shes all mine (my weird gf)

CHAPTER 2: PART 8 WELCOME HOME PRINCESS 2

CRAMS POV

Nasa Van kami, pauwi sa bahay, kasama ko si Gino at Hiro, nasa frontseat naman si shone katabi ni mang lupe, at si lala naman nasa likod namin..

Medyo nahihilo pa ako, tulad ng dati, ayaw ko ng firstday.. diba kung natatandaan nyo ayaw na ayaw ko talaga ang araw na to? Kasi nga.. firstday, traffic, magulo, ma pulosyon ang kalsada, maingay, at higit sa lahat nakakahilo..

Ang mga kasama ko ang iingay, tawanan, kwentuhan, sigawan.. na para bang nasa kalye lang.
Napalingon ako sa labas, kasi nasa bintana ako.. nakita ko yung mga kasabayan ko na sasakyan.. lahat sila inip na inip na, kung sila ang masusunod parang gusto na nilang i majic ang paligid.

May napansin akong isang babae, walang imik na nakadungaw sa bintana nya, habang ang mga kasama nya parang nagkakasiyahan.. napatingin siya sakin, at napatingin din ako sa kanya.. di ko inwasan ang tingin niya, nakipaglaban ako ng tingin hanggang sa siya na lang ang umiwas at yumuko.

"Kram?? Baket?"

Napalingon ako kay Gino, at binalik ang tingin sa labas, naramdaman ko na napatingin din siya kung saan ako napatingin.

"Tignan mo ang sasakyan na yan gino, ang kulay npaka lungkot, parang di masaya, may bahid ng nakaraan, nakaraang di maganda"

Napatingin sila sakin, pati si Hiro at shone, napatingin din si shone sa gawi na tinignan ko.

"Nakikita nyo ba yung babae na nasa bintana?"

Napatango silang lahat, habang nakatingin sila sa kotse na tinutukoy ko..

"Ang totoo, wala talaga ang babaeng yan jan"

Napalingon silang lahat sakin, alam ko ang mga tingin nila nag tataka, nagtatanong..

"W-what do you mean?"

Si gino ang nagtanong sakin, di muna ako umimik, tintitigan ko muna ang babae na parang di makatingin sakin.

"Shes dead a year ago"

Halos umuga ang sasakyan ng marinig nila ang sinabi ko, at yung babae, napatingin din sakin pagka banggit ko ng salitang yun.. nanlaki ang mga mata niya na nakatingin samin, pero nilabanan ko parin ang tingin nila, hanggang sa umandar na ang sasakyan nila.

HIRO's POV

"Shes dead a year ago"

Nagulat ako sa sinabi ni Cram, i know kasi na may mga bagay siyang nakikita na di kayang makita ng simpleng mata, naalala ko nung 7 years old siya, lagi siya umiiyak, dahil may mga nakikita daw siyang pangit ang mukha..

Kaya ang mga regalong ito, ang dahilan ng kanyang unti unting pagbabago, pagiging aloof, tahimik at mapag.isa lagi, di ko alam ang rason niya, pero alam ko matapang siya.

Hanggang sa makarating kamisa bahay, halos nangigilabot parin kami sa narinig namin mula kay cram, dati alam ko kapag ka tahimik siya, may nararamdaman at nakikita siya minsan.

Pagpasok namin sa pinto, na surprise kami lahat sa nakita namin sa loob...

WELCOME HOME PRINCESS

Nagulat kami lahat lalo na kami ni cram ng makita namin ang mga taona di namin inaaasahan na makikita namin.

"Anak"

At sabay yakap samin ni cram, sila mommy at daddy dumating, bagay na di namin inaasahan na magkapatid, halos pariho kaming ilag sa kanila, nahihiya, parang di komportable.

"Welcome home anak, "

Pagyakap ni mama sa ealang imik na si cram,ni di nga ito gumanti ng yakap. Nakatayo lang ito habang niyayakap.

"Anak, im glad your okey, nag worry kami ng daddy mo sayo"

Wika ni mommy na nangingilid pa ang mga luha, while si daddy naman nakiyakap na din at umiiyak.. samantalang si cram parang wala lang sa kanya, same like before, her eyes still no meaning, no reactions and no feelings...

Di ko naman masisi si cram, she grewn up without them beside her, kaya ganyan na lang siya ka cold..

"Thank you, but im okey... excuse me"

At umakyat na siya sa taas, naiwan sila mommy at daddy na nakatulala, para mabawi yung mga hiya sa mga mukha nila, naging cheerful si mom..

"Okey, lets start the welcome party for our princess..."

At nagsimula na nga ang party.

CRAM's POV

What there point? Bat sila nandito? Sorry readers ha, but if you know the story you will understand me why i have this strange feeling for my parents,

Since naging cramier ako sa mundong ito, i just saw those people.. only Twice, when i was 7 and when i was 13 years old.. and pangatlo to ngayon, 17 na ako.

Lagi silang busy, sa work, sa pera, para sa bahay, para sa future, para samin daw ni Hiro...

But the truth, they work hard not for us, but for the Lodouvice's property, to the family's name and fame.

Minsan nga gusto ko pagsisihan ang pagiging isang Lodouvice.. bagay na kinaiinggitan ng iba, ay ang bagay na pinagsisihan kong naging akin.

Minsan mabuti pa ang mga squaters irea, they dont have what i have mine, but they still happy. Unlike me, that...byes i have all but i dont have happiness, the things that i dont know how to feel.

Maya maya lang narinig kong may kumakatok sa pinto, di man siya magsalita alam ko kung sino siya.

"Come in gino"

Narinig ko na lang ang pagsara ng pinto, naramdaman ko na umupo siya sa tabi ko.

"Cram?"

Mahinang tawag niya sa akin, di ako umimik, pero nilingon ko siya kunti.

"Aren't you happy? Dont you?"

Tanong niya sakin na di ko naman ikinagulat..

"Happy for what?"

Tanong ko naman sa kanya, tanong na walang tuno, walang kulay ang salita, walang buhay.

"Na nandito sila."

Alam ko if sinong sila ang tinutukoy niya, ang mga taong yun na para sakin mga strangers.

Theyre stranger because i just saw them only twice in my life.

"Why should i do that"

Napatingin siya sakin, nagtatanong, nagtataka...

Di nako umimika pa, di nako nagsalita sa halip nahiga ako sa kama at di na muling lumingon,
Naramdaman ko na lang ang paglabas ni Gino at ang pag sara ng pinto at marahang pagpihit bg doorknob..

Ilang saglit ng pag iisip, nakatulog na ako.

_______________________

*sorry guys masyadong lame, hehe sorry sa late update...