Ιστορία Χωρίς Όνομα {Greek Watty's '15 Winner}

ΙΘ' Κεφάλαιο

Η πενθήμερη είναι το κορυφαίο γεγονός της σχολικής ζωής κάθε έφηβου. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως οι έφηβοι πηγαίνουν στο λύκειο για την πενθήμερη. Πέντε μέρες μακριά από το σπίτι και την μιζέρια της πόλης της ακατάδεκτης, χωρίς ύπνο, ξεκούραση και τα λοιπά. Όχι, φίλε αναγνώστη. Η πενθήμερη είναι ένα συνεχές πάρτι μέχρι τελικής πτώσης. Μέχρι να γίνεις πιο πίτα πεθαίνεις και να σε πάνε κουβαλητό στο ξενοδοχείο, δηλαδή. Ή να αρρωστήσεις άσχημα. Τι σας λέω και εγώ τώρα... Μην πτοείσαι από τα λόγια μου, αγαπητέ αναγνώστη. Εξάλλου, ποιός είπε ότι όλο αυτό είναι απαραίτητα απαίσιο;
Μπορεί να συμβούν και χειρότερα...
Να μην σας βασανίζω άλλο. Ήρθε ο καιρός να πάει και ο φίλος μου πενθήμερη. Ναι, κυρίες και κύριοι, ο φίλος μου θα πάει πενθήμερη! Και νιώθει πιο έτοιμος από ποτέ!
Ή όχι;
Θα δείξει.
Πάντως, κουβάλησε τον πατέρα του -να και κάτι καλό που έκανε αυτός ο άνθρωπος για εκείνον- στο σχολείο για να υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση. Και μετά, επέστρεψε στην παρέα του. Ή, έστω κάτι που θύμιζε παρέα...
-Δικοί μου... Είναι οριστικό! Θα έρθω στην πενθήμερη! ανακοίνωσε εκείνος με δήθεν θριαμβευτικό ύφος
Οι φίλοι του άρχιζαν να τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη ξεσπώντας σε διάφορα επιφωνήματα, δήθεν συμμεριζόμενοι τον θρίαμβό του, συμμετέχοντας και εκείνοι στο παιχνίδι που έπαιζε εκείνος. Πρώτος μίλησε ο Δημήτρης:
-Καλά... Θα γίνει χαμός στην Θεσσαλονίκη! Δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο!
Μεγάλη μπουκιά φάε...
-Ναι ρε! Πουτάνα όλα θα τα κάνουμε σε λέω, συνεχίζει εκείνος με ύφος θριαμβευτή και δυνατή φωνή. Όχι, καθόλου παρορμητικός, μην το λέτε...
Σε λέω. Ναι, αφού πάει στην Θεσσαλονίκη. Οφείλει να προβάρει τα... σαλονικιώτικα του. Ας είναι...

Οι μέρες πριν την πένθημερη περνούν αργά και βασανιστικά. Υπερβολικά αργά, χωρίς καμία περαιτέρω υπερβολή, πέραν του πόσο αργά περνούν οι μέρες. Ο ίδιος μερικές φορές συλλαμβάνει τον εαυτό του να ονειροπολεί, σκεφτόμενος την Θεσσαλονική. Τα λόγια που έχει ακούσει για την πόλη είναι προφανώς κάτι παραπάνω από κολακευτικά, ωστόσο δεν έχει ξαναπάει ποτέ στην Θεσσαλονίκη, και γενικότερα στην Μακεδονία. Μόνο μέχρι την Ήπειρο έχει φτάσει. Ναι, την Ήπειρο την επισκέπτεται κάθε χρόνο, δηλαδή κάθε καλοκαίρι, όταν πηγαίνει στο χωριό του, ένα χωριό έξω από τα Γιάννενα. Ή, όταν πήγαινε; Ποιός ξέρει; Δεν είχε σκοπό να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, τουλάχιστον όχι τώρα. Τώρα, το μόνο που μετράει είναι μόνο η πενθήμερη.
Η Θεσσαλονική.
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να τα δώσει όλα στην Θεσσαλονική, να κάνει πράγματα που δεν έκανε πριν. Η πενθήμερη είναι γεμάτη με τέτοια πράγματα, σκέφτηκε. Γι'αυτό είναι μοναδική. Δεν ήταν μόνο η λογική του που υποστήριζε ένθερμα αυτή την πεποίθηση. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν αυτό που αποκαλείτε έκτη αίσθηση, που φώναζε μέσα του ότι όντως, κάτι σημαντικό θα συμβεί στην πενθήμερη, κάτι που θα τον ακολουθεί για όλη του την ζωή.
Ίσως να γίνει κάτι τόσο σημαντικό, σκεφτόταν πάντα πριν αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα...