Τα ραβασάκια...

Στο σχολείο

ΜΑΡΚΟΣ POV
Οι φωνές διαπέρασαν το σάπιο ήχο που έβγαινε από τα ακουστικά μου. Ήμουν κοντά στο σχολείο, δυστυχώς. Όσο πιο κοντά πηγαίνω τόσο πιο δυνατές φωνές ακούω! Οκαυ ή έστριψα λάθος στη μοναδική γωνία που υπάρχει στη διαδρομή από το "σπίτι μου" μέχρι το σχολείο και βρέθηκα σε γήπεδο ή έχουμε κατάληψη! Fuck yeah! Κατάληψη! "Πωωω και είχα όρεξη να σπάσω τα νεύρα του Περδικομάτη" είπα κάπως δυνατά! Κοίταξα γρήγορα γύρο μου γιατί αν ήταν κοντά την γαμησα, αλλά αντί για αυτόν είδα κάτι πρωτάκια να χασκογελάνε μαζί μου! "Πόσο πιο χαμηλά? " τις ρωτάω και φεύγω!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ POV
Όλα γύρω μου θα άλλαζαν από λεπτό σε λεπτό. "Μην φύγεις βρε αγάπη μου" με ικετεψε η κολλητή μου "δεν είναι ίδια μου απόφαση και το ξες βρε Ακι μου!"της είπα με δάκρυα στα μάτια μου. "Συγγνώμη κορίτσια που σας το χαλάω αλλά πραγματικά πρέπει να φύγουμε" μας διέκοψε η μάνα μου κλείνοντας το πορτ πα γκαζ του αυτοκινήτου... Μπήκα στο κατάλευκο αυτοκίνητο χωρίς καμία αμφιβολία! Έπρεπε να φύγω! Έπρεπε :'(... Όλα αυτά που είχαν γίνει αυτό το τελευταίο χρόνο έπρεπε κάπως να τα αποφύγω , ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω...

Έκλεισα τα μάτια μου και παρακάλεσα το θεό να μην δω κανένα εφιάλτη... Κάθε 5 λεπτά ξυπνούσα με μια άθλια σκέψη να περί τριγυρίζει το μυαλό μου. Η μητέρα μου οδηγούσε προς το άγνωστο! Μετά από 8 ώρες ταξίδι άκουσα το χειρόφρενο. Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και κοίταξα γύρω, ήταν υπέροχα. Πλακόστρωτα πεζοδρόμια, μικρά παραδοσιακά μαγαζάκια, παιδιά να τρέχουν σαν τρελά! Και τότε κοίταξα την μάνα μου και ήξερα ότι από εδώ και πέρα εδώ θα κάναμε καινούρια αρχή...

Λοιπόν, καινούργιος χαρακτήρας, καινούργιο κεφάλαιο, καινούργια αρχή... Αυτή ήταν η Αγγελική μας , σας άρεσε? (Όσο προλάβατε να καταλάβετε) Ο.ο ... Εσάς πως σας λένε? Εμένα Αγγελική, ναι ναι έχω το ίδιο όνομα με τη κοπελιά στο βιβλίο! Γιατί άραγε?! :Ρ Ότι θέλετε ρωτάτε .Μην ξεχάσετε το αστεράκι★★★. Φιλούδια κοπελιές... bb
~Γγέλο~