Hayatın ağlatmayı öğrettiği yaşlardaydım tam da. Oysaki her zaman yüzümde saçma bir gülümseme olurdu. Polyanacılık değildi ama bu. İnsanları tanımamaktı veya tanımak istememekti. Ama öyle bir zaman geldi ki hayat birden osmanlı tokatı gibi yapıştırdı o insanları. Her şey üniversiteyi kazanmamla başlamış aslında. Tabi bunun farkına varmam epey bir zaman aldı. Koskoca şehirde bir sürü yüzü olan insanlarla bir hayat... Ne de güzel(!) En başlarda çok yakın olduğunu zannediyosun ve birden kendinle ilgili her şeyi anlatıveriyorsun. Yani ben bu hatayı yaptım.
Okulun ilk günü herkes çok heyecanlı ve birazda endişeli. "Arkadaş bulabilecek miyim?" sorusu kimsenin kafasından çıkmıyor. Yalnız kalmamak için anlaşamayacağın biriyle bile o anda arkadaş oluyorsun. Oldum da. Kendisi çıkar ilişkisi kavramıyla bir bütün. Hayatınızda böyle biri olması gerçerken çok zor. Çıkarcı insan dışında sınıfımdaki diğer insanlar da iyi gibi aslında yine arada bir kaç tane mantıksız olanlar var da bahsetmeye değmez. Daha ilk seneden bıktım üniversiteden. Üniversite hayatı diye övüp göğe sığdıramadıkları şey bu muydu? Bana bir sene yetti. Böyle insanların varlığına şahit olunca ne beklersin? İkinci sene ayaklarım ters ters gittim. Eee mecbur ülkenin sistemi eşek gibi okumayı gerektiriyor. En az 16 yıl okuyup en düşük maaşla çalışmayı, evini geçindirmek için ikinci bir işte çalışmayı gerektiriyor. Asıl hikaye ikinci sınıfta başladı işte. Ben kim miyim? Kıvırcık saçlı bir üniversite öğrencisi.
"Kıvırcık saçlıysan 1-0 öndesin demektir."
