Kapalı Yaralar

Kapalı Yaralar 1.Bölüm

    Başlangıç: 06 Ocak 2016

1.Kısım: '' Nefis ''

İç sesim 'Yeter yemek yediğin! ' diye haykırırken nefsimin fısıldadıklarını geri çeviremiyordum.Zaten sorun da bu değil miydi.İnsan her zaman iyisini isterdi,iyi olanı yapardı.Nefis denilen sinsi şeytanın fısıltıları sürüklerdi yanlışa insanı.Midem tamamen doluydu.Fakat,yiyordum.Karşımda oturan Masal'a baktım.O da yiyordu lakin yiyip yiyip kilo almayan varlıklardandı o.
" Ne ya? " dedi minik bir tebessümle ona bakarken.
" Çoğu insanlar bir şeyleri kırarak,saçlarını kuaförde kısalttırarak,alışveriş yaparak stres atıyor,üzgünlüğünü gideriyor.Ne yapalım? Kırıcak malzeme yok,kuaför kalpteki kırıkları alamaz ve deliler gibi alışveriş yapıcak paramız yok.Yemek yiyoruz bizde.Hayır suç bizde mi ki? "

Hak verdim.Kısık sesimle
" Aynen. " dedim ve böğürtlen çayının son yudumunu aldım.Zil çalınca " Derse girmiyceğim."dedi.
" Sende girme. "

" Peki. " dedim.
" Gel o zaman bizim mekana çıkalım. "

Böğürtlen çayının tamamını hızlıca içip yukarı çıktık.Bizim mekan,dememden kastımız okulun en yukarı katında bulunan uzun,dar kilitli bir oda.Buraya girmek yasak mı,değil mi,hiçbir fikrimiz yok fakat biliyoruz ki bu odanın duvarlarını iki küçük kızın göz yaşlarıyla boyadık.Tavanını ise, yine iki küçük kızın acılarıyla.Boynumdaki kolyeden odanın anahtarını çıkartıp kapıyı açtım.Işıkları yakıp,küçük çekyat kanepeye oturduk.Kanepenin çekyatını açarken Masal da dolaptan polar battaniyeyi çıkartıyordu.Bu küçük odada kalorifer ya da herhangi bir bizi ısıtacak alet yoktu.Bu polar battaniye bile yetmiyordu bazen bedenimizi ısıtmaya.
" Ee. " dedim battaniyeyi boğazıma kadar çekerken.

" Galiba Barıştan hoşlanıyorum.Onu düşününce tarif edemiyeceğim bir yerde tarif edemiyeceğım kıpırtılar oluyor.Anlam veremiyorum,Nisan da bunun bir hoşlantı belirtisi olduğunu söyledi. "

" Sen ciddi misin? "

" Ciddiyim Defne.Yıllar oldu,3 yıldır hiçbir erkeğe böyle duygular beslemedim ben.Biliyorsun sende. " dedi omzuma başını koyarken.

2.Kısım: " Kesikler "

" Yeter! Yeter bıktım yeter! " diye bağırırken sinirle banyoya koşuyordum.Aynada kendime bakıp tişörtümü parçalara ayırdım.Arkamı dönüp banyo dolabından makası aldım ve hızla saçımı kestim.Çenemden biraz yukarısı.Artık dayanamıyordum,zorlanıyordum ve bunu kendi annem dahil anlamıyordu.Makasın sivriliği gözüme çarparken temiz bileklerime baktım.Makası dik bir şekilde bileğime hızla sürterken kanlar damla halinde hapishanelerinden çıktı.Kanlar hapishanelerinden çıkarken bilinçaltım kapanıyordu.En son hatırladığım banyonun kapısını yumruklayan ve arkasından bağıran ebeveynler.

♦

Gözlerimi yavaşça açarken küçük koltukta ağlayan Masal'ı gördüm.Benim uyandığımı görünce hızla gözyaşlarını silip bana yaklaştı.

" Allah'ın malı. "
" Salak. "
" Defne neden. " diyemeden gözlerinden düşen bir damla onu susturdu.

Hiçbir şey diyemedim.

" Uyu,sadece uyu.Uyuyunca bütünleşen insanlarız biz.Kişiliğimizin masumluğu sadece o zaman beliriyor. " dedim kuru sesimle.Boğazım ağrıyordu saatler önce.Şuan ise tek ağrıyan umutsuz saçlarım.

" Saat kaç? "

" 21.09 " dedi bardağa su doldururken.Bardağı ağzıma tutarak içirdi suyu.Allah aşkına benim ebeveynlerim neredeydi?