Stay

1. Verdwenen?

De kogels vliegen om onze oren. Ik schiet terug.. Maar waar schiet ik eigenlijk op? Ik weet het niet meer. Op wie moet ik schieten? Waar moet ik schieten? En hoe hard? Mijn boog voelt raar aan in mijn hand. Zinloos. Ik kan niks doen. Alles doet pijn. Ik hoor alleen nog maar het geluid van pistolen die schieten en opnieuw worden geladen. Het vormt een ritme. Het klinkt eigenlijk wel goed. Schieten. Herladen. Schieten. Herladen. Schieten... En langzaam val ik weg.

2 weken eerder...

Het is een mooie vrijdagochtend (vooral mooi omdat het de laatste schooldag voor de meivakantie is). Ik zit op mijn fiets te wachten op mijn 2 beste vrienden, Jack en Ryan, een tweeling, en de twee beste neefjes die je kan hebben. Ze zijn laat, dat is nooit zo. Misschien zijn ze vergeten te zeggen dat ze niet komen omdat ze ziek zijn. Ik maak mezelf alleen maar bang, er kan niks met ze gebeuren. Dus ik ga op weg naar school. Maar toch maak ik me zorgen. Ik hoop dat ze gewoon op school zijn.

Als we in de klas zijn ga ik naast Esther zitten, mijn beste vriendin. Ik vraag:'Heb je Jack en Ryan gezien?' 'Ook hallo Kate', zegt Esther. 'Hey Es', zeg ik. 'Maar nee, ik heb ze niet gezien, hoezo?', zegt Esther. 'Ze kwamen vanochtend niet met fietsen, en ik heb ze ook nog niet op school gezien. Ik maak me zorgen Es', zeg ik. Esther zegt:'Ah joh, die hebben zich gewoon een keer verslapen, bij het tweede of derde uur zijn ze er wel weer hoor, maak je maar geen zorgen.' Ik probeer naar Esther te luisteren, maar toch voelt het niet goed. halverwege het uur zeg ik tegen Es:'Maar wat als...' Ik kan mijn zin niet afmaken. 'Silence! Katy Labrand, this is your last warning!' Alle leraren haten mij, maar de docent Engels, mevrouw Zancada, is toch echt het allerergst. We hebben maar tot het vierde, maar de uren gaan heel langzaam. Es probeert me op te vrolijken, maar het lukt niet echt. Zonder Jack en Ryan is er niks aan. Na nog 3 lange uren vol schreeuwende leraren fiets ik eindelijk naar huis. Zonder Jack en Ryan.

Als ik eindelijk thuis ben vraag ik gelijk aan mijn moeder of ze weet waar Jack en Ryan zijn. Maar zij weet het ook niet. En ze nemen hun telefoons ook niet op en oom Bram en tante Corry ook niet. Mijn moeder probeert me gerust te stellen en maakt een lekkere tosti voor me, en gaat daarna naar haar werk. Ze heeft avonddienst, dus ze is waarschijnlijk pas om half een 's nachts thuis. Nu ik alleen moet zitten tot zes uur ga ik al helemaal piekeren. Normaal als we het vierde uit zijn ga ik 's middags naar Jack en Ryan. Ze zijn al mijn beste vrienden sinds dat ik een baby ben. ze zijn ook maar 2 dagen na mij geboren. Ik probeer tv te kijken, maar er is niks op tv wat ik leuk vind. Zelf mijn pizza smaakt niet echt (en pizza is het allerheiligste wat er op aarde bestaat, duh) Ik ga vroeg naar bed, maar kan niet slapen, dus ik ga maar een paar stomme spelletjes doen op mijn telefoon. Om half 1 hoor ik mijn moeder thuiskomen. Ik doe snel het licht uit en doe alsof ik slaap, want mijn moeder vindt dat ik altijd veel te laat ga slapen (alsof half 1 laat is). Maar als ik haar de trap op hoor lopen, hoor ik dat ze niet alleen is.Maar het klinkt niet als een vreemdeling, Het voelt vertrouwd.. Mijn slaapkamerdeur gaat open. En in de deuropening staat Ryan, en hij ziet er niet goed uit...