Vampire's love

Nieuwe start

De school die voor me stond was gewoonweg eng, het leek op een gigantisch spookhuis. Het zag er ook zo oud uit en het leek niet echt of er veel mensen aanwezig waren. Ik besloot om mijn koffers aan de kant te zetten en eerst even binnen te gaan kijken. Zo weet ik ineens waar ik straks mijn koffers moet zetten en me kan installeren. Ik stapte het pad af richting het gebouw. Ik keek wat rond en het verbaasde me hoeveel ruimte er was voor de school. Er waren 2 grote ronde fonteinen omringd door gras en bloemen, allemaal vergeet-me-nietjes en margrieten. Het was dan ook lente en dat was hier duidelijk te zien. De ingang was een grote, zware deur en ik moest nogal hard duwen voor die openging. Toen ik binnen stapte was ik verbaasd en ik moest moeite doen dat ik niet met mijn mond open staarde. 

Het was een warme kamer ingericht met heel veel sfeerlichten, iets helemaal anders dan de buitenkant liet uitschijnen. Er waren twee grote trappen die een lichte buiging maakten en toen ik rondkeek viel mijn oog op een vrouw die helemaal in het zwart was gekleed. Ze had blonde krullen en helderblauwe ogen, maar haar lippen waren bloedrood. Ze kwam de trap af met open armen en zei enthousiast "Zoë, welkom! We hebben enorm hard uitgekeken naar je komst. We hebben je kamer al helemaal in orde gemaakt en je kamergenoot kijkt ernaar uit om je te leren kennen." Ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak want ze zei kort daarna "Ja, ik snap dat het verwarrend is, maar alles zal snel duidelijk worden. Kom, ik geef je een kleine rondleiding en je mag alles vragen wat je wilt. Ik wil niet dat je met nog vragen zit." Ik knikte en moest eerst even alles in mij opnemen. Deze vrouw die bijzonder enthousiast was met mijn komst en mijn naam al kende, wie was ze? Dat was ook de eerste vraag die ik stelde en ze zei met trots dat zij de directrice was van de school. Je kon zien dat ze heel erg trots was op wat ze had bereikt, want ze lachte bij de gedachte. "Waarom ben ik hier? En waarom waren mijn ouders zo snel met dit hier alles te regelen?" Zo dat waren mijn twee belangrijkste vragen op dat moment. "Ja ouders hebben je naar hier gestuurd, omdat het bij volwassenen algemeen geweten is wat ze moeten doen bij een aanval. Je bent hier omdat je speciale begeleiding gaat nodig hebben en dat kunnen je ouders je niet geven. Je hele leven staat nu op zijn kop, dat snap ik, maar het was echt het beste wat je ouders konden doen want zonder ons zou het uit de hand lopen met je." Met me uit de hand lopen? Wat bedoelde ze daar nu mee? Blijkbaar had ik het hardop gezegd want ze antwoordde "Je bent aangevallen door vampieren, maar dat weet je misschien al wel. Normaal gezien laten ze niemand in leven, maar jij hebt het wel overleefd. Aangezien dat je bent gebeten heb je het gif in je lichaam gekregen en zul je dus ook een vampier worden. Weliswaar een andere soort dankzij onze begeleiding, want de vampiers die jou hebben aangevallen zijn helemaal ontspoord. Dat komt dus doordat zij hier nooit hebben gezeten." Ik een vampier. Daarom dat ik dus voelde dat er iets in me was veranderd. Ik kon het niet geloven. "Zie ik ze ooit terug? Mijn familie en vrienden of is dat niet meer mogelijk?" Ze zuchtte en zei stil "Je familie moet zelf kiezen of ze je terug willen zien of niet. Je vrienden zie je waarschijnlijk niet meer want zij weten ook gewoon simpelweg nog niet wat er zich allemaal afspeelt buiten hun tienerleven." "Dus de volwassenen weten hiervan? Zij weten dat er nog een andere soort op deze aarde leeft?" Ze lachte vriendelijk en zei: "alle volwassenen weten hierover ja, maar of ze het geloven of niet is hun keuze. Wij leven niet tussen de mensen, want de meeste die hier vertrekken gaan naar onbewoonde gebieden waar ze een nieuw leven beginnen." 

Ze wandelde rustig verder en ik volgde haar. Ik had even geen vragen meer want al die informatie moest ik even laten bezinken. Ik een vampier, mijn vrienden weg, mijn familie misschien weg. Ik wilde het niet. Zomaar alles en iedereen achterlaten en vergeten. Dit gaat nog moeilijk worden.

