Το εγερτηριο ακούστηκε και βλαστημισα μέσα μου. Ήταν ακόμα 9 και νυστάζω. Σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγαμε για πρωινό με τη Μέλια. Ευτυχώς φέτος πέσαμε σε καλή ομαδαρχισσα, όχι όπως πέρσι που το μόνο που την ένοιαζε ήταν το iphone της και τα νύχια της.
Αφού φάγαμε γυρίσαμε στα σπιτάκια. Η σκύλα η υπαρχηγος μας έβαλε σχολαστικά καθαριότητα για σήμερα. Τι σημαίνει αυτό? Πρέπει να βγάλουμε όλες τις βαλίτσες έξω, να σφουγγαρισουμε και να σκουπίσουμε κάτω απο τα κρεβάτια. Ανάθεμα την επιθεώρηση -.-
Καθαρίσαμε και μετά καθίσαμε με τη Μέλια να περιμένουμε τον επιθεωρητή, ο οποίος άργησε να φτάσει αφού ήμασταν το πιο απομακρυσμενο σπιτάκι της κατασκήνωσης.
Όταν η επιθεώρηση τελείωσε φύγαμε για δραστηριοτητες. Τι δραστηριοτητες δηλαδή όλη μέρα στο κυλικείο τη βγάζαμε τρώγοντας. Ναι είμαστε λίγο φάγανε αλλά δεν πειράζει... και κάπως έτσι κυλαγε η ζωή στην κατασκήνωση. Με απαίσιο φαγητό αλλά την πιο γαματη παρέα. Μετά από κάνα δυο μέρες ήρθαν και η Μαρία με την Πάιρο και η παρέα μας συμπληρώθηκε.
Τις τελευταίες μέρες ακούγονταν πολλά για κάποιο δημοψήφισμα. Εμείς δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα γιατί στην κατασκήνωση δεν υπάρχει επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Ούτε ίντερνετ, ούτε τηλεόραση. Τελικά μάθαμε τι ακριβώς έγινε την δεύτερη Κυριακή, στο επισκεπτηριο. Η μητέρα μου με την κυρία Έφη, τη μαμά του Σπύρου και τη Μαριλη την μικρη αδερφή μου ήρθαν. Μας πήρανε και πήγαμε στην παραλία για μπανιο. Περάσαμε πολύ καλά και φάγαμε σε ένα κοντινό ταβερνάκι.
Η μέρα του αποχωρισμου έφτασε αναπάντεχα. Οι δύο βδομάδες είχαν περάσει νερό. Κλαιγαμε όλες και υποσχόμασταν η μία στην άλλη πως θα συναντιομασταν τον επόμενο χρόνο. Και φύγαμε.
Γυρίσαμε στην πόλη μας. Κόντευε της αγίας Παρασκευης και έπρεπε να πάμε στο χωριό μου που γιόρταζε. Μαζί μας ήρθε και η κολλητή μου, η Άννα.
Η Άννα είναι λίγο πιο κοντή από μένα. Με περνάει ένα χρόνο, έχει κάστανο φουντωτό μαλλί και την ξέρω από τον παιδικό σταθμό.
Φτάσαμε στο χωριό κάπου στις 12 το βράδυ. Παρατήσαμε τους γονείς και τρέξαμε λυσσασμενες από την πείνα στο αγαπημένο μου σουβλατζιδικο για σουβλάκια. Εκεί έτυχε να είναι και η Βιβή η άλλη φίλη μου από την Αθήνα που την ήξερα τρία χρόνια και κάναμε παρέα. Η Βιβή είναι ψιλή, ξανθιά με πράσινα μάτια. Την περνάω ένα χρόνο. Έχει κάψει πολλές καρδιές η άτιμη, σε αντίθεση με μένα που δεν με θέλει κανένας αλλά τι να κάνουμε. Μπορεί να έχει κάψει καρδιές η κοπελιά αλλά δεν έκανε ποτέ τίποτα με κανέναν γιατί το θεωρούσε πάντα άσκοπο. Και στο κάτω κάτω μάλλον είχε δίκιο. Όταν τη ρωταγαμε γιατί η απάντηση της πάντα ήταν " Ποιο το όφελος? Να μάθω να φασωνω? Τι θα καταλάβω? " και πάντα γελαγαμε με την τρελή και παιδιαστικη στάση της προς όλα αυτά.
