What If I Change My Mind?

1

Mam na imię Claire, mam 17 lat. A to jest historia o pewnym chłopaku imieniem Ian, który nie do końca wiedział, czego chciał. Także jestem bohaterką tej historii i odgrywam znaczną rolę w niej. Postaram się opowiedzieć ją najdokładniej jak tylko potrafię.

Ja i Ian nie znaliśmy się bardzo długo. Poznaliśmy się dzięki mojej przyjaciółce na jednej imprezie, a następnie dużo ze sobą rozmawialiśmy przez Internet. Mieszkaliśmy w sąsiednich miejscowościach, więc ze spotkaniem nie byłoby problemu, ale żadne z nas jakoś się do tego nie paliło.

Ian jest rok starszy ode mnie. Jest wysokim ciemnym blondynem o szarych, zamyślonych oczach. Marzył o karierze lekarza i studiach za granicą. Nauka sprawiała mu przyjemność i stanowiła codzienność. Mimo tego, był bardzo wyluzowany, szło z nim porozmawiać o wszystkim, pośmiać się, obejrzeć fajny film. Nie miał taty. Mieszkał z mamą i trójką dorosłego rodzeństwa; dwoma siostrami i bratem (i rodziną jednej siostry i brata). Był bardzo pomocny i zawsze, nawet gdy był bardzo zajęty, potrafił wygospodarować chwilę na pogawędkę czy wytłumaczenie czegoś z podręcznika.

A ja? Przeciętna nastolatka. Brunetka, niebieskie oczy. Uczyłam się w porządku. Pracowałam w weekendy jako kelnerka. Mieszkałam z zapracowanymi rodzicami; czyli w sumie tak, jakbym mieszkała sama. Chodziłam do szkoły tuż obok szkoły Iana, ale i tak nie zmieniało to częstotliwości naszych spotkań.

Co nas łączyło? Lubiliśmy te same dyscypliny sportu: biegi i siatkówka. Tylko, że on dodatkowo lubił jeszcze inne, a ja kończyłam na tym. Czytałam więcej niż on, ale podobne książki. Oboje lubiliśmy podróże. A co nas dzieliło? Wszystko inne.

Mimo tego nasze drogi się zeszły, gdy zostałam porzucona przez Mandy na imprezie. Rzuciła tylko "O, hej Ian. To Claire. Posiedzicie razem, no nie?". I rzuciła się w wir tańca z lekko wstawionymi gośćmi na tej potańcówce. Tak to się zaczęło. Zupełnie niewinny początek wielu łez i uśmiechów - czyli naszej historii.