Bataclan Disaster

Een normale avond voor de zwangere Juliette en haar man Jules. Er was rumoer op de straat, dat wel, maar dit was normaal in Parijs. Ze wonen in een mooi appartement met uitkijk op een uitgaansgebied. Ze wonen op de bovenste verdieping, dus ze hebben geen last van lawaaiige bovenburen, waardoor de dagen ook rustig verlopen, wat Juliette wel fijn vind.

Alleen op deze avond was het iets anders dan normaal. Er was stress in maison Du Vin. Jules moest optreden, in de buurt weliswaar, maar door de rumoer was Jules bang dat er dure muziekinstallaties of instrumenten uit het busje werden gestolen, terwijl hij aan het inladen was. Jules was al geïrriteerd. Hij moest alles zelf doen, omdat Juliette met een kruik op de bank lag, sussend tegen haar buik en hardop in zichzelf potentiële namen aan het opnoemen. Normaal gesproken was Jules erbij gekropen, iets wat hij in een flashback voor zich zag, en dan had hij jongensnamen opgenoemd, en Juliette de meisjesnamen.

Jules snelde een paar keer de trap op en af naar de hal van het appartement waar nog spullen stonden – een peperdure Fender Stratocaster in de gitaarhoes, een keer gekocht in Tennessee toen hij aan het touren was met de Eagles of Death Metal. Vroeger was Jules wel een rocker en iemand met lang gitzwart haar, maar nu was het een warrig kapsel wat niet al te lang was, maar zeker niet te kort. De dagen met lang haar waren voorbij; wat ook voor de overige bandleden gold.

In de gang was het koud en duister. De deur stond open en bleef open door een deurstop, waardoor de kou van buiten naar binnen stroomde. Jules kreeg een vaag gevoel van angst over zich heen. Hij werd schichtiger en op zijn hoede. Juliette merkte dit wanneer Jules naar boven kwam om haar gedag te zeggen en haar erop te benadrukken dat ze voorzichtig moest zijn. Hij drukte een kusje op Juliettes bollende buik en ging er vandoor.

Terwijl hij de trap weer af liep, bedacht hij hoe de avond tot nu toe was verlopen. Ze hadden gegeten; hij had gekookt, lasagne. Juliette had hem stiekem uitgelachen toen hij de schaal bijna uit zijn handen liet vallen omdat hij niet meer aan de hitte gewend was. Gelukkig ging het goed en hadden ze heerlijk gegeten. Juliette was weer in een hopeloos romantische stemming geweest en had er kaarsjes bij gepakt en haar favoriete ''slow dance''-cd erbij gepakt, zoals ze dat vaak noemt.

Hij glimlachte bij het beeld was verscheen.

Eenmaal in de auto kreeg hij een whatsappje van de drummer, Dave, of hij de snare wel mee had genomen. Toen Jules even voor het stoplicht stond, antwoordde hij met een grapje erachter aan over hoe vergeetachtig Dave soms kan zijn, zodat het niet al te kortaf overkwam, aangezien Jules nog steeds een beetje gestrest was. Het was gewoon de sfeer, het had niks met Juliette te maken, maar de sfeer kwam via het kiertje in het appartement naar binnen stromen van buitenaf. Het was geen fijn gevoel. Hij stuurde Juliette nog een whatsappje voordat het stoplicht op groen ging. Dit duurde nog eventjes dus zette hij de radio aan. Hier kwam alleen maar geruis uit toen hij zapte van kanaal naar kanaal. Hij vond het maar vreemd. Zijn voorgevoel klopte dus misschien wel...

Hij reed door naar de achteringang, tevens de nooduitgang van het gebouw, waardoor hij makkelijker de spullen uit het busje kon laden. Dave, Michael en Tristan waren er al. Michael pakte zijn basgitaar uit zijn auto en Tristan zijn gitaar, een Gibson, met een ruige uitstraling, wat niet paste bij het geluid wat eruit kwam. We zetten alles op, met af en aan lopende geluidsmannen. Met tape werden snoeren vastgemaakt aan het podium en al snel stonden we klaar met z'n allen om de sfeer in de zaal te proeven. Jules had zich wel uitgesproken over hoe hij zich voelde over deze avond: bezorgd, met voorgevoelens. Michael had er weer eens een grapje over gemaakt, zoals hij over de meeste dingen een grapje maakt.

We waren backstage toen we ineens een klaagzang van sirenes hoorden. Het leken er wel een stuk of 10 verschillende te zijn. We hadden geen tijd meer om te kijken wat er aan de hand was, en we hoorden al vele stemmen vanuit de concertzaal, dus we wisten dat we al gauw naar het podium moesten. Jules stuurde Juliette nog even snel een whatsappje, waarin hij zei dat hij van haar hield en hij zo naar het podium moest. Hij wenste haar een fijne avond toe en wees haar erop dat ze geen gekke dingen moest doen.