Stay

SpyGirl

'Hoe kom je daaraan?', stamelt Ryan, terwijl hij kijkt naar mijn 'wapenopslag'. Ik heb daar mijn boog, twee simulatiegeweren, drie pistolen, een paar messen in alle soorten en maten liggen en heel veel kogels en pijlen. Ryan zegt:'Katy! vertel!' 'oke oke, maar beloof je dat je het tegen niemand zegt?', zeg ik. 'Ja tuurlijk!', zegt Ryan. Ik begin te vertellen:'Nou, om het kort te zeggen, ik ben van de FBI'. En ik laat Ryan mijn kaartje zien. Ryan kijkt me met grote ogen aan en zegt:'Wat? waarom wist ik dat niet? Hoe kom je daar?' 'Nou, als je even je mond houdt met al die vragen van je, kan ik het je vertellen', zeg ik.

'Toen ik veertien was, zat ik op kickboksen, weet je nog?' Ryan knikte. 'Ik was er heel goed in. Mijn trainer had me toen gevraagd of hij me een keer mee mocht nemen naar iemand die mij en mijn talent misschien nodig had. Dus ik ging mee. Ik moest die man laten zien wat ik kon, en toen had hij gezegd dat ik er heel goed in was en dat hij zag dat ik veel talent had. Ik had toen aan hem gevraagd waarvoor hij mijn talent nodig zou hebben. Toen vertelde hij mij dat ik precies de goede kwaliteiten had om bij de FBI te gaan. Eerst geloofde ik hem echt niet. Maar toen liet hij mij zijn kaartje zien. Er stond op dat hij James Smith was, trainer en geheim agent bij de FBI. Maar nog steeds geloofde ik het niet. Waarom zou ik, een meisje van toen nog 14, een kans hebben om bij de FBI te gaan? Maar James nam me een keer mee naar het trainingscentrum. Hij leerde me schieten met een pistool. Ik vond dat wel leuk, maar elke keer dwaalden mijn ogen (en gedachten) af naar een vrouw die elke dag aan het boogschieten was. Op een keer zei James:'Waar zijn je gedachten steeds? als je er bij was met je hoofd had je alleen nog maar raak geschoten!' En toen had ik het hem verteld. Ik wilde eigenlijk heel graag leren boogschieten. James zei:'Dat mag, maar dan moet je wel eerst twintig keer achter elkaar in de roos schieten, vanaf nu!' Dus ja, ineens kon ik heel goed schieten, precies zoals James al had gedacht. Want ja, je kan toch wel beter schieten als je naar je doel kijkt in plaats van naar een vrouw aan de andere kant van de zaal.' Ryan grinnikte. 'De volgende dag mocht ik dus aan boogschieten beginnen. De vrouw ging mij les geven. Ze heette Jessica. De eerste les boogschieten ging helemaal fout. Ik raakte alleen maar de muur achter het doel. Maar Jessica zei dat dat helemaal niet erg was, en de tweede les ging het al snel beter. Ik kon al het randje van het doel raken. Jessica zei dat ik het erg goed deed, dat de meeste mensen pas na vijf lessen het doel kunnen raken, en dat zij zelf pas bij haar zevende les iets kon raken. Voor mij was Jessica de allerbeste boogschutter op de hele wereld. Ze moest me denken aan Katniss van The Hunger Games. Ze raakte echt alles, dus ik vond het bijzonder dat ze zo'n 'kneus' was toen ze het leerde. Misschien was er toch wel hoop voor mij. De derde les ging het al heel goed. Ik had zelfs al een keer de roos geraakt. En zo ging het steeds beter. Ik kreeg ook lessen over hoe ik dingen moest oplossen, hoe ik me hoofd koel moest houden in lastige situaties en heel veel andere dingen. Ik heb daar getraind tot mijn zestiende. Ik mocht alleen mijn gezin vertellen dat ik bij de FBI ging. Dus daarom vertelde ik jullie ook altijd dat ik gewoon ging kickboksen, of dat ik bij Es was. Toen ik zestien was, was ik klaar voor mijn examen. Ik moest een moord oplossen (nep natuurlijk), ik moest schieten met een geweer, vechten met iemand en boogschieten heb ik gedaan voor bonuspunten. Ik was geslaagd met een tien voor alles. Al snel mocht ik mee met andere agenten om zaken op te lossen. Ik mag daar verder niks over zeggen. Na een tijdje mocht... ' ik kan mijn zin niet afmaken. Ryan schreeuwt het uit van pijn. 'Ry! wat is er?' Hij begint helemaal te zweten en krijgt een wazige blik in zijn ogen. Hij begint te hijgen. Ik heb geleerd hoe ik niet in paniek moet raken, maar nu is het toch erg lastig. Mijn moeder komt de kamer in rennen. 'wat is er? waarom werd er geschreeuwd?' 'I-ik weet h-het niet... Ik was hem mijn verhaal aan het vertellen, want dan kunnen we Jack en oom Bram en tante Corry redden en toen schreeuwde hij het ineens uit van de pijn, en nu is hij zo..' Ryan schreeuwt weer. Het lijkt net alsof hij alleen met zijn lichaam hier is, maar met zijn geest ergens anders... Hij schreeuwt weer, maar het klinkt zwakker nu. 'Nee.... Stop!...' zegt hij.