Τα ραβασάκια...

Μοναξιά

Όλα τα παιδιά ήταν Χαρούμενα εκτός από ένα! Από μικρός ήταν μελαγχολικός, ήταν που οι γονείς του πέθαναν όταν ήταν ακόμα στη κούνια? ή μπορεί να ήταν όλα αυτά που είχε περάσει στο ορφανοτροφείο, κάνεις δεν ξέρει! Κανείς δεν τον ξέρει, κάνεις δεν του έχει μιλήσει να δει τι πραγματικά συνέβη σε αυτό το αγόρι...

Ήταν Παρασκευή πρωί και αυτός έκανε ότι έκανε κάθε πρωί! Μονοτονία.

ΜΑΡΚΟΣ POV (point of view)
Άκουσα το ενοχλητικό ήχο του ρολογιού 'τικα τακα τικα τα' τα νεύρα μου. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, εφιάλτες. Το ατύχημα, το ορφανοτροφείο, το ξύλο, οι ανάδοχες οικογένειες! Δεν ο αντέχω άλλο πρέπει να δώσω ένα τέλος πια!
"Μάρκο σήκω παιδί μου, τελείωνε πριν φωνάξω το πατέρα σου" μου είπε η στρίγγλα που μόλις μπούκαρε στο δωμάτιο μου χωρίς καν να χτυπήσει. Και τι μου είπε πατέρα μου? "Δεν έχω πατέρα σκοτώθηκε πριν 18 χρόνια" της είπα θυμωμένος. "Ρε δεν μας παρατάς με το κωλοατύχημα?"θα τη σκοτώσω, μα τον θεό τελείωσε. Αποφάσισα να σηκωθώ και να πάω στο σχολείο! Καλύτερα οι καθηγητές , πάρα αυτοί.

Πήρα τη τσάντα μου , άδεια όπως πάντα, και έφυγα για το σχολείο! Ήταν 10 λεπτά δρόμος, οπότε τι καλύτερο από λίγη μουσική...

NOBODY'S POV
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, πιο δυνατά από τις άλλες φορές, πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Που να το ήξερε ότι σε λίγο καιρό η ζωή του θα άλλαζε από ένα κορίτσι?!

Λοιπόν είναι η πρώτη φορά που γράφω ένα βιβλίο που με έχει καθηλώσει τόσο πολύ! Και επίσης έχω πισμώσει οτι αυτό το βιβλίο θα το τελειώσω. Ότι απορία έχετε ή κάτι που δεν σας άρεσε στείλτε μνμ inbox ή γράψτε ένα comment. Αααα και μην ξεχάσετε το αστεράκι πλιζζζζ! ★★★ Σας ζεύω, bb! ! !
~Γγέλο~