SON ÇIKIŞ

-1-

Günün ağaran ışıklarıyla gözümü açtım.Yataktan kalktım ve çocukluğumuzdan beri burda olduğumuz eskimiş evden çıktım. Temiz bir hava aldım.Bahçedeki tabureye oturdum.Bu arada ben Yağmur.Ailelerimiz yüzünden dört tane kocaman duvar arasına hapsedilmişiz.Çocukluğumuzdan beri burdayız.Dış taraf hakkında hiçbir fikrimiz yok.İnsanlar nasıl yaşıyor?Nelerle uğraşıyorlar bilmiyoruz.
Arkadan birinin beni dürtmesiyle irkildim.
"Günaydın."Bu Nazlı'ydı.Onunla ben burdaki tek kızlardık.Kalan üç kişi erkek.
"Sanada."dedim sessizce.
"Çok acıktım.Yemeğimizde azaldı.Uzun süredir duvardan yemek gelmiyor."
"Farkındayım.Yakında öleceğiz."Kafasını evet anlamında salladı.
"Burdan çok sıkıldım Yağmur.Dışarı çıkmak istiyorum."Nazlı'ya sarıldım.
"Merak etme burdan eninde sonunda çıkacağız."Bir gün çıkacağımıza inanıyordum.
Nazlı'yla beraber eve geri girdik.
Dolaptan konserveleri aldık.Ve yemeye başladık.
"Dışarıda bundan başka yemek varmıdır sence?"dedim gülerek.Oda güldü.
"Bilmem vardır heralde."

Birden evin içinden bir bağrışma geldi.Yemekleri bırakıp hemen bağrışmanın geldiği yere gittik.Bizimkiler(Ali,Umut,Yağız) şaşırarak dışarıyı izliyorlardı.
"Ne oldu!?"dedim bağırarak.
Ali beni ve Nazlı'yı kolumuzdan tuttu ve dışarıyı gösterdi.Gözlerimi kocaman açtım ve dışarda olan şeyleri izledim.
Duvardan buraya iki adam geçmişti.Ve bahçede durup eve bakıyorlardı.Ellerinde kocaman bir kutu vardı.Dışarı çıkmak için bir hamle yaptığımda Yağız kolumdan tuttu ve"Tehlikeli olabilirler gitmemeliyiz."dedi.
"Bak burdan çıkış yolumuz olabilir.Ya tek şansımızsa.Bunu kaçırmak istemiyorum.Onlara sormak istediğim şeyler var."Hızlıca dışarı çıktım ve adamların yanına gittim.
"Siz kimsiniz!?"dedim.Cevap vermediler.Sonra kutudaki nesneyi çıkarttı ve yere koydu.
"Bu ne?"dedim.Yine cevap vermediler.
"Yeter artık ama kimsiniz be siz?Neden buraya koydunuz bizi!?"Adamlar cevap vermemekte ısrar ediyorlardı.
Bizimkilerde yanıma geldi.Ali gelir gelmez adamlardan birine yumruk attı.Adam tepkisiz kaldı.
"Lanet olsun neden konuşmuyorsunuz!?"
Adamlar siyah ekranlı şeyi duvara astı ve birden kayboldular.
Hepimiz o şeyin etrafında toplandık.
Ve birden ekranda beş tane insan belirdi.Dört kadın ve bir adam vardı.Bizi görüyorlar mıydı?

İlk baştaki kadın konuşmaya başladı;
"Merheba Yağmur,Ben annen.Seni çok özledim kızım.Çok büyümüşsün.Az bir vaktimiz kaldı.Sonrasında sizinle birdaha asla iletişime geçemeyeceğiz.Sizi buraya bizim yaptığımız çok büyük bir hata yüzünden koydular.Bunun için sizden özür dileriz.Her neyse sadece sizi görmek istedik.Görüşürüz kızım."
Annemi görmem gözlerimin dolmasına sebep oldu.Ağlamak istemiyordum.Hepsi bana bakıyordu.Nazlı gelip bana sarıldı.
İkinci sırada oturan kadın,Nazlı'nın bana sarılmayı bırakmasını bekledi.Nazlı bırakır bırakmaz konuşmaya başladı.
"Ah tatlım.Tahmin ettiğin gibi bende senin annenim.Ahahaha böyle konuşmak ne kadarda garip.Ayağa kalk bir bakalım."Nazlı ayağa kalktı.Kadın konuşmaya devam etti.
"Size daha güzel giysiler göndermeleri gerekiyordu.İyrenç olmuşsun bunlarla."Nazlı annesine hem sinirli hem üzgün bir şekilde bir süre baktı ve"Ben bu kadınla konuşmak istemiyorum."diyip eve gitti.Ben ise sadece annemi izlemek istiyordum.Annem bana bakıyordu.Bende ona bakıyordum.Bugüne kadar ona karşı nefret hissetmiştim.Ama az önce benle konuşurken sesinin yumuşaklığı güzelliği...Gerçekten benim annem miydi?Bu yaşıma kadar anne sevgisini hissetmeden büyümüştüm.Şimdi ise annem siyah bir ekranın içindeydi.Onu görüyordum ama dokunamıyordum.
Üçüncü adam konuşmayı bitirmişti bu sanırım Ali'nin babasıydı.Çünkü Ali'ninde gözü dolmuştu.
Ali'ye sarıldım.
"Üzülme sakın!Bu insanlar bizim hayatımızı kararttılar bizi gerçekten sevselerdi bizim için o kötü şey her neyse onu yapmazlardı."dedim.
***
Diğerleride konuşmayı bitirdi.Ali,Yağız ve Umut eve geri döndüler.Onların anne ve babasıda gittiler.Sadece annem ve ben kalmıştık.
"Kızım inan ki o hatayı bilerek,isteyerek yapm-"
"Anne sus!Ben şu ana kadar hep senin hayalinle yaşadım.Bi yandanda senden nefret ettim.Ya biz sizin yüzünüzden kendi kendimize baktık.Çocukken bizi doyurcak biri bile yoktu.Bende düzgün açıklama yapcaksın sanmıştım.Neyse ya ben daha fazla konuşmak istemiyorum!"Arkamı dönüp giderken annemin tek dediği şey ise"Çok yakında kızım çok yakında..."oldu.
Çok yakında olan neydi?
Hızlı adımlarla eve gittim.
İçerde herkes yırtılmış koltuklara oturmuş beni bekliyorlardı.
"Annem giderken "çok yakında kızım"dedi bu ne anlama geliyor bilmiyorum."Hepsi bana şaşırmış gözlerle bakıyorlardı.Nazlı bir anda ayağa fırladı.
"Burdan alcak olabilirler mi acaba bizi?!Ayy umarım öyledir."
"Her neyse işte."diye geçiştirdim.Burdan çıkmak istiyordum ama dışarısı kötü bir yerse diye endişelenmiyor değildim.
"Burdan çıkarsak nerde yaşayacağız?"Hepimiz Umut'a baktık.
"Onu bizde bilmiyoruz Umutcuğum"dedi Ali göz devirerek.
Hepimiz somurtarak oturuyorduk.
Ve burdan çıkış olmasının umuduyla yaşamaya devam ediyorduk.
**1 AY SONRA**
Her zamanki gibi sabah yataktan kalkıp yüzümü yıkadım ve bahçeye çıktım.Ve gördüğüm manzara karşısında ufak çaplı bir şok geçirdim.Hızlıca eve gidip bizimkilerim yanına gittim ve avazım çıktığı kadar bağırdım."UYANIN DUVAR AÇILMIŞ!"