De zwarte toren (#Netties2016)

Hoofdstuk 7 : Hector en Peter

Hertog Andros trommelt geërgerd met zijn vingers op de zware houten tafel. Een constant ritmisch gebons ter hoogte van zijn slapen geeft hem een verschrikkelijke hoofdpijn. Het gevecht van stemmen die kriskras door elkaar strijden om de bovenhand gepaard met een overvloed aan wijn van het feest gisteravond doen er zeker geen goed aan.

Misschien had hij toch wat minder moeten drinken gisteravond ? Ach, gedane zaken nemen geen keer. Wetende wat er vandaag aankwam, had het deugd gedaan om eens alle zorgen langs de kant te schuiven.

Hij slaakt een diepe zucht en recht zijn rug. Hij had zich al de hele vergadering lang zo goed als afzijdig gehouden. De tijd gebruikend om de anderen gade te slaan en zo een strategie uit te werken om iedereen te overtuigen van het belang van wat hij te zeggen had. De beslissing die vandaag moest genomen worden, was immers van levensbelang voor de toekomst van het koninkrijk en misschien wel de hele mensheid. Hij moest de koning en zijn vazallen er op een of andere manier van overtuigen dat magie echt was en een reëel gevaar vormde.

Eén van de redenen waarom hij aangedrongen had om deze bijeenkomst op de ochtend na het feest te houden was dat hij had gehoopt dat de meesten door vermoeidheid makkelijker te overreden zouden zijn. Was dat plannetje even in duigen gevallen. Hij had zich gehaast om als eerste in de zaal te zijn en had ze zo stuk voor stuk zien binnen komen. De ene nog norser dan de andere. Hun adem zo verzadigd van de alcoholdampen dat hij even had gevreesd voor explosiegevaar toen de kandelaars werden aangestoken.

Het had dan ook niet lang geduurd voor de bijeenkomst was ontaard in een scheldpartij. Iedereen riep om het luidst en probeerde al schreeuwend de bovenhand te krijgen, als was stemvolume een doorslaggevend bewijs voor wijsheid. Zo gingen ze nu al 2 uur aan één stuk door. Zijn hoofd stond onderhand op springen. Hij had het gevoel dat er iemand achteraan in zijn schedel op een enorme gong aan het slaan was. Kortom, hij had er genoeg van.

"STILTE !" Een enorme schreeuw weerklinkt door de zaal. Om zijn woorden kracht bij te zetten, laat hij zijn vuisten met volle kracht op de tafel neerkomen. Al zijn opgekropte woede gaat in de slag en iedereen kijkt op. Het enige geluid nog te horen, komt van enkele gesmoorde vloeken als de her en der omgevallen drankbekers hun inhoud over niets vermoedende benen ledigen. Hij neemt even een moment om te genieten van de plotse stilte en kijkt om zich heen.

Links van hem zit de koning, een verontwaardigde blik in zijn ogen. Nu was er echter geen tijd voor excuses al had hij enorm veel respect voor deze man. Althor had terug rust en welvaart gebracht na de gruwel van de Carthageense grensoorlog. De manier waarop hij alle edelen achter zich had geschaard in de heropbouw van het land getuigde van intelligentie. Daarom was het des te moeilijker te begrijpen hoe ze nu zo lijnrecht tegenover elkaar konden staan in deze.

Daarnaast zit kroonprins Hector. Een trotse en knappe jongeman van 21 lentes. Hij had alle moed van zijn vader geërfd maar jammer genoeg iets te weinig intellect om zijn jeugdige onstuimigheid te temperen. Zijn ogen straalden van opwinding als was dit het begin van een heroïsch avonturenverhaal.

Hij laat zijn blik verder de tafel rond glijden en passeert ser Elrond, kapitein van zijn lijfwacht. Een koele, nuchtere strijder onmisbaar als het tot vechten kwam maar zo fantasieloos als wat en dus nutteloos in een vergadering als deze. Hij had nog meer kans om een steen te overtuigen van het bestaan van magie.

Verder zag hij ook nog Ser Elric, de oude zwaardmeester en strategisch adviseur van de koning geflankeerd door een reeks lagere edelen die het koninklijk gevolg hadden vergezeld tijdens de tocht naar Swartberg.

Tenslotte eindigde hij aan zijn kant van de tafel waar zijn meest getrouwe vazallen zaten met aan zijn rechterhand zijn zoon Peter. Er speelt een glimlach om Peters' lippen. Hij straalt en had zich de hele ochtend vol vuur in de gesprekken gemengd. Net zoals Hector was hij voorstander van snelle actie. Niet voor de eerste keer bekruipt Andros het ongemakkelijke gevoel dat dit bij Peter meer te maken heeft met het vooruitzicht op geweld en bloedvergieten dan met het dromen van heldendaden. Net daarom was hij des te blijer met de verloving. Het zou wel goed komen met hem. Eens getrouwd zou Peter kennismaken met een heel ander pallet aan menselijke emoties zoals medeleven en liefde. Hij hoopte dat prinses Amalia zou slagen waar hij als vader had gefaald.