เมื่อถูกพี่สาวทิ้งงง ให้อยู่เพียงลำพัง ชีวิตมันน่าเศร้า เหมือนสารคดีที่ไม่วันจบ เหมือนละครที่ยังไม่แฮปปี้เอ็นดิ้ง ยังๆดราม่าไม่เลิก ปัดความน้ำเน่าา ไปๆ เมื่อได้สติ ก็คิดต่อ
เย็นนี้จะกินอะไรดีๆ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เรื่องนี้ เอาละกลับมา เรื่องปัจจุบันน
อย่างแรกที่ต้องทำ อืมมมม เอ่อออ ไปห้องเรียนก่อนแล้วกันนนน อย่างอื่นค่อยว่ากัน
(ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรสินะ)
เดินๆไป สะดุดไป ดีนะไม่คนเห็น ไม่งั้นอายแย่เลยยย อาคารเรียนก็เยอะแหะ
เอาล่ะอ่านถึงตอนนี้คงสงสัยละสิว่าฉันเป็นใคร มามะเดี๋ยวเล่าประวัติให้ฟัง เริ่ม.. ฉันชื่อกระต่าย อายุ 15 เป็นสาวสวยย (ดูมั่นใจเกินนไป) มีพี่สาว 1 คน ชื่อพี่กุ้ง ครอบครัวมีกันอยู่ 4 คน พ่อ แม่ พี่กุ้งแล้วก็ฉัน ครอบครัวเราอบอุ่นมากเลยย อิจฉาป่ะ ตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นนักเรียนมอปลายยย ตื่นเต้นสุดๆ เลยละ เอาละคราวๆนะ ฉันใส่แว่นแต่ไม่ใช่เด็กเนิร์ดนะ ห้าวๆ แต่ก็ขี้อายยย
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน แต่ว่าาา อาคารมอสี่อยู่ตรงไหนและเนี่ยย
มองหาๆ -.-
รู้งี้น่าจะมาสำรวจห้องเรียนก่อนวันเปิดดด แย่ชะมัด ยิ่งเดินยิ่งหลงง พี่สาวก็ไม่อยู่ แว่นนี้ก็ทำให้ลายตาชะมัดดยากก
อีกไม่นานก็จะถึงเวลาเข้าแถวแล้วหรือจะรอไปเข้าแถวเลยยดีนะ ไม่ได้สิ กระเป๋าพะรุงพะรังเดี๋ยวคนมองแน่!!
สักพักก็มีคนเดินผ่านมา... เอ๊ะน่าจะรุ่นจะเป็นรุ่นพี่ *0* คงจะรู้จักที่นี้ดีกว่าเรา ถามรุ่นพี่ดีกว่า แหะ ขืนเดินไปเอง มีหวังไม่เจอแน่ๆวันนี้! (ควรคิดได้ตั้งนานและ)
''เอ่อออ พี่คะ'' ฉันเรียกพี่คนที่กำลังเดินผ่านไป
เค้าทำท่าทางประหลาดใจ ชี้นิ้วเข้าตัว แล้วถามกลับมาว่า" เรียกผมเหรอออ ?"
ฉันทำหน้า มึนๆ ก็ตอนแรกนึกว่าคนที่ผ่านมาเป็นรุ่นพี่ผู้หญิงนะสิ แล้วทำไมถึงเป็นผู้ชายละ กำละ แว่นนี้นำความซวยมาและ
