Son Mektup

MUTLULUK

Yaşamadım ben bugünü,
Dünü de yaşamadım gerçi. O zaman anlamı ne yarınıda yaşamanın, yada yaşamaya çalışmanın? İnsanı insan yapan ne var bende olmayan? Herşey tamam gibi gözüküyor değil mi? Neden diye sorması kolay insanlar için. Değer ya da değmez. Ama insan olabilmek için birşey eksik bende, yaşam güçü diyorum ben buna. Yaşama güçüm yok diyorum. Uzaktan davulun sesi ne kadar hoş değil mi? İnsanlar bir amaç için yaşarlar öyle değil mi? Ama bir şekilde yaşamak refleks olmuş insanlarda. Belki ben daha fazlasını istedim, var sebeb bana yetmemesi için. Ben bu zaman için bir imkansızı istedim belkide. Mutlu olmak istedim, sadece mutlu olabilmek istedim. Çok çalıştım bu kısa ömrüm boyunca, çok cabaladım, hatta bir keresinde mutlu bile olmayı başardım. Hayatımda ilk ve son kez. İlk kez deniz görmüş çoçuk gibi sevindim, hiç unutmam, unutamam hayat buymuş be dedim. Gerçekten güzel günlerdi, gerçekten mutluluğun ne olduğunu gördüğüm günlerdi. Kısa sürdüler ama... Hayatın bonusuydu sanırım bana, karşılıklı aşk bahşedilmişti. Bir ömür boyu mutluluk tabelası gibiydi benim için. Hiç düşünmedim açıkcası o tabelaya doğru saparken, güzel asfalt bir yol gibiydi hayatın patikaları arasında. Tam gaz mutluluğa giden yoldu benim için aşk; karşılıklı aşk...