Hardcover Edition

12-Awe

Βρήκε τον εαυτό της σε ένα μαλακό κατάλευκο κρεβάτι,τα χέρια της στολισμένα με χάρτινα βραχιόλα και σωληνάκια που κρύβονταν στο χλωμό της δέρμα.Τα μάτια της ανοιγόκλεισαν αδύναμα και σιγά-σιγά η Isabella κατάλαβε που βρισκόταν.Τα λευκά σεντόνια,οι τσιριχτοί ήχοι και το υπερβολικό φως μπορούσαν να σημαίνουν μόνο ένα πράγμα-δωμάτιο νοσοκομείου.
Ανακάθισε,νιώθοντας το σώμα της τόσο αδύναμο.Γύρω της δεν υπήρχαν παρά ένα κομοδίνο,διάφορες μηχανές και μια πολυθρόνα.Τα μάτια της κλειδώθηκαν με εκείνα του Owen.Καθόταν ήρεμος δίπλα της με σκούρες σκιές ζωγραφισμένες κάτω από τα γυαλιστερά σαν πετράδια μάτια του,με ξεραμένο αίμα στο φούτερ του.Όμως χαμογελούσε έστω και αχνά.
"Τι έγινε;"ρώτησε η Isabella έκπληκτη με την ίδια της φωνή,κουρασμένη κι αδύναμη.
Ο Owen πήρε μια βαθιά ανάσα κρύβοντας το χέρι της στην παλάμη του,εξετάζοντας τα σωληνάκια που φύτρωναν."Λύπαμαι τόσο,τόσο πολύ"ψιθύρισε ανίκανος να την κοιτάξει στα μάτια.
Η Isabella δεν τον ρώτησε γιατί.Ήξερε-εκείνη ήταν αυτή που του είχε πει κάθε πρόβλημά της,το πως ο πατέρας της είχε πεθάνει αναγκάζοντας τη μαμά της να πάρει την ίδια και τον αδελφό της μακριά από την ακριβή πόλη όπου ζούσαν και να υποταχτούν στον Billy ο οποίος ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να τους συντηρήσει.
"Γνώρισα κι εγώ τη ζωή με τα απλά της προβλήματα"είχε πει όταν οι δυο τους κάθονταν στον καναπέ του σπιτιού του.
Η Isabella έστρεψε το πληγωμένο πρόσωπο του Owen προς το δικό της παρατηρώντας τα σημάδια."Πόσο άχρηστοι είναι πια αυτοί οι γιατροί για να μην σε βοηθήσουν;"τον ρώτησε σιγανά αναγκάζοντάς τον να την κοιτάξει.
"Δεν τους άφησα"είπε απλά."Εξάλλου,είχες προτεραιότητα".
Η Isabella ήξερε γιατί βρισκόταν στο κατάλευκο νοσοκομείο-την βοηθούσαν στο θέμα του φαγητού.Γι'αυτό υπήρχαν αυτά τα σωληνάκια.
"Θα είμαι εντάξει,θα το δεις"του ψιθύρισε εμπιστευτικά χαϊδεύοντας απαλά με τον αντίχειρά της το μάγουλό του.
"Το ξέρω"