The Wolf Fell In Love With Red Riding Hood (Nl)

10

Pov. Len

Het is nu al een aantal weken geleden dat ik Rin voor het laatst heb gezien.

Ik mis haar vreselijk, maar ze vond het het beste dat ze de tijd had om haar moeder voor te bereiden.

Ik zit tegen de boom aan, als ik voetstappen aan hoor komen.

Hoopvol kijk ik naar het pad.

Mijn hart springt op als ik Rin de hoek om zie komen.

Ik ga staan, en ze rent in mijn armen.

Ik zwaai haar rond, en houd haar stevig vast.

Dan merk ik het mandje dat ze bij zich heeft.

Glimlachend kijk ik er naar.

''Ga je langs je oma?''

Vraag ik, ookal weet ik het antwoord al.

''Ja!''

''Mag ik mee?"

''Waarom?''

''Zij is tenslotte degene die ons bij elkaar heeft gebracht.''

''Oké!''

Als we bij Rin's oma aankomen klop ik op de deur.

Een oude vrouw met grijs haar en een bril doet open.

''Een typische oma hè?''

''Rin! wat fijn je weer te zien!

En waarom breng je een wolf met je mee?''

''Heel normaal dus, dat haar kleindochter een wolf mee neemt?''

''Hij is een... vriend.''

''In romantische zin?''

''Euhh..''

Ik zie hoe Rin rood wordt.

Ik lach.

''Ik weet het al, je hoeft niks meer te zeggen.

Maar weet je moeder er van?''

''...Nee.''

''Het is denk ik het beste als je het haar verteld.''

''Maar als ze geen toestemming geeft!?''

''Ik denk wel dat ze dat doet.''

''Hoe bedoelt u?''

Argwanend kijkt Rin haar oma aan.

het enige wat ze doet is glimlachen.

*knok knok*

Rins moeder doet open.

"Rin!''

Verbaast kijkt ze me aan.

''Rin, wie is dat? Is hij een....''

''Mam, kan ik even met je praten?''

We zitten in de woonkamer, Rin's moeder heeft wat drinken gepakt.

''Mam, ik wordt ouder, en ik weet dat ik u ooit ga verlaten....'''

'''Je wilt zeker vragen of ik je nu al laat gaan?''

''...Ja''

''Luister, mijn vader liet me eerst ook niet met je vader trouwen.

Ik weet hoe jij je voelt.

Als je echt van hem houd, ben ik bereid je mijn toestemming te geven.''

Verbaast kijken we Rin's moeder aan.

''Eum mam... ik .....waarom."
"Je bent mijn docher, denk je dat ik zoiets als die niet zou opmerken?"
"Dus het mag?"
"Ja."

Gelukkig lopen we hand in hand naar buiten.
Het pad op, het pad waar alles is begonnen.