Ve son sözü şunlar oldu kadının; Keşke erkekleri sevmeye babamdan başlamasaydım.. Belki aşık olurdum sana.
Babam öğretti bana erkeklere güvenmemem gerektiğini,ilk yaramı açan erkek o oldu. Bir daha güvenemedim kimseye,aşka inanmadım.
Kız çocukları aşkı babalarından öğrenir demişlerdi,ben nefreti öğrendim. Öfkeyi,kızgınlığı,küslüğü ondan öğrendim. İlk öfkem de babam oldu ilk nefretimde.. Sevgiye dair ufacık bir şey bile bırakmadı içimde. Kızmadım,kırıldım.. Kızgınlık geçermiş zamanla,ben kırıldım. Azalmadan,eksilmeden hatta gün geçtikçe artan bir nefret kapladı yüreğimi. Oysa sımsıkı sarılmak isterdim,kokusunu hissetmek,babamı hissetmek isterdim,olmadı..
Babama aşık olmayı düşündüm ya,yazıklar olsun bana. Ona da yazıklar olsun ki aşkı öğretemedi kızına..
