Healed scars (On hold)

Hoofdstuk 5

P.o.v Ontvoerder

Ik moet zorgen dat ze in dat klote bos blijft. Ik weet dat ze een uitweg heeft gevonden.Waarom heb ik nou voor een bos gekozen. Ze word in ieder geval goed bang van mijn geluidsinstallaties. Ik moet iets anders verzinnen waar ze terecht kan. Ik vertrouw dat vriendje van haar ook niet echt. Hij weet teveel. Hij had nooit in het huis mogen komen. Waarom heb ik al mijn aanwijzingen daar ook laten liggen. Pff ik ben echt de slechtste ontvoerder ooit. Goed waar was ik mee bezig. Oja een andere plek voor Sanne. Wat zou een goede plek zijn. Een plek waar niemand ooit komt. Hmm ik weet misschien wel iets. Hah daar vinden ze haar nooit daar zorg ik wel voor. Stomme bitch. Wat ze achter mijn rug me allemaal heeft aangedaan krijgt ze nu allemaal recht in haar gezicht weer terug. Ze gaat spijt krijgen van alles. En die relatie, die leeft ook niet lang meer. 

*Flashback*

"Hé slet" hoor ik iemand lacherig achter mij zeggen. Heeft ze het tegen mij? Ik draai me om. "I..ik?" waarom stamel ik nou zo. "O en nu ontkennen? Iedereen weet hier allang van jou en Bram hoor" " Ik weet niet waar je het over hebt" zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ik weet ook niet waar het over gaat maar goed het zal wel. Ik draai me om en loop verder door de gang. Als ik langs Sanne en haar "gang" loop zijn ze gelijk stil en Sanne kijkt me aan met een gemeen lachje.

*Einde flashback*

Ze heeft het verdiend. Het bleef alleen niet bij de roddel. Ze had Bram gemanipuleerd ofzo want hij zei zelfs tegen iedereen dat het zo was. En hij wist dat ik een vriendje had! Soms snap ik jongens echt niet. Ik ga maar eens al mijn spullen bij elkaar halen want morgen is het zover.

P.o.v Jeremy

Snikkend ga ik langzaam op de grond zitten en verberg mijn hoofd in mijn handen. Ik weet dat ik naar huis moet maar ik wil niet. Het liefst blijf ik hier maar dat kan ik niet. Ik kan deze ravage niet langer aanzien. Ik sta weer op en strijk mijn kleren recht. Langzaam loop ik richting de trap. Dan hoor ik een soort gekraak onderaan de trap. Ik blijf doodstil staan en spits mijn oren. Ik blijf een tijdje zo staan maar ik hoor niks meer. Ik loop zacht verder richting de trap en gluur naar beneden. Ik zie niks verdachts, ik loop zo snel mogelijk de trap af en ga naar buiten. Ik kijk nog een keer achterom en fiets zo snel als ik kan naar huis. Wanneer ik thuis kom negeer ik iedereen en loop ik gelijk naar boven. Ik plof op mijn bed. Ik start mijn laptop op en open het mapje met foto's waar ik samen met Sanne opsta. Het is zo'n leuke meid. Waarom moet zij nou net weg zijn. Ik wil het aan iemand vertellen maar ik durf niet. Ik weet dat Sanne niet van veel drukte houd dus is de politie bellen geen optie. Ik moet dit zelf oplossen. Zuchtend leg ik mijn laptop weg en staar naar buiten.