Who I Am?

part 1

Μια δυσκολη μερα περασα καταλήγοντας εδω μπροστα στο τζακι. Ξαπλωμενη στον καναπε, σκεπασμενη με μια κουβερτουλα, το μονο πραγμα που αντεχω να κανω ειναι να παρακολουθω τις κινησεις τις φωτιας, καθως γλυφει τα ξυλα οπου καίγονται αποκτοντας ενα μαυρο χρωμα στο περασμα της. Ενα πορτοκαλι χρωμα εχει κυριεψει το δωματιο κανοντας το πιο φιλικο πιο ανετο πιο φιλοξενο. Η σιγη οπου επικρατει με εχει συνεπάρει.

Τοτε ερχεται η μητερα μου απο την κουζίνα φέρνοντας μου ενα πιατο σουπα.
"Νανσυ" μου λεει με γλυκια, παρηγορικη φωνη "σου ετοιμασα σουπα να σε κανει να νοιωσεις καλυτερα"
"Δεν θελω να φαω, δεν θελω να σηκωθω, δεν θελω να κανω τιποτα αλλο, εκτος απο το να μου βγαλεις ολες τις αναμνησεις αυτης την ημερας. Δεν θελω πια να θυμαμε τιποτα απο αυτη την ημερα. Καταλαβαινεις τιποτα." λεω αποτομα και με τραχια φωνη λογο του συναισθηματικου φορτου της ημερας, αν και μολις σταματησα να μιλαω καταλαβα οτι εκανα μεγαλο λαθος να μιλησω ετσι. Ειναι και η μαμα μου πολυ σοκαρισμενη, πολυ κατευλιμενη και με το να φωναζω δεν μπορω να καταφερω τιποτα.
"Καταλαβαινω οτι περασες δυσκολη ημερα οπως ολοι μας αλλα δεν ηρθε και το τελους του κοσμου. Αυριο θα ειναι μια καινουργια μερα και ειναι στο χερι σου να την κανεις να περασει ομορφα οπως ολοι μας πρεπει να το κανουμε αυτο. Δεν πρεπει ομως να ξεσπαμε ετσι στον αλλον." απανταει με ηρεμη και καθησυχαστικη φωνη. Θαυμαζω το κουραγιο της, θαυμαζω την υπομονη της, θαυμαζω το οτι ειναι εκει για εμενα ενω αυτη δεν βρισκεται σε καλυτερη θεση απο οτι εγω,
"Το ξερω" απαντω θελοντας να δειξω οτι μετανιωσα για το ξεσπασμα μου " το ξερω οτι αυτες οι στιγμες ειναι για να στηριζουμε ο ενας τον αλλον και οχι να ξεσπαμε" ενα δακρυ κυλαει στο προσωπο μου.

Κλεινω τα ματια και λεω στον ευαθο μου, σημερα μπορει να εχασες τον πατερα σου, τον μπαμπα σου αλλα και η μαμα σου εχασε τον συντοφο της που περασε μαζι του το περισσοτερο της ζωης της. Περασε μαζι του τις πιο ευτυχησμενες και τις πιο λυπηρες στιγμες της ζωης της, μην λυγιζεις μπροστα της γιατι τωρα πρεπει να της δινεις κουραγιο οχι να τις θυμίζεις τι εχει γινει.

Ετσι περνοντας κουραγιο ανοιγω ξανα τα ματια απομακρυνω με τα δαχτυλα μου διακριτικα το δακρυ και της λεω με καθαρη και δυνατη φωνη "Θα ειναι δυπλα σου τοι κι αν χρειαστεις, θα σε στηριξω σε οτι μου ζητησεις απλος να το κανεις. Θα βοηθησει και τις δυο μας."

Κατανευει και με χαϊδεύει με απαλα στο κεφαλι μου απομακρινοντας μια ατιφαση τουφα μαλλιων απο το προσωπο μου. Μια κινηση καθαρα στοργικη. Της ανταποδιδω με ενα μεγαλο χαμογελο και κλεινω να ματια ακουμποτας το κεφαλι μου ατους ωμους της.