Jade
Glimlachend keek ik rond, en eventjes naar mijn moeder. Zo net was haar vroegere jeugd vriendin bij ons gearriveerd, met haar zoontje. Een jongetje van zelfde leeftijd als mij, vijf. Alleen was hij net een paar daagjes ouder, kwam ik net achter. In het kwartiertje dat hun er waren, heb ik me alleen voorgesteld aan hem. Spontaan was hij niet, alleen maar een jongetje die verlegen voor hem uit staarde, en bij zijn moeder op schoot zat. Helaas.. Zachtjes zuchtte ik, het was nog niet echt gezellig.. Mijn moeder zei dat ik maar vriendjes moest worden met hem, omdat ik na de zomervakantie bij hem samen in groep twee kwam. Sinds kort waren ik, mijn moeder, vader en kleine baby-broertje verhuisd van uit Cork, een grote Ierse stad. Heel anders dan Mullingar, wat echt veel kleiner is dan Cork. In Cork had je alles groot, grote winkels, grote straten, grote huizen, maar ook veel grote mensen die er woonden. Tuurlijk waren er ook kinderen, maar die woonden niet bij mij in de buurt. We woonden in een normaal rijtjes huis, maar in die straat waren bijna alleen maar oude opaatjes en omaatjes, niets aan dus. Daar kon je niet mee touwtje springen, of lekker stoep krijten. Af en toe kreeg je er wel snoepjes van, maar meestal die ik juist niet lekker vond. Of fruit, mandarijnen en appels, waarom hadden ze gewoon niet lolly's en chocolade koekjes voor mij? Dat luste ik tenminste. En mijn school was ver weg, ongeveer een half uur rijden vanaf ons huis. Dat vond mijn moeder erg gevaarlijk, voor al als ik over een paar jaartjes op de fiets naar school toe moest, teveel verkeer. In Mullingar was alles dicht bij vanaf ons huis, school was geeneens tien minuten! En het verkeer was rustig, auto's reden niet zo hard en asociaal als in de grote stad, had mijn moeder gezegd. Ik wist niet goed wat asociaal was, misschien dat het betekende dat auto's lelijk waren of zo? Geen idee. ''Jade, ga je anders samen met Niall bij onze konijntjes kijken? En geef ze dan gelijk maar wat nieuw voer en water.'' Hoorde ik mijn moeder zeggen, eindelijk zei ze wat tegen mij. Zij en haar vriendin, Maura, praten in één stuk door. Over hoe het nu ging, dat soort dingen. Ik knikte, en stond op. Als ik zag dat Niall wat verlegen op stond, pakte ik zijn hand op een rustige manier vast, dat hij nergens bang voor hoefde te zijn, dat ik niet eng was en hem op vrat. Langzaam trok ik hem mee naar buiten, en wees naar het hok waar twee kleine konijntjes in zaten. ''Dit zijn mijn konijnen, de witte met zwarte vlekjes heet Laura, en de bruine heet Sofie.'' Begon ik, en keek hem aan. Niet lang, ik keek weer naar mijn konijntjes. ''Ze zijn beide meisjes, want ik wou twee meisjes. Jongetjes vond ik niet leuk, eentje uit het nestje was echt heel eng. Die had een zwart rondje rond zijn oog, net alsof het een piraat was! En de andere had rode ogen, echt eng.'' Ratelde ik in één stuk door. ''Ze zijn heel lief hoor, en ze houden van worteltjes.'' Ik knikte, en keek hem weer aan. Ik zag dat hij het niet helemaal volgde. ''Wil je er eentje vast houden? Je mag Sofie wel vast houden, ik pak haar wel even voor je!'' Zonder te wachten op een antwoord, tilde ik het bruine konijntje uit het hok, en duwde die in Niall's handen. ''Aai maar!'' Riep ik vrolijk, terwijl ik zelf Laura vast pakte. Dit waren twee jonge konijntjes, van tien weken oud. In Cork mocht ik geen konijntjes hebben, daar was geen ruimte voor. Eerst wou ik helemaal niet naar Mullingar, raakte ik mijn vriendinnetjes in mijn klas kwijt. Maar toen mijn moeder vertelde dat ik dan een konijntje mocht uit kiezen, en er veel kindjes in de buurt waren, vond ik het vrijwel gelijk goed. Verrast keek ik op naar Niall, die begon te praten. ''Ik denk dat ze willen eten, dat moesten ze toch nog hebben van ons?'' Ik knikte, en zette mijn konijntje terug. ''Inderdaad, geef Sofia maar, dan