Ikaw na ang Huli (slow minor editing)

XXXIX

"BFF, kelan ka na ba gigising?" Ang tono ng pagkakasabi niya ay may halong takot at pag-aalala. Ang narinig na pamilyar na boses ay nagmistulang hudyat para idilat ko ang aking mga mata at bumungad agad ang liwanag sa itaas pati na rin ang mukha ni Pau na nakatitig sa akin.

"OMG! Totoo ba to?" Mukha siyang di makapaniwala sa nakikita niya at ako rin ay napaisip kung parte ba ito ng isang panaginip o totoong siya ang nakikita at naririnig ko.

"Finally, dumilat ka rin! Diyos ko!"

"Anong.. nangyari?"

Lumingon ako at nakita ang isang malaking bintana sa kaliwa kung saan sumisilip ang araw pati na rin ang mga dahon at violet flowers ng isang pagkalaki-laking puno. Sa kanan naman ay nakita ko ang sofa at ang mga grocery bags na maayos na nakapatong sa isang mesa. Sa harap ay may TV at sa tabi nito, may maliit na mesa na may isang basket ng prutas.

"Medyo malalim yung sugat mo sa binti ang sabi ni Doc pero wala naman siyang nakitang nakabaon na kung ano. Nawalan ka ng malay dahil sa fatigue at dehydration. Ang nangyari kasi, pinuntahan kita sa inyo agad nung di ka na sumasagot sa mga tawag ko, naiwan mong di nakalock yun pintuan ng kwarto at nadatnan kita duon na nakahiga sa sahig. Girl, umakyat yung espirito ko sa langit nung oras na yun. Akala ko patay ka na! Nagpanic much ako!"

Hinawakan niya ang kamay ko habang napansin kong naluluha siya.

"Sorry, Pau, sa nangyari.."

"Ano ka ba, wag ka ngang mag-sorry! Kakagising mo lang kaya wala kang dapat alalahanin kundi dapat kumain ka muna. I'm sure gutom ka na. Bumili nga pala si Francis ng lunch."

"Francis?"

Nang makarinig ng katok sa pintuan, binuksan ito ni Pau at naglakad papasok si Francis.

"Ayan, speaking, andito na siya!"

Pagtingin sakin ni Francis, nanlaki ang mga mata niya at napangiti.

"Miho! Gising ka na!" Pagkaiwan ng gamit sa mesa, tumakbo siyang papalapit sakin at hinawakan ang pisngi ko.

"Diba nasa Japan ka?"

"Sabi ko sayo diba pupunta ako ng December? Nalimutan mo na? I'm glad na nagising ka na! May gusto ka bang kainin? Yung hospital food hindi masarap eh. Bumili nga pala ako ng lunch- bucket of fried chicken. Gusto mo nito o iba nalang?"

"Hindi, ayos lang ako, Francis. Di pa naman ako gutom. Salamat."

"Hoy girl! Anong ayos lang? Sa ayaw mo at sa hindi, kakain ka!" Ang sabi ni Pau habang nakapamewang.

"Ilang araw na ba ang lumipas?"

Pinagmasdan ko uli ang mga bulaklak sa labas at ang mga dahon ng puno. Gumagalaw sila ng dahan-dahan at inimagine ko na kinakawayan nila ako habang nakasilip sila sakin.

"Dalawang araw na rin."

Hindi ako umimik.

Tinignan ni Pau ang relo niya- ang mismong G-shock na naalala kong suot niya nuong asa Candon kami na isa sa mga bagay na willing niyang ibigay sa mga holdaper para lang mabuhay nuong gabi na yon.

"Francis, ikaw muna bahala kay Miho. Babalik lang ako ng shop. Girl, pag may kelangan ka ha? Wag kang mag-alangan kay Tisoy. Mamayang gabi babalik ako rito."

"Ok lang ako, Pau. Kailangan mong umuwi mamaya at magpahinga. Kaya ko na, may nurse naman."

"Ayoko nga no! Atsaka may gwapong nurse akong nakita rito." Nakita ko siyang kinilig saglit.

"Sige, Pau. Ako muna bahala kay Miho. Wala pa naman akong gagawin ngayon. Teka, yung lunch mo o!"

"Pag may tira pa, dinner nalang! Basta kumain na kayo dyan ha. Bye muna!"