Kör Kütük Ayrılık

Şok

Derin bir nefes aldı Deniz. Elleri cebinde kumsalda yürürken tüm gündür aklını, kalbini kurcalayan olayı düşünüyordu. Ayağına çarpan her midyeyi yerden alıyor, tekrar denize fırlatıyordu. Belki hepsini kurtaramayacaktı ama nekadar çok kurtarırsa onlara birkez daha yaşama şansı vermiş olacaktı. Saatlerdir yürümekten ayaklarının ağrıdığını hissetti; dizlerinin taşıyamadığının kendi bedeninin ağırlığı mı yoksa kalbine çöken karmaşanınki mi olduğunu kestiremeyip oturuverdi kumların üstüne. Serindi. Kısa sürede vücudu da, ruhu da buz kesmişti sanki. Kalkmadı. Uzun uzun seyredaldı kıyıya çarpan dalgaları. Bir an boğulduğunu hissetti, sanki o keskin dalgaların ortasında kıpırdayamadan kalmış gibiydi. Düşünce deryasında yüzemediğini hissetti derinden. Yıllardır yüzmemişti zaten hiçbir denizde. Denizlere mi küsmüştü, gemilere mi, yoksa hızla yüzüne çarpan soğuk rüzgarlara mı; anlayamamıştı. Belki de hepsine birden, hatta hayatın ta kendisine. İçinde sebebini bilemediği bir kızgınlık vardı, anlam verememişti buna. Zaten yıllardır öfkeden başka ne hissetmişti ki? Gönlünde küçücük bir sevgi kırıntısı belirmiş miydi ki onca zaman? Kızgınlığının sebebi bu olabilir miydi? Uzun uzun soğuğun yüzüne çarpmasına izin verdi ufuklara dalarak. Daha fazla dayanamayacağını farketti ve eve dönmek üzere yürümeye başladı. Eve varır varmaz lambaderinin ışığını kısık ayarda açtı. Loş, sarı ışık olmazsa olmazıydı şimdilerde. Sıcak bir duşun ardından kahvesini koydu. Ekstra dark. Damağını acıtmazsa kahveyi kahve saymıyordu artık. Her yudum çarpışıyordu gönlündeki yaralardan hücum eden acılarla. Her kahve yeni bir savaş başlatıp bitiriyordu son yudumla. Erken yatmak istedi bu gece Deniz. Masada duran kitapların hiçbiri cezbetmiyordu bugün. Yatağına kıvrıldı tıpkı bir cenin gibi. Bilgisayarı ilişti gözüne. Ve bu bugün başına gelen olayları düşünmeye zorladı onu. Neler olmuştu? Bir bir gözden geçirmeliydi. O karmaşa yüklü düşünce bulutu hızla sarmıştı bile yeniden etrafını...