de dekens van me af en stond op uit bed. Ik keek naar het gekochte jurkje dat voor mijn raam hing. Het raam stond open en door de zachte briesjes die naar binnen waaide wiegde het jurkje mee op de wind. Ik liep naar de wastafel om mijn gezicht te wassen en liep daarna naar de badkamer om te douchen en me klaar te maken voor school. 

Ruim drie kwartier draaide ik de badkamerdeur van zijn slot en liep ik de gang op. Ik kon niet wachten om mijn jurkje aan te doen en liep naar zolder. Na een paar minuutjes keek ik tevreden in de spiegel boven mijn wastafel. 'Een beetje make-up doet zoveel', dacht ik. Ik lachte tevreden naar mijn spiegelbeeld en voelde met mijn vingers aan de stof van het jurkje. Door de spiegel keek ik naar mijn wekker en realiseerde ik me dat ik zo moest gaan. Ik was vorige week wel naar school gegaan, maar donderdag en vrijdag niet; Ik thuis gebleven nadat mijn moeder me had gesmeekt om thuis te blijven. ''Anders voelde ze zich zo alleen.'', had ze gezegd. Ik geloofde haar niet, maar ergens had ik medelijden met haar. ''Ik meld je wel ziek.'', had ze ook gezegd, maar ik betwijfelde of ze dat wel had gedaan. Ik liep naar beneden en pakte een appel van de fruitschaal om onderweg naar school op te eten. In haast greep ik mijn schooltas van de tafel, maar het raakte een glas en het glas viel met veel kabaal op de grond. Melk spatte op de vloer. Ik legde mijn tas terug op tafel om het op te ruimen, maar toen ik boven mijn moeder's kamerdeur open hoorde gaan twijfelde ik. ''Kiara!'', riep mijn moeder. Zonder er bij na te denken pakte ik mijn tas van tafel en liep ik naar de voordeur. Ik liet ik de troep liggen. ''Kiara, blijf thuis alsjeblieft, ik voel me ziek!'', smeekte mijn moeder. Ik negeerde mijn moeder, versnelde mijn pas en met een harde klap sloeg ik de voordeur achter me dicht. De warme zon scheen op mijn huid en ik kneep mijn ogen dicht. Ik probeerde mijn moeder te vergeten en liep richting school. 

Ik liep het overvolle schoolplein op. ''Jennifer!'', riep ik naar het lange, dunne meisje dat mijn vriendin was. Ze draaide zich om en kreeg een glimlach om haar mond toen ze mij zag. ''Hey! Waar was je donderdag en vrijdag?''. vroeg ze toen ze naar me toe was gekomen. Ik sloeg mijn ogen neer. ''Oh, dingen met mijn moeder. En waarschijnlijk heeft ze me niet ziekgemeld...'', antwoordde ik. Jennifer glimlachte medelijdend naar me. ''Ben je niet bang dat school je wilt spreken daar om?'', vroeg Jennifer. Ik knikte. ''Ga je ze het vertellen?'', vroeg ze. ''Nee, straks halen ze me weg, ik wil geen wees worden, snap je?'' We gingen op een bankje zitten. ''Ja... Maar misschien is het wel beter...'' Jennifer maakte haar zin niet af en haar stem stierf weg. ''Ik snap wat je bedoeld hoor, maar ik wil niet géén familie hebben, snap je?'', beantwoordde ik haar vraag. Jennifer knikte instemmend. ''Hoe was je weekend?'' vroeg ik. ''Oh, wel leuk.'', zei Jennifer met haar ogen naar haar schoenen gericht. Even werd het stil. ''Ik heb een liedje van Guns 'n' Roses op m'n gitaar geleerd!'', zei Jennifer om de stilte te breken. ''Oh, wat cool, ik wil het horen!'', zei ik enthousiast. Jennifer glimlachte naar me en niet veel later ging de eerste bel. 

Terwijl ik door de schoolgangen liep begon ik te twijfelen; Een zomerjurkje met daaronder gympen, stond dat wel? Vertwijfeld keek ik naar mijn versleten All Stars. Mijn gedachten werden verstoord doordat iemand tegen mij opbotste. ''Auw'', zei ik ietwat geïrriteerd en ik keek op. Ik keek recht in de ogen van Jasper Adams. Jasper Adams was een aardige en vooral knappe jongen waarmee ik soms de lessen volgde en bij wiskunde zaten we schuin voor elkaar. Soms praatte wel eens, maar onze gesprekken waren meestal gauw al over. Toch mocht ik hem erg, al wist ik niet waarom. ''Oh, sorry... Kiara.'', kwam er uit zijn prachtige mond. Ik was erg gevleid dat hij mijn naam wist. ''Geeft niet.'', zei ik verlegen. Ik begon opeens heel dom met mijn haar te spelen, en nadat ik me dat realiseerde stoptte ik ermee. ''Waar was je donderdag? En vrijdag?'', vroeg Jasper. Alsof hij mij expres gek wilde maken, beet hij op zijn lip wat er erg sexy uitzag. ''Eh... Ik voelde me niet zo lekker.'', antwoordde ik beschamend. Jasper lachte. ''De toetsen waren niet zo moeilijk hoor, had je niet geleerd?'' Ik vroeg me af waarom hij me niet meteen geloofde. ''Ik had wel geleerd.'', zei ik terwijl ik glimlachend naar de grond keek. Er volgde een stilte. ''Je ziet er mooi uit, staat leuk zo, met die gympen eronder.'' Bijna geschokt keek ik op van Jasper's onverwacht lieve compliment. ''Oh, dankjewel!'', antwoordde ik. Ik voelde mijn wangen roder worden en om dat te verbergen richte ik mijn hoofd weer naar beneden. ''Zou je na school misschien iets willen drinken? Met mij bedoel ik.'', zei Jasper toen. Mijn ogen schoten heen en weer alsof ik iets op de grond zocht. Vroeg hij mij nou uit? Ik keek op om te kijken of hij geen grapje maakte, maar toen ik in zijn prachtige, lichtblauwe ogen keek dacht ik glinstertjes te zien. Of verbeelde ik me dat maar? ''Ja, lijkt me leuk.'', het verbaaste me dat de woorden zo makkelijk uit mijn mond kwamen. Jasper knikte, het leek wel een opgelucht knikje. Ik glimlachte naar hem. Toen zei een zware mannenstem achter ons mijn naam. Ik draaide me om. Het was de directeur van de school. ''Ik wil je graag even spreken.'', zei de directeur. Mijn hart bonkte in mijn keel. 'Oh nee, ze gaan het vragen.', schoot er door mijn hoofd. ''Zou je even mee willen komen?'', vervolgde de directeur. ''Ja.'', zei ik. Ik draaide mijn hoofd naar Jasper die mij onbegrijpend aan keek. Ik haalde mijn schouders op alsof ik geen idee had waarom de directeur van de school mij zou willen spreken. ''Nou, kom mee dan.'', zei de directeur. Zonder iets te zeggen liep ik met hem mee naar zijn kantoor.

''Zo.'', zei de directeur terwijl hij de deur van zijn kantoor achter zich dicht deed. ''Ga maar zitten.'' Ik volgde zijn bevel op en ging voorzichtig in een van de stoelen zitten voor zijn bureau. Mijn blik viel op een bordje waar 'Mr. Colins' op stond, de naam van de directeur. Mr. Colins nam plaats in zijn bureau stoel en keek me doordringend aan. Meneer Colins was mager en lang en door het ronde brilletje en door het weinige, grijze haar wat er nog op zijn hoofd had zag hij er streng uit. Hij droeg een ouderwets, bruinkleurig pak wat hem nog ouder maakte dan hij waarschijnlijk was. ''Ik wil het graag hebben over jou veelvoorkomende afwezigheid en wat daar de reden voor is.'' Van de zenuwen begon ik aan mijn nagels te pulken. Ik wist niet wat ik zeggen moest. Meneer Colins keek mij afwachtend aan, maar na een tijdje stelde hij een volgende vraag. ''Ik heb jou moeder gebeld, maar het telefoon gesprek liep niet heel soepel...'' Geschokt keek ik op. Ik wist heel goed wat daar de reden voor was; Ze had waarschijnlijk de telefoon opgenomen terwijl ze dronken was, maar om niet te laten blijken dat ik wist waarom ze zo raar zou doen aan de telefoon keek ik snel weer zo normaal mogelijk. Ik maakte me zorgen om wat ze had gezegd aan de telefoon. ''Kiara, jij bent meerdere keren ongeoorloofd afwezig geweest. Ik vraag me af hoe het gaat thuis, hoe gaan jij en je moeder om met het verlies van je vader? Als ik dat vragen mag?'', vroeg meneer Colins. Ik zag twijfeling in zijn ogen. Een misselijk gevoel vormde zich in mijn lichaam. Mijn vader. Mijn vader was 3 jaar geleden overleden door een auto ongeluk, een automobilist had mijn vader aangereden terwijl hij door rood reed. De bestuurder was onder invloed van drugs en mijn vader was opslag dood. Ik knipperde met mijn ogen om de tranen te bedwingen. Ik wilde niets vertellen, maar ook weer wel. Ik was bang voor wat er zou gebeuren, maar ik wilde ook zo graag iemand die naar me luisterde en me misschien ook kon helpen. Ik slaakte een diepe zucht en een lang verhaal volgde. Na een tijdje stond Meneer Colins op en liep naar de kraan om een bekertje water voor me pakken. Ik had alles aan hem verteld; over mijn vader, moeder en mijn thuissituatie. Hoe mijn sociale leven eronder leed en wat het met mij als persoon deed. Ik kon het nauwelijks beseffen, maar ik vond het fijn dat ik het had verteld aan iemand, een volwassenen. Meneer Colins was de tweede persoon die van mijn moeder wist, naast Jennifer. Toch was ik nogsteeds bang voor de gevolgen. Meneer Colins zette het bekertje water voor mijn neus en schraapte zijn keel terwijl hij plaats nam in zijn stoel. ''Dat is een hefig verhaal Kiara, als je wilt kan de school je helpen.'' Ik nam een slokje van het water en bedacht wat voor een antwoord ik wilde geven. ''We zouden jeugdzorg in kunnen schakelen.'' Geschokt keek ik meneer Colins aan. 'Nee!', dacht ik, dat zou betekenen dat ik weg moest bij mijn moeder. ''Nee.'', zei ik, ''Ik wil mijn moeder niet verlaten.'' Met trillende handen zetten ik het bekertje op het bureau. ''Jou moeder heeft ook hulp nodig Kiara, wij kunnen jou en jouw moeder helpen.'' Meneer Colins trok zijn wenkbrauw op en keek me verwachtend aan. Mijn brein knalde zowat uit elkaar van alle gedachtes die er door mijn hoofd spookte. 

Langzaam liep ik het geschiedenislokaal uit, het laatste lesuur was voorbij. Ik wilde niet naar huis en was bang voor wat ik aan zou treffen. Onderweg naar huis herhaalde ik het gesprek met meneer Colins in mijn hoofd. Ik had met hem afgesproken dat ik naar hem toe zou komen als het thuis uit de hand liep, ook ik had het telefoonnummer van de jeugdzorg gekregen. Eenmaal thuis opende ik de voordeur en liep de gang op. Mijn tas zette ik op de keukentafel en ik zag dat de melk en het gebroken glas niet waren opgeruimd. In de huiskwamer trof ik mijn moeder bewegenloos op de bank aan. Ze staarde naar de televisie die op een of ander Tellsell programma stond. Haar blik was zoals ik die nognooit had gezien, in haar ogen zag ik pure haat.