nefretten sonsuzluğa...

1.BÖLÜM (HAYAT)

09.01.1997

          Bu gün ben doğmuşum , bir hayata ağlayarak gözlerimi açmışım . Bi çocuğun doğduğunda , daha ilk defa soluk alıp verdiğinde , annesinin hayatta olmaması ne kadar kötü bişey . Haberlerde görüyoruz , gazetelerde okuyoruz bazen . Annesi olmayan çocuklar . En fazla 30 saniye üzülüyoruz . Niye bunlardan bahsediyorum biliyor musun ?  Çünkü ben doğduğumda annemi kaybetmişiz . Ben hayatım boyunca hep bu acıyla yaşadım ve hala yaşıyorum . Bu acı çok farklı , annemi görmeden , kokusunu koklamadan , ona sarılmadan onu bu hayattan koparmışım . Anneme 'ya sen ya da bebeğin yaşıycak ' demişler. Annem 'bebeğim yaşasın ' demiş. Annem ölmüş. Beni doğuramadan . Beni göremeden . Doktorlar öldüğünü fark edince , annemin karnını kesip almışlar beni . Hani herkesin ilk doğduğunda annesiyle fotoğrafı vardır ya . Benim yoktu ...

        Ailemde neredeyse herkes bunun vebalini bana yükledi . Babam bile . Babam bana sürekli kinle baktı , bi kere yanağımdan öpüp , saçımı sevmedi ama en acınası şey , babam bana hiç bir zaman           ' kızım ' demedi. Ben babasızlık lada yaşadım , bunun acısını da çektim . Babam vardı ama beni görmezden geliyordu . Ben onun için yoktum ve hiçbir zaman olmıycaktım ...

        Hayatımın geri kalanından  bahsetmek gerekirse tam bi dehşet . Biz mardinde yaşayan ailelerden biriydik . Tabi ne kadar aile densede , biz o kadar aile değildik . Babam annem öldükten 5 ay sonra yeniden evlendi . Ben daha 5 aylıkken , 10 günlük tanıdığı kadına beni teslim etti . Üvey annem beni hiç sevmezdi . Hep o adamla yani babamla aralarına girdiğimi düşünürdü .Babamın üvey annemden 4 çocuğu oldu . Onların çocukları yani kan bağından ötürü kardeşlerimde beni sevmezdi . Bana bildiğin külkedisi mualemesi yapıyolardı. O adamın beni daha çok sevdiğini düşünüyorlardı ama öyle değildi . O adam her gün içip içip beni dövüyodu. Daha çok canımı acıtmasın diye sesimi çıkarmıyodum ama sabır denilen şey bendede tükenmek üzereydi . Beni döverken diğer çocuklarının saçlarıyla oynuyodu . Hemde bunu benim gözümün önünde yapıyodu . Ne kadar canım yanıyodu biliyomusunuz  ama ben onları hiç bir zaman sevmekten vazgeçmedim . Ne kadar benden nefret etseler de onlar benim ailemdi. Bi umut her zaman bekledim belki bana zarar vermekten vazgeçerler diye .Ama vazgeçmediler . Kardeşlerimle hiç bi zaman anlaşamadım . Hep bana kinle baktılar .Bi insanı sevmek ne demek hiç bilmediler. Onların sevgisi hep paraydı. Babamın bile . Parası olanın yanındaydı hep , onların kulu köpeği olurdu . Ne kadar şerefsiz bi babam var dimi .Teyzem küçükken beni görmeye geliyodu ama artık gelmiyo yurt dışında taşındılar. Teyzem her geldiğinde bana annemi anlatırdı . Bana 'Onu sakın unutma ! O senin için bu hayattan vazgeçti , bunu bilip onun içinde yaşa ' derdi . Teyzemin anlattıklarına bakılırsa ben anneme benzemişim. Annem çok iyi bi kadınmış ,  çok güzel bi kadınmış . Zorla babamla evlendirmişler annemi . Annemi tanımak çok isterdim , onunla uyumayı  , koktuğumda bana ninni söylemesini , beni her sabah güzel sesiyle uyandırmasını ama olmadı annem hiç bi zaman beni uyandıramadı . Annem hiç bi zaman uyanamadı. Ben onu tanımadan sevdim . Tanısam  emin olun canımdan çok severdim . Ama ben onu farkında olmadan öldürdüm ...