zet ik die ook terug.'' Sofia pakte ik ook over, en zette die voorzichtig in het hok terug. Daarna liep ik naar het schuurtje, en opende die. Gelijk pakte ik het konijn voer, en drukte het volle bekertje in Niall's handen. ''Ga maar alvast, ik pak nog twee wortels!'' Glimlachend klom ik op een trapje, en rommelde tussen de spullen. Er stonden allemaal oude verf spullen, omdat we nog niet erg lang wonen hier. Drie weken geleden kwamen in dit huis, er was al geschilderd door schilders, laminaat gelegd, keuken ingebouwd, en het huis verder op geknapt. Zelfs de tuin was gedaan door de tuin was gedaan door een team, ik had zelfs een eigen schommel aan een boom gekregen. Verder hadden we een klein moestuintje, met verschillende groentes er in. Ook veel bloemen, omdat mijn moeder daar veel van hield. Mijn vader hield er niet erg van, maar die had weer ook de ruimte gekregen voor zijn hobby. ''Eh, Jade..'' Ik sloeg een gil, en viel voor over. Recht boven op Niall, die me half op ving maar zelf op de grond viel. ''Je liet me schrikken!'' Gilde ik kwaad, en keek hem aan. Ik krabbelde van hem af, en veegde mijn roze broek schoon. ''Er zijn geen worteltjes hier, ik heb nog goed gekeken.'' Vreemd keek ik naar hem, als hij wat zenuwachtig rond keek. ''Laura is ontsnapt, ze rende hard weg!'' Fluisterde Niall naar me toe, ik schrok. ''Laura?!'' Riep ik, geschrokken. ''Ik tilde haar nog eventjes op omdat ik ook haar wou aaien, ze sprong uit mijn armen en rende weg.'' Zijn stem trilde, hij had tranen in zijn helderblauwe ogen. ''We moeten haar zoeken, het komt wel goed!'' Suste ik, en rende naar buiten. Snel plofte ik neer op mijn knieën, en begon te kruipen. ''Laura?'' Hoorde ik Niall achter me roepen, die ook op zijn knieën plofte en tussen te haag begon te zoeken. ''Niet roepen, straks wordt ze bang van je gegil!'' Zei ik sissend, ik was best wel bazig, maar lief zijn kon ik ook wel. Trillend keek ik na een kwartiertje rond, we hadden haar niet gevonden. Ze ging vast de tuin uit, op zoek naar andere konijntjes om mee te spelen. Misschien had ze het daar wel zo leuk, dat ze niet meer terug kwam.. Zachtjes begon ik te huilen, en voelde twee armen rond mijn schouders. Niall, die me stevig begon te knuffelen. ''We vinden haar wel..'' Fluisterde hij zachtjes, ik schudde mijn hoofd. ''Wat is hier aan de hand?'' Twee moeders keken verbaasd naar ons. ''Laura is weg!'' Snikte ik, en liet me in mijn moeders armen vallen. ''Hoe komt dat? Hebben jullie gezocht?'' Ik keek mijn moeder aan. ''Ja, ze is nergens..'' Als de moeder van Niall naar iets wees, keek ik op. ''Misschien daar, in het moestuintje? Konijntjes zijn dol op groentes!'' Als Niall mijn hand vast pakte en weg rende, rende ik mee. Opnieuw liet ik me vallen, en zag een kuil. Verbaasd opende ik de kuil verder, daar zat ze. In haar eigen kuil, te knabbelen aan een bloem bol. Lachend tilde ik haar op, en gaf een kusje. ''Laura is hier!'' Gilde ik, en rende naar haar hok. Ik zette haar er in, en deed het hok dicht, extra goed, ze mocht niet weer ontsnappen. ''Dat was wat, hé?'' Hoorde ik de moeder van Niall zeggen, en knikte. Ik veegde mijn traantjes weg, en keek naar mijn kleren. Vies van de aarde, en groene vlekken van het gras. ''Jullie gaan eerst in bad!'' Vrolijk knikte ik, daar hield ik van. Met veel schuim, en met mijn bootjes en eendjes spelen in het water. ''Kan dat wel? Niall heeft geen schone kleren?'' Hoorde ik de moeder van Niall. ''Dat is waar.. Wat als hij gewoon een pyjama aan doet van Jade, en hier blijft slapen? Het is al zeven uur.'' Ik gilde blij als mijn moeder het over het slapen had, een logeerpartij, gezellig! Als Niall de beslissing geeft door vrolijk ja te knikken, en rond te springen terwijl mij vast hield, voelde ik me gelijk blij van binnen. Dit kon gezellig worden, en misschien had ik alvast een vriendje.
