Stay

2. Ry vertelt

Ik doe snel weer mijn ogen dicht. Mijn moeder mag niet zien dat ik nog wakker ben. Ik hoor haar zeggen:'Ik zal het logeerbed voor je klaarmaken, dan kan je lekker gaan slapen en morgen het hele verhaal vertellen, als je dat wilt'. Ryan zegt:'Nee dat hoeft echt niet, ik pas er nog wel bij in Katy's bed.' Ik hoor mijn moeder de kamer uitlopen. Ze zal vast wel geglimlacht hebben naar Ry of zo. Als hij ook gaat liggen fluistert hij:'Kate?' Ik fluister terug;'Ry? wat doe je hier? Waar is Jack? Waar waren jullie vandaag?'

Ryan begint te vertellen:'Het was een gewone donderdagavond. We waren naar een verjaardag geweest van iemand uit de straat. Toen we terugliepen, werden we opeens gepakt, en voordat we om hulp konden roepen of wat dan ook zaten we al in een raar busje. Het ging allemaal erg snel. Het was vreselijk in het busje. het stonk er en de touwen waar ik mee vast zat sneden in mijn polsen. ik dacht: waarom moeten ze ons hebben, wat heb ik misdaan? Alles deed pijn. Na een paar van de langste uren van mijn leven waren we er eindelijk. Jack en ik werden in een kamer gedaan. Er stond daar niet veel, alleen een verwarming (die natuurlijk uit stond), een soort houten bankje dat echt vreselijk zat en er lagen twee dunne dekens en twee dingen die waarschijnlijk kussens moesten voorstellen. Waar onze ouders waren wisten we niet. Na een zeer oncomfortabele nacht (om het netjes te zeggen) werden we wakker. Er scheen een klein beetje zonlicht door een heel klein raampje, en er lag een brood dat er niet echt vers meer uit zag en een fles water. Ik snap nog steeds niet waarom ze ons moesten hebben. Maar in ieder geval, het enige waar we aan konden denken was ontsnappen, dus we gingen een plan maken. Maar ja, hoe wil je ontsnappen in een kamer met een piepklein raampje en een deur die op slot zit, als het enige wat je hebt water, brood en een deken is? Met die vraag zaten we zo ongeveer de hele dag, Het was al avond toen we ineens iemand het slot hoorden openmaken. Er kwam een meisje binnen met twee kommen hete soep. Het enige wat ik dacht was: Yes eindelijk eten! Maar Jack was slimmer. hij gooide zo de kommen soep over het meisje heen en sleurde me mee naar buiten. Zo renden we door de gangen van iets dat wel op een loods leek, of een oude fabriek. Toen we eindelijk de uitgang in zicht hadden, kwamen er ineens mannen aangerend. Van die kasten, weet je wel? Dus Jack en ik renden voor ons leven, we waren bijna ontsnapt! Maar toen ging het mis. Jack struikelde en die bewakers kregen hem te pakken. Ik wilde naar hem toe rennen maar hij schreeuwde:'Nee! Rennen Ry! Verstop je en haal iemand die ons weg kan krijgen hier!' en toen zag ik angst in de ogen van de bewakers. Het was maar heel kort, maar ik weet zeker dat het er was, Ik rende snel weg. Maar ik snap nog steeds niet waarom er angst was in de ogen van de bewakers. Wie zou ik kunnen halen waarvoor zij bang moeten zijn? en is dat dan misschien de reden dat wij gevangen zijn?..' 'Ryaann vertel nou verder we gaan straks wel vragen beantwoorden!' 'oke oke rustig Katyy' zegt Ryan. 'Nou, ik ging dus rennen, naar buiten, na een paar minuutjes kwam ik bij een dijk en daar ben ik blijven rennen, totdat ik instortte. Ik lag daar een beetje als een hoopje ellende op straat. Maar toen was jouw moeder er ineens. Ze bracht me naar haar auto en toen waren we hier'

Ik moet even slikken. Ryan en Jack en zijn familie moeten dit doorstaan, en dat komt door mij. 'We moeten ze zo snel mogelijk redden', zeg ik. Ryan zegt:'ja maar hoe dan?' Ik zeg:'Ik weet wel iets' Ik pak een afstandbediening van mijn nachtkastje en na een paar codes ingetoetst te hebben en mijn vingerafdruk scannen, gaat er een deurtje open. Ryans mond valt open als hij het ziet. 'w-wat... hoe?...'