"Hayat,kızım!" Annemin bana çığlık gibi gelen sesiyle kendime geldim."İyi misin?" Evet şuan iyi değildim. Organlarım sanki iflas etmiş ve hayat benim için 1 dk durmuştu. Kendime çeki düzrn verip anneme döndüm."Evet annecim iyiyim. Sadece biraz şoktayım o kadar!" Bence anneme yeterince mesaj iletilmişti. Annemin konuşmasına izin vermeyip soruyu yapıştırdım."Anne bana şuan gerçeği söylemeni istiyorum. Babam bizim değerimizi sonunda gelmeye mi karar verdi?"Annemin yüzü kızarmış ve derin bir nefes almıştı.Konuşmaya başladı."Kızım biliyorum ona çok kızgınsın ve şuan bunu kaldıramazsın. Ama vende şunu biliyorum ki sen çok güçlü bir kızsın ve onla konuşarak bunu halledebilirsin."Ne! İnanmıyorum annem az önce bana onla konuşmamı mı söylemişti? "Anne biliyorum bana güveniyorsun ama onu yıllardır görmüyorum ve şimdi ben 17 yaşındayken gelip bana "Ben senin babanım" demesi... İşte ne biliyim bana zaman tanıyın." "O haklı ona zaman tanımalıyız "Arkamı döndüm ve yıllardır görmediğim babamı gördüğümde istemsizce ağladım.Annem ile babam beni ortalarına alıp sarıldı ve baba demek bana çok zor gelen adam bana sıkıca sarılıp"Çok iyi bir aile olacağız"dedi.Evet buna alışabilirim.Sonuçta yıllardır görmesemde o benim babam,kahramanım.Buna alışmak zorundayım.
