WattyTR2016 Yeni Yıl Yeni Umutlar ⛄❄️

⛄❄️Yılın İlk Karı❄️ ⛄

Birgüne daha merhaba demiştim.Yatağımdan kalkıp pencereye doğru koştum.Çünkü dün televizyon da kar yağacağı söyleniyordu.Pencerenin perdesini yavaşça araladım.Kar yağıyordu.çocukluk ya çok sevinmiştim işte...pencereyi açıp dilimle kar tanelerini yakalamaya çalıştım.Pencereden ayrılarak merdivenin basamaklarını üçer beşer atlayarak mutfağa gittim.Mutfakta varlığını sonradan farkettiğim annem " günaydın küçük hanım " dedi imalı bir şekilde...
Annemin şefkat dolu kucağına oturdum belliydi yine canı sıkılmıştı bir şeye yoksa bu kadar somurtmazdı ben kucağına oturduğunda gülerdi.Annem " bak kar taneleri ne kadar çok şey anlatıyor biz insanlara... Ama kızım sen daha sekiz yaşındasın sana göre bir kar tanesi " dedi ve yanağıma bir öpücük kondurdu.Şu soğuk kış gününde içimi ısıtan bir öpücüktü bu normal öpücüklere benzemezdi annemin beni öpmesi şefkat dolu öperdi.Annem beni kucağından indirerek kar tanelerini izlemeye devam etti.Annem sanki kocaman bir canavarın karşısında duran ufak cılız köylü gibiydi adeta kaçsa onun on adımı canavarın bir adımıydı.Kalsa belki canı yanacaktı ama o koşmayı tercih etmemişti hiç bir zaman..
Annemi kendisiyle başbaşa bırakarak odama doğru hızlı adımlarla koşmaya başladım.
Derme çatma dolabımdan yırtıkta olsa montumu bulmuştum.Montu üzerime giyip merdivenden bir kez daha aşağı indim.Evin dış kapısını açarak dışarı doğru bir adım attım ama bir anda çoraplarımın ıslandığını anlamıştım.O kadar çok heyecanlıydım ki ayakkabılarımı giymeyi bile unutmuştum.Kapıyı kapatarak bir kere daha merdivenleri çıkarak odamdan bir çift çorap daha alıp  ufacık ayaklarıma giydirdim.Ayakkabılıktan bulduğum pembe botlarımı ayağıma giydim.Geçen sene alınmıştı.Biraz eskiydi birazda yırtıktı ama olsun en azından ayağım üşümeyecekti.Çok iyi hatırlıyorum da botlarım ilk alındığında yanımdan hiç ayırmamıştım.Mahallede ne kadar kişi varsa beni botlarımla tanırdı çünkü defalarca göstermiştim onlara botlarımı...
Beni gördüklerinde " bu pembe botlu kız değil mi " diyorlar.Botlarımı giyip dışarı çıkmıştım kimsecikler dışarı da yoktu.Yere eğilerek yerdeki yeni yağan kar tanelerini tutmaya çalıştım ama olmamıştı.Belki de annemin bak kar taneleri ne kadar çok şey anlatıyor dediği kar taneleri insanlardı hepsi bir birbirine kenetlenmezse hepsi eriyecekti ve su oluklarından sonsuzluğa kimsenin bilmediği bir yere gideceklerdi...
Ayağa kalktığımda ise elime bulaşan çamuru farketmiştim ama umrumda değildi çünkü gülü seven birine gülün dikeni eline batsa güle kin beslemez bende öyleydim sırf elim çamur oldu diye kara küsecek değilim ya...
Az sonra bir kaç adım ilerimde bulunan çocuk parkına doğru koştum.Parktaki kaydırağın basamaklarını tek tek çıkarak kendimi kaydıraktan aşağı doğru bıraktım.Belki üzerim kirlenmişti ama mutluydum oysaki ...❄️