We liepen door wat gangen die er eveneens gezellig uitzagen ookal waren ze nogal aan de donkere kant ingericht. Elke gang had vele deuren waarvan ik vermoedde dat het kamers waren van andere mensen die hetzelfde als mij doormaakten. Wie weet hoelang zaten sommige hier al. We liepen nog even door en dan bleef ze staan voor de deur met nummer 202. "Dit is jouw kamer vanaf nu, je zult de weg in het begin niet direct vinden, maar je kamergenoot zal je wel helpen. Ze zal je ook de rest uitleggen en als je nog vragen hebt zal ze die ook beantwoorden. Ik verwacht je over twee dagen bij mij op het bureau, zodat ik kan opvolgen hoe het met je gaat. Het is belangrijk voor me dat iedereen zich goed voelt en daarom volg ik het hele veranderingsproces van in het begin goed op. Ga nu maar en niet te veel piekeren over je verleden. Je krijgt hier een heel nieuwe thuis en je kan helemaal opnieuw beginnen. Een nieuwe start is niet zo slecht als je denkt. Alles zal wel op zijn plaats vallen eens je alles gewoon bent. Veel plezier en tot gauw" Ze deed de deur voor me open en ik stapte naar binnen. Ik hoorde dat ze de deur sloot en wegwandelde. Ik stapte een beetje verder de kamer binnen. Er stonden twee bedden tegenover elkaar. De ene aan de linkerkant en de andere aan de rechterkant, de linkerkant was helemaal aangekleed met posters van Robert Pattinson en nog wat mensen die ik niet kende. Op het bed zat een meisje met mooi bruin krullend haar. Ze was een tijdschrift aan het lezen en had oortjes insteken. Ze was rustig aan het mee neuriën. Ze had een leuke jeans aan met een gewoon wit topje. Ze keek op en verschoot toen ze mij zag staan. Ik stond er natuurlijk ook maar bij als een starende debiel waarschijnlijk. Ze zette haar muziek af, stond recht en kwam naar me toe. Ze knuffelde me en zei nogal enthousiast "Hallo ik ben Lea je kamergenootje. Ik zal je helpen met hier te wennen, want ik heb het allemaal zelf ook meegemaakt." Ze leek mee een grappig persoon, ze had een zeer lieve uitstraling en haar ogen waren donkerbruin waardoor ze ook nog schattig leek. "Ik kijk er al naar uit" was het enige wat ik wist te zeggen. Ze lachte naar me "Je kan wel je naam zeggen als je wilt, ik ben geen helderziende hè". Ik moest lachen en zei dat mijn naam Zoë was. Ze knikte goedkeurend en ging dan in kleermakerszit op haar bed zitten. "Jij hebt dat bed en je mag met jouw helft van de kamer doen wat je wilt. Je mag het helemaal inrichten zoals je wilt. Er zijn geen regels in verband met wat er aan de muur mag hangen en wat niet. De badkamer is daar door de deur, er zijn twee wasbakken, eentje voor jouw en eentje voor mij, er is ook een toilet en een douche. Je mag je rustig installeren nu." Ik keek eens achter me en inderdaad daar was de deur naar de badkamer. Ik piepte eens binnen en merkte dat ze groter was dan ze deed lijken. "Ooh ja, je hebt ook nog een kast voor jezelf en een nachtkastje, maar die komen wat later vandaag want die moesten ze nog gaan halen." "Oke, ik moet nog wel mijn koffers buiten halen, want ik heb ze laten staan omdat ik ze niet allemaal kon meenemen." Ze begon te lachen. "Zoveel mee dan? Ze zullen hier wel aankomen direct, de mensen aan het onthaal zorgen er meestal voor dat de koffers hier geraken." Juist toen ze het vertelde klopte er iemand op de deur. Ik ging open doen en ja daar stonden mijn koffers. Ik zag nog juist iemand de hoek om wandelen. Gezellig dacht ik, niet eens hallo hier zijn je koffers zeggen. 

Ik sleurde ze een voor een naar binnen en begon alles wat in de badkamer moest daar al te leggen. Mijn kleren liet ik nog in de koffers en zo ook mijn andere spullen. Ik zal wel zien wat ik waar leg als ik mijn kasten krijg. Ik dekte mijn bed op en ging liggen. Hier lig ik dan, mijn nieuwe kamer, mijn nieuwe thuis. Al mijn toekomstplannen kon ik wel vergeten. Mijn gedachten dwaalden af naar Tim. De ongelooflijke klootzak, door zijn schuld lig ik hier nu. Ik dacht verder aan Lara, mijn beste vriendin die zijn hart had gestolen, maar wel mijn beste vriendin was. Wat zou ze nu doen? Gaan ze mij missen? "Geen zorgen maken over je vrienden of familie. Ze zullen je niet vergeten." Dat was wat Rae zei. Ze kon precies gedachten lezen. 

Misschien moet ik deze kans inderdaad met beide handen grijpen en er een nieuwe start van maken. Mijn gewone leven was toch niet zo'n succes geworden waarschijnlijk.