Bu babamı sürekli sıkıştıran adam değil miydi? Bana babamın nerede olduğunu sorudu.Bir bilgim olmadığını söyledim ama pek de inanacak gibi durmuyordu.İçeri geçmemi söyledi direndim ama kolumdan tutarak hızla içeri soktu beni.Babamı aramamı söyledi.Onu aramaktan başka bir şey yapamazdım galiba.Telefon çalıyordu ve babam telefonu açtı.
-Baba... dedim.
Telefonu elimden hızlıca çekmişti bile.Bir şeyler konuştular ama bizim dilimizden değildi.Çünkü konuştuklarından hiç bir şey anlayamamıştım.Telefonu kapattı,babamın gelmesini bekledik.Ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum ve ağladıkça canımı yakıyordu.Daha adını bile bilmediğim adamın bizimle alıp veremediği ne olabilirdi ki?
Beklenen an gelmişti en sonunda kapı zili çalmıştı,gelen babamdı.Ona bakarak ağlıyordum.
-Ne yaptın Parker?! Kızıma ne yaptı?! dedi.
Bir şey yapmadığını söyledi.
-Oturup sakince konuşmalıyız Dwade,dedi.
Babamla karşılıklı oturdular ellerimi çözdü.Koşar adımlar ile odama çıktım.Çıkarken ev telefonunu açık bıraktım.Yukarı çıkar çıkmaz dinlemeye başladım onları.Bir paradan söz ediyorlardı.Konuşmalarının arasında uyuşturucu kelimesi geçti.O an donup kalmıştım.Yoksa babamda mı o sokakta uyuşturucu satanlardandı? Annem ile bu yüzden mi kavga etmişlerdi? Aklımda onca soru vardı ki hangisine cevap vereceğimi yada cevap alacağımı bilmiyordum.
En sonunda Parker denilecek o lanet adam evden gitmişti.Aşağı iner inmez babamın yakasına yapıştım.
-Ne uyuşturucu bu adam ne diyor baba?
Babam sadece susuyordu.
-Neden susuyorsun? Açıklayacak bir cümlen bile yok mu? dedim.
-Evet Emily,düşündüğün gibi.Bende sokaklarda uyuşturucu satıyorum,dedi.
Gözlerim sinirden dolmuştu,cevap veremeyecek durumdaydım.Ona bağırarak;
-Git bu evden! Defol git! dedim.
Cevap vermeden evden gitti.Hava karamıştı,annem de ortada yoktu.Evi arayıp:
-Emily ben eve gelmeyeceğim kapıyı kontrol et ve yat,dedi.
Kapıları kontrol edip odama çıktım.Ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum.İki gün içimde yaşadıklarım beni hayattan soğutmaya yetmişti.Ailem parçalandı,babam bir uyuşturucu satıcısı... İnsanların benden hayata gülmemi nasıl bekliyor olmalarına şaşkınım.Aklım bir an sanki gitmişti.Kendime zarar vermiştim bile.Kollarımı jiletlemiştim.Akan kanları oturup sadece izliyordum.Sabah kadar öylece oturmuştum